یادداشت‌های سوگند مهرزاد (31)

          راستش  خوندن این کتاب برای من تجربه عجیبی بود. به‌نظر می‌رسه هدف کتاب اینه که با نگاه روان‌درمان‌گرانه به ترس از مرگ کمک کنه ولی برای کسی که از مرگ واقعا وحشت داره خوندنش شاید بیشتر باعث ترس بشه تا آرامش. خودم اما وقتی به مرگ فکر می‌کنم اون رو پایان نمی‌بینم بلکه شروعی می‌دونم برای سفری به‌سمت خدا. همین باور باعث می‌شه که ترسی از مرگ نداشته باشم، برعکس آرامش درونی بیشتری هم حس می‌کنم.
بنظرم این کتاب شاید برای کسانی مفید باشه که از زاویه‌ای کاملا انسانی و روان‌شناسانه دنبال معنای مرگ هستن، ولی اگر کسی از پیش نگاه معنوی و ایمانی به مرگ نداشته باشه ممکنه نه‌تنها کمک نگیره بلکه بیشتر درگیر اضطراب بشه.
        

          توانایی نویسنده در انتقال پیام‌های عمیق و معنادار از طریق داستان‌گویی ستودنیه..
        

          با وجود اینکه اسم آقای امیریان معمولا با داستان‌های پرانرژی و گیرا همراهه و قلمشون به شخصه برام جذابه، اما من نتونستم با این کتاب ارتباط بگیرم. روایت‌ها برام سطحی و کمی کلیشه‌ای بودن و شخصیت‌پردازی‌ها اون عمق لازم رو نداشتن که باعث بشه درگیر داستان بشم.

شاید مخاطب نوجوان راحت‌تر باهاش ارتباط بگیره، اما برای من به عنوان خواننده‌ای که دنبال روایت پخته‌تر یا پیچیده‌تر بودم راضی‌کننده نبود.
        

          حقیقتا من هیچ ارتباطی با این کتاب برقرار نکردم. با اینکه اسم نویسندگان بزرگی مثل سیمین دانشور و جلال آل‌احمد روی جلد بود ولی انتظارم خیلی بیشتر از این بود. نه فقط داستان‌ها برام گنگ و پراکنده بودن بلکه حس کردم انسجام خاصی بین روایت‌ها وجود نداشت!

اگرچه ممکنه برخی از داستان‌ها بار نمادین یا تاریخی داشته باشن، اما بدون پیش‌زمینه‌ای از فضای فکری نویسندگان یا بستر تاریخی فهمشون واقعا سخت بود. شاید این کتاب برای مخاطب خاص یا اهل تحقیق جذاب‌تر باشه اما برای من که دنبال یک تجربه ادبی روان و درگیرکننده بودم، واقعا ناامیدکننده بود.
        

          اگر هنوز با آن شرلی رفیق نشده‌ای، آماده‌ی یک ماجراجوییِ روح‌نواز باش...
* دل‌چسب برای قلب‌های لطیف و رویاپرداز
        

          چه بگویم از کسی که خالق کلمات است!
او که بی‌نیاز از واژه‌ها، با یک «باش» هستی را رقم زد...
        

          داستان چوپانی که دنبال یه گنج راه می‌افته ولی توی مسیر می‌فهمه مهم‌تر از رسیدن سفر کردنه و مهم‌تر از گنج شناختن خودشه.
کتاب درباره‌ی رویاست، نشونه‌ها، و اینکه گاهی باید از همه‌چی دل بکنی تا به چیزی برسی که واقعاً برات معنا داره.
        

          کتاب روایتیه از درک متقابل، گفتگو و پیدا کردن حقیقت وسط دنیایی که پر از سوءتفاهمه…
        

          کتاب پر از مثال‌ها، نکته‌ها و تکنیک‌هاییه که انگار از دل تجربه دراومده‌ن و چیزی که موندگارش می‌کنه اینه که نمی‌خواد نویسنده‌ات کنه؛ می‌خواد راستگوت کنه.

خلاصه‌ کتاب در یک جمله:
نوشتن خاطره مثل آب خوردنه... فقط باید باورش کنی.
        

          پایی که جا ماند یه دفترچه یادداشت کوچیکه که تو دل اسارت نوشته شده. و البته فراتر از یک خاطره‌ی جنگی.
آقای حسینی‌پور با صداقت و سکوتِ پر از دردش نشون می‌ده چطوری می‌شه با یه دنیا زجر هنوز زنده موند. هنوز مؤمن…
        

          تله نصیحت کتابی هست درباره‌ی همون کاری که فکر می‌کنیم همیشه درستش رو انجام می‌دیم: "راه‌حل دادن"
اما مایکل بانگی استانیر می‌گه که این نصیحت‌های سریع، بیشتر از اینکه کمک کنن، باعث سکوت، وابستگی و دل‌زدگی می‌شن.
کتاب با زبانی ساده و کاربردی یادمون می‌ده چطور کمتر حرف بزنیم و بیشتر گوش بدیم؛ چطور سؤال‌های عمیق‌تری بپرسیم؛ و چطور از وسوسه‌ی کمک کردن فوری فاصله بگیریم.
        

