یادداشت‌های علی‌رضا خسروی (34)

          صحنه به صحنه ی فیلمش رو میشه با خط به خط کتاب تجسم کرد، تجربه ی باحالی بود.
        

          بی‌شک یکی از بهترین آثار ادبیات معاصر ایران
        

          به لطف کتاب صوتی بسیار سریع در اوقات مرده ام در عراق گوش کردم، تا اینجا که خواندم بسیار کتاب جذابی بود هم باهاش گریستم و هم گاهی از طنز حاج خلج و تفکرات درونی آقای قزلی لذت بردم. درکل کتابیست که بسیار خوب از آب در آمده.
من قبلاً از آقای قزلی کتاب شریان مکران را خوانده ام. قلم ایشان را بسیار دوست دارم.
        

          کتاب حاضر، کتابی نیست که بخواهیم بهش بگیم شاهکار ولی در کل ارزش یکبار خوندن رو داره. یک ناداستانی نیست که از هر صفحه‌اش بخوایم درس بگیریم ولی جملات خوب و ارزشمند و تجربیات موراکامی باحاله. یه جورایی باهاش همزاد(یا شاید هم همذات) پنداری کردم و منم مثل اون خیلی اهل ورزشای تیمی نیستم  برای دویدن دست جمعی و دوچرخه سواری ارزش بیشتری قائلم، دقیقا مثل موراکامی.
        

          بالاخره، نمیدونم چرا به تعویق انداختمش😂
        

          اگه وقتشو ندارین میکروکتابش از اون نظر راحت تره.
        

          داستان تا اونجایی که من فهمیدم، انتقاد از دو تا گروه روشنفکره. سردسته گروه اول میرزا اسدالله و سردسته گروه دوم میرزا عبدالزکی. اینا جفتشون میرزا بنویسند و پولشون رو از نوشتن و خطاطی کردن کار های مردم بدست می آرن... ادامشو نمی‌گم لو نره.
خلاصه یه جورایی تو مایه های قلعه حیواناتِ وطنیه و ازین جور داستان های انتقادی خفن.
        

          این کتابو فروردین همین امسال تموم کردم.
کتاب خیلی آموزنده ای بود و خیلی چیزا رو بهم یاد داد، همه‌چیز رو با مثال جلو می‌رفت و مثال ها از فیلم‌هایی که آقای عبداللهی نوشته بودند، بود.
تهش هم یکی از نمایش نامه‌های استاد بود. خیلی از چهارچوبی که کتاب «الگو های جهانی داستان» برام گذاشته بود اومده بود بیرون و می‌گفت اونقدر ها هم الگویی نیست.(نه اینکه هیچی به هیچی باشه... نه.) خیلی شیرین شد برام نویسندگی...

البته اینو بگم بعد این کتاب باید بنویسید چون اگه ننویسید صرفا وقتتون هدر رفته برای خوندن کتاب. بابام همیشه می‌گفت بنویس و نترس
        

          کتاب خیلی باحالیه.
بعضی کلماتی که داره سخته ولی خب عوضش دایره لغات چون می‌ره بالا در صورتیکه خیلی سخت‌خوانه. فکر نمی‌کردم هنوز هم از این جور نویسنده هایی که فارسی کهن رو استفاده میکنن وجود داشته باشه. صمیمانه منتظر بقیه ی کتابهاش هستم...
        

          تا اونجایی که باید در پادکست خلاصه شو شنیدم، ولی احساس میکنم خیلی هم بی طرف نیست درست مثل تاریخ مشروطه ایران نوشته احمد کسروی.
        

          صوتیشو خیلی وقت پیشا تو فیدیبو بسیار زیبا بود خوندم، اسم گویندشو یادم نیست به هر حال جذاب و گیرا بود. اون زمان یادمه یه داستانی بود راجب یک دختر و یک پسر بعد از واقعه های عاشورا اما زیاد یادم نیست یه بار دیگه باید بخونمش.
        

          ۳ سال پیش هدیه گرفته بودم بنظرم یه هدیه‌ی خیلی خوبی می‌تونه برای یه نوجوان مذهبی بین ۸ تا ۱۸ سال باشه که البته برای بزرگسالان هم خیلی بدرد میخوره. دل آدم رو خنک و روشن میکنه
        

          شعر نو + عکس، یک ترکیبی فراموش نشدنی، تک تک این عکس ها توی ذهنم خواهد ماند
        

          و بالاخره تمام.
کتاب صوتی خب مشخصاً خیلی جذاب تر بود و کتابی به این حجم رو راحت تر کرده بود. قلم سلین رو باهاش آشنا نبودم و فقط اسمش از رو کتاب مرگ قسطی که تو کتاب خونه ی داییم بود دیده بودم.
کار سلین با این کتاب در ادبیات فرانسه مثل کار آقای جمالزاده پدر داستان نویسی ایران تو ادبیات خودمون بود و بعد ها هم آل احمد و دیگر دوستان ادامه دادند.
کتابی بود که سخت آدم رو جذب خودش میکرد و باید بهش فرصت می‌دادی بیینی اصل مطلب چیه.
در کل قلم سلین رو شناختم و میدونم وقتی خواستم مرگ قسطی رو بخونم باید منتظر چه چیزی باشم...
        

          تو سبک شعر طنز خیلی باحاله، اونجوری نیست که قهقهه بزنید ولی خب همون لبخندی هم که به دل میشینه فوق‌العاده ارزش داره. خیلی حال خوب کن و باحاله چنتا از بیت ها رو بریده میزارم کیف کنید...
        

          این کتابو هم خیلی وقت پیشا خوندم، نکات خیلی مفیدی داره. چکیدشو هم بخونید خوبه. قبل اینکه «چگونه کمالگرا نباشیم» از استفان گایز رو بخونید بیایید سراغ این کتاب چون بهتون طرفند هایی رو میگه که اکثرن نیاز به دونستن قوانین خرده عادت هاست و این مکمل خیلی خوبی برای اون کتابه.
        

          این کتاب رو به واسطه‌ی یکی از قسمت های رادیو مورخ که راجب بهائیت و شیخیه داشت حرف میزد آشنا شدم، کتاب رمان نیست... در نظر داشته باشید که تاریخیه و خیلی درس ها رو قراره ازش بیاموزم...
        

          حدود چهار سال پیش این سری رو شروع کردم، این رو تموم کردم ولی هنوز دومی رو هم نخوندم... من رو نتونست اولاش جذبم کنه و آخراش بود که تازه فهمیدم چیشد، می‌تونه باحال باشه ولی وقت میخواد. فکر نکنم اصلا سراغ دومی برم...
        

          اولین نمایشنامه ای که کامل خوندم و رهاش نکردم‌. باور کردن همچین چیزی یکم سخت بود برام ولی خب این یه داستانه و قراره به مراتب بهتر و وحشتناکتر از دنیای ما باشه...
واقعا یه سری جاها میخواستم بعضیاشونو بُکُشم...