داستان چوپانی که دنبال یه گنج راه می‌افته ولی توی مسیر می‌فهمه مهم‌تر از رسیدن سفر کردنه و مهم‌تر از گنج شناختن خودشه.
کتاب درباره‌ی رویاست، نشونه‌ها، و اینکه گاهی باید از همه‌چی دل بکنی تا به چیزی برسی که واقعاً برات معنا داره.
      

        کتاب روایتیه از درک متقابل، گفتگو و پیدا کردن حقیقت وسط دنیایی که پر از سوءتفاهمه…
      

        کتاب پر از مثال‌ها، نکته‌ها و تکنیک‌هاییه که انگار از دل تجربه دراومده‌ن و چیزی که موندگارش می‌کنه اینه که نمی‌خواد نویسنده‌ات کنه؛ می‌خواد راستگوت کنه.

خلاصه‌ کتاب در یک جمله:
نوشتن خاطره مثل آب خوردنه... فقط باید باورش کنی.
      

        پایی که جا ماند یه دفترچه یادداشت کوچیکه که تو دل اسارت نوشته شده. و البته فراتر از یک خاطره‌ی جنگی.
آقای حسینی‌پور با صداقت و سکوتِ پر از دردش نشون می‌ده چطوری می‌شه با یه دنیا زجر هنوز زنده موند. هنوز مؤمن…
      

        تله نصیحت کتابی هست درباره‌ی همون کاری که فکر می‌کنیم همیشه درستش رو انجام می‌دیم: "راه‌حل دادن"
اما مایکل بانگی استانیر می‌گه که این نصیحت‌های سریع، بیشتر از اینکه کمک کنن، باعث سکوت، وابستگی و دل‌زدگی می‌شن.
کتاب با زبانی ساده و کاربردی یادمون می‌ده چطور کمتر حرف بزنیم و بیشتر گوش بدیم؛ چطور سؤال‌های عمیق‌تری بپرسیم؛ و چطور از وسوسه‌ی کمک کردن فوری فاصله بگیریم.
      

        نویسنده از استمرار حرف می‌زنه بدون اینکه نصیحتت کنه. روایت‌های کوتاه، تجربه‌های ملموس و نثری که به جای راه رفتن روی شو‌نه‌هات کنارت راه می‌ره.
کتاب نه بهت وعده‌ی موفقیت می‌ده نه تو رو با قهرمان‌های خیالی مقایسه می‌کنه. فقط می‌گه: بمون. ادامه بده. حتی اگه میلی‌متری باشه.
هر فصلش برای من تلنگر کوچکی بود که انگار مخصوص خودم نوشته شده بود… یک نیروی ساده‌ای که می‌گه: تو هم می‌تونی تندتر از عقربه‌ها حرکت کنی! چون "تو" از زمان قوی‌تری.
      

        نادر ابراهیمی در این چهل نامه، دستت را می‌گیرد و می‌برد به جایی که مهر، ریشه دارد… به جایی که دوست داشتن، تکیه دادن است، نه تملک؛ فهمیدن است، نه فریاد.
قلمش آن‌قدر گرم و زلال است که حس می‌کنی نامه‌ها را برای خودت نوشته. برای رابطه‌ای که می‌خواهی، برای آدمی که دوست داری بشوی…
      

        استدلال همهٔ داستان‌هاش یکی هست و دلایل علمی و قوی‌‌ای توی اون اتفاق نیوفتاده.
نوجوان‌های امروزی هم با این داستان‌ها قانع نمی‌شن. (به ویژه برای ۱۵ سال به بالا)
جامعه امروز بیش از همه وقت نیاز به استدلال‌های محکم داره… شاید برای بچه های ۹ تا ۱۳ سال مناسب باشه.
      

        عمیق و سنگین. به کسانی که کتاب های مرتبط با موضوع این کتاب رو تا به حال نخوندن و یا بار اولشونه، توصیه نمی‌کنم!
      

        گاهی اسم یک کتاب اون‌قدر در گوشمون تکرار می‌شه که پیش از باز کردنش انتظار داریم با یک شاهکاری روبه‌رو بشیم! "کتابخانه ارواح" یکی از همون‌هاست. پر سر و صدا و پر زرق‌ و برق اما با خوندنش متوجه می‌شی چیزی از اون عمقی که وعده داده بود، خبری نیست.
      

        خوندن این کتاب تجربه‌ای شخصی هست؛ مثل تماشای چهره‌ی خودت در آینه‌ای که تصویر رو صادق‌تر از همیشه نشون می‌ده.
"افسردگی نهفته" بی‌تعارف و پر از احترام هست! احترامی که به مخاطبش می‌ذاره تا خودش رو بی‌قضاوت بشناسه.
      

        "به داد ما برسید" قصه‌ی دردها و بی‌عدالتی‌هایی هست که در پس پرده باقی می‌مونه.
جایی که صدای فریادهای خاموش توی گوش تو پیچیده و تو رو وادار به تأمل می‌کنه.
      

        با خوندن  صفحه‌به‌صفحه‌ی این کتاب حس می‌کنی یک نفر ایستاده روبه‌روت و با صداقت تمام از عمق تاریک‌ترین لحظات زندگیش می‌گه؛ اما نه برای اینکه تو رو ناامید کنه بلکه برای اینکه نشون بده حتی در سخت‌ترین شرایط هم می‌شه به زندگی "آری" گفت.
فرانکل، روان‌شناس و زندانی اردوگاه‌های نازی، قصه‌ی تحمل، معنا و امید رو برامون تعریف می‌کنه؛ قصه‌ای که در اون درد و رنج بهانه‌ای می‌شه برای کشف معنا و تحول درونی.
خوندن این کتاب مثل یک نفس عمیق هست؛ یک توقف کوتاه در هیاهوی زندگی که به تو یادآوری می‌کنه چقدر قدرت داری برای انتخاب نگرشت نسبت به هر چیزی که سر راهت قرار می‌گیره.
      

        کتابی که حس می‌کنی داری با خود متیو پری حرف می‌زنی. صمیمی، بدون ریا، گاهی تلخ و گاهی پر از شوخی‌های تلخ و شیرین زندگی.
مثل یک گپ دوستانه‌ست که توی اون هر لحظه ممکن هست هم بخندی، هم بغض کنی، هم یاد چیزهایی بیفتی که هیچ‌وقت کسی درباره‌شون حرف نزد.
کتاب، پر از لحظه‌های خودشناسی، نقد خودش و دنیا، و درک عمیق از شکست‌ها و امیدهاست.
      

        کتاب یحیا مثل یک دوست صمیمی‌‌ای هست که بی‌هیچ قضاوت و ادعایی کنار تو می‌نشینه و با زبان ساده و صادقانه‌اش، احساسات گمشده‌ی درونت رو پیدا می‌کنه.
حس تعلق، بی‌پناهی و تنهایی رو با آرامش و خالصانه روایت می‌کنه، طوری که انگار خودت رو لابه‌لای صفحاتش می‌بینی…
خوندنش مثل قدم زدن تو کوچه‌ای‌ هست که هم بوی نون تازه داره و هم صدای زندگی.