          نویسنده از استمرار حرف می‌زنه بدون اینکه نصیحتت کنه. روایت‌های کوتاه، تجربه‌های ملموس و نثری که به جای راه رفتن روی شو‌نه‌هات کنارت راه می‌ره.
کتاب نه بهت وعده‌ی موفقیت می‌ده نه تو رو با قهرمان‌های خیالی مقایسه می‌کنه. فقط می‌گه: بمون. ادامه بده. حتی اگه میلی‌متری باشه.
هر فصلش برای من تلنگر کوچکی بود که انگار مخصوص خودم نوشته شده بود… یک نیروی ساده‌ای که می‌گه: تو هم می‌تونی تندتر از عقربه‌ها حرکت کنی! چون "تو" از زمان قوی‌تری.
        

          نادر ابراهیمی در این چهل نامه، دستت را می‌گیرد و می‌برد به جایی که مهر، ریشه دارد… به جایی که دوست داشتن، تکیه دادن است، نه تملک؛ فهمیدن است، نه فریاد.
قلمش آن‌قدر گرم و زلال است که حس می‌کنی نامه‌ها را برای خودت نوشته. برای رابطه‌ای که می‌خواهی، برای آدمی که دوست داری بشوی…
        

          استدلال همهٔ داستان‌هاش یکی هست و دلایل علمی و قوی‌‌ای توی اون اتفاق نیوفتاده.
نوجوان‌های امروزی هم با این داستان‌ها قانع نمی‌شن. (به ویژه برای ۱۵ سال به بالا)
جامعه امروز بیش از همه وقت نیاز به استدلال‌های محکم داره… شاید برای بچه های ۹ تا ۱۳ سال مناسب باشه.
        

          عمیق و سنگین. به کسانی که کتاب های مرتبط با موضوع این کتاب رو تا به حال نخوندن و یا بار اولشونه، توصیه نمی‌کنم!
        

          گاهی اسم یک کتاب اون‌قدر در گوشمون تکرار می‌شه که پیش از باز کردنش انتظار داریم با یک شاهکاری روبه‌رو بشیم! "کتابخانه ارواح" یکی از همون‌هاست. پر سر و صدا و پر زرق‌ و برق اما با خوندنش متوجه می‌شی چیزی از اون عمقی که وعده داده بود، خبری نیست.
        

          خوندن این کتاب تجربه‌ای شخصی هست؛ مثل تماشای چهره‌ی خودت در آینه‌ای که تصویر رو صادق‌تر از همیشه نشون می‌ده.
"افسردگی نهفته" بی‌تعارف و پر از احترام هست! احترامی که به مخاطبش می‌ذاره تا خودش رو بی‌قضاوت بشناسه.
        

          "به داد ما برسید" قصه‌ی دردها و بی‌عدالتی‌هایی هست که در پس پرده باقی می‌مونه.
جایی که صدای فریادهای خاموش توی گوش تو پیچیده و تو رو وادار به تأمل می‌کنه.
        

          با خوندن  صفحه‌به‌صفحه‌ی این کتاب حس می‌کنی یک نفر ایستاده روبه‌روت و با صداقت تمام از عمق تاریک‌ترین لحظات زندگیش می‌گه؛ اما نه برای اینکه تو رو ناامید کنه بلکه برای اینکه نشون بده حتی در سخت‌ترین شرایط هم می‌شه به زندگی "آری" گفت.
فرانکل، روان‌شناس و زندانی اردوگاه‌های نازی، قصه‌ی تحمل، معنا و امید رو برامون تعریف می‌کنه؛ قصه‌ای که در اون درد و رنج بهانه‌ای می‌شه برای کشف معنا و تحول درونی.
خوندن این کتاب مثل یک نفس عمیق هست؛ یک توقف کوتاه در هیاهوی زندگی که به تو یادآوری می‌کنه چقدر قدرت داری برای انتخاب نگرشت نسبت به هر چیزی که سر راهت قرار می‌گیره.
        

          کتابی که حس می‌کنی داری با خود متیو پری حرف می‌زنی. صمیمی، بدون ریا، گاهی تلخ و گاهی پر از شوخی‌های تلخ و شیرین زندگی.
مثل یک گپ دوستانه‌ست که توی اون هر لحظه ممکن هست هم بخندی، هم بغض کنی، هم یاد چیزهایی بیفتی که هیچ‌وقت کسی درباره‌شون حرف نزد.
کتاب، پر از لحظه‌های خودشناسی، نقد خودش و دنیا، و درک عمیق از شکست‌ها و امیدهاست.