یادداشت‌های Hannaneh Sadat Khatamian (2)

          بعد از خواندن نیم دانگ پیونگ یانگ سری به کتاب های آقای میرزاخانی زدم. بیشتر از همه این کتاب  چشمم را گرفت ... شروع کردم  به خواندن و اصلا نفهمیدم کی تمام شد... مدام به خاورمیانه فکر می‌کردم و دشمنش و مرز هایی که بر آن کشیده شده.  
کتاب را که می‌خواندم آرزو کردم روزی در مسجد هرات نماز بخوانم و در کوچه و خیابان هایش قدم بزنم...دلم می‌گرفت از آن همه دوری...چرا در عین نزدیکی انقدر  دوری هستیم از هم؟ بین ما مرز هست و مرزبان، و بدون روادید نمی‌شود قانونی به کشور مجاور سفر کرد. ملیت ما یکی نیست و مذهبمان هم، اما ما فارسی زبانیم. هر کجای عالم که باشیم با کلمات و جملات به یکدیگر پیوند می‌خوریم و قلبمان به یکدیگر نزدیک می‌شود... 


        

          کتاب را یکشنبه عصر شروع کردم و بامداد سه شنبه تمام شد.
از همان اول قلم جذاب آقای نویسنده کار خودش را کرد و من تماماً مجذوب داستان شدم، دوستان همراه از اینکه نویسنده سبک نگارش خودش را داشت موافق نبودند و باعث اذیتشان شده بود. من هم موافق نیستم ولی چندان باعث آزارم نشد...
هنوز هم به پیونگ یانگ فکر می‌کنم، به مردمش و این حجم از فرمان پذیریشان...لحظه ای که آقای ری در فرودگاه داد کشید در برابر مافوقش، احساس کردم بالاخره انسانی عادی از مردمان کره شمالی پیدا شده. 
اینکه توانست و خواست عصبانی شود  قلبم را آرام کرد...