یادداشت‌های فهیمه محمودی (41)

          داستان پسری اشرافی که پدرش اون رو برای سربازی و گرفتن درس زندگی، به یکی از نقاط دوردست و مرزی روسیه می‌فرسته که مرتباً مورد حمله نیروهای مخالف حکومت قرار می‌گیره. پوشکین داستان عشق، دوستی و دشمنی این جوون رو در خلال این مبارزات تاریخی بیان کرده.
        

          یک رمان معمایی جناییه که با یک قتل و نوجوونی شروع میشه که تو خونه مردم سرک می‌کشه و از رازهاشون باخبر میشه.
همه تو این محله کوچیک، رازهایی دارن و همه مشکوکن. قاتل هم یکی از همین همسایه‌هاس، کسی که میشناسیمش. 
        

          مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه با موضوعات مختلف از سفر به ماه و رابطه عاشقانه و دوستی و حتی ستون‌هایی از روزنامه و... که تنها نکته مشترک همشون، اینه که ماشین تحریر توشون نقش داره.
با انتظار خیلی بالایی سراغ کتاب رفتم، هم بخاطر نویسنده و هم اینکه ماشین‌های تحریر همیشه واسم جذاب بودن و دوست داشتم یکی داشته باشم، و هم اینکه کلی تعریفش رو شنیده بودم. اما خب باید بگم که جز چندتایی از داستان‌ها، بقیه من رو راضی نکردن و خیلی معمولی بودن. 
        

          کتاب قتل اتسویا در مدت زمان جنگ تموم شد. نمیدونم شاید من انتظار چیز پیچیده‌تری داشتم، ولی کتاب برخلاف تعریفایی که ازش شنیدم، به دلم ننشست و به زور تمومش کردم.
امیدوارم تجربه‌های بعدی ژاپن‌خوانی بهتر باشه و این یکی رو بشوره ببره.
داستان کتاب، در مورد شاگرد یک مغازه است که عاشق دختر صاحبکارش که خیلی زیباست میشه و به تحریک مردی که اونم عاشق همین دختره، با هم فرار میکنن و...
        

          داستان کتاب خوب بود اما انتظار پیچیدگی و ماجراهای بیشتری رو داشتم. برای همون سن نوجوونی خوبه. 
        

          کتاب خوبی بود
        

          همزمانی گوش دادن به جلد 12 مجموعه کتاب سرگذشت استعمار به اسم بازی بزرگ که در مورد جاسوسها و نقششون تو چند تیکه شدن ایرانه با خوندن کتاب سووشون، با نگاهی به جلدهای گذشته مجموعه، باعث میشه از این همه فعال بودن و تلاش افسرهای انگلیسی و روسی انگشت به دهن بمونم.
طرف سیاسیه، نظامیه اما همزمان میاد تو یه کشور دیگه، نقش مبلغ مذهبی رو انجام میده، طبابت میکنه، تاجره. و فقط به یک کشور هم بسنده نمیکنه، همین برنامه رو هر جا دستش بیاد، پیاده می‌کنه.

        

          پیچیده، دلهره آور و حرص درآر 
        

          نه در حد و اندازه کارهای قبلی نویسنده، یعنی مجموعه قصه های امیرعلی بود و نه در حد و اندازه خود آقای نبویان. 
        

          خیلی با تصورم فرق داشت و داستانها و افسانه ها تکراری و شبیه به هم بودن. 
        

          درود بر ادبیات کلاسیک و ترجمه ادبی...
به جرئت میتونم بگم آن کتاب ترغیب، از الیزابت غرور و تعصب خیلی پخته تر و تصمیماتش حتی توی سنین پایینتر، عاقلانه تر بود.
چیزی که خوندنش خیلی واسم سخت بود، رفتار خواهرها، الیزابت و مری و پدر خانواده بود و برام طنز موقعیت سریالهای کمدی مثل ساختمان پزشکان و شبهای برره رو تداعی میکرد. انگار آن، تنها عضو عاقل خانواده است که بین یه مشت دیوونه گیر کرده.
ترجمه کتاب عالی بود و بار دیگه به این نتیجه رسیدم که: کتابهای کلاسیک باید به شکل ادبی و با همون ادبیات خاص، ترجمه بشن و نه محاوره. اگه نامه فردریک به آن، یه زبون محاوره و عادی ترجمه میشد، واقعا اینقدر زیبا بود و با روح و روانم بازی میکرد؟
        

          هنوز و حتی بعد از حدود ده سال، هنوز این داستان برام جذاب و پر از درس بود. مشتاقانه منتظر خوندن جلدهای بعدیم. 
        

          اول از همه باید بگم نمیدونم محتوای کتاب و اسم نویسنده بود که جذبم کرد و به دلم نشست یا صدای راوی؟
حتما کتاب رو با صدای نیما رئیسی گوش بدید. 
کتاب در ژانر جنایی_معمایی نوشته شده اما کلی سوال بی جواب یا کار بی دلیل داره که میتونه نکته منفی باشه. و تو اگه جنایی خون باشی، از همون مکالمه اول، یه چیزایی دستت میاد و دنبال نشونه هایی تا معما رو حل کنی و نویسنده هم، این کار رو برات سخت نکرده. کتابهای خوب با این ژانر، تا فصل آخر، برات غافلگیری دارن و نمیذارن دست راوی یا شخصیت مرموز واست لو بره و اعتمادت رو بهشون از دست بدی، اما این کتاب اینجوری نیست و خواننده، برخلاف راوی که نمیدونم چرا اینقدر ساده است، خیلی سریع میتونه نکات و دیالوگهای مشکوک رو بفهمه.
در کل به عنوان یک کتاب ایرانی تو این ژانر خوب بود.
        

          روایتها یا بهتره بگم برشهایی از خاطرات راوی کمی شلخته بود و سیر زمانی نداشت اما در کل کتاب خوبی بود. من رو یاد فیلمهای سرو زیر آب و خانه ای کنار ابرها انداخت.
اگر این فیلمها رو دوست داشتید، خوندنش براتون خالی از لطف نیست.
        

          نه اونقدری که نقدش میکنن و میزنن، بد بود و نه اونقدری که براش یقه میدرن، خوب!

        

          این جلد کتاب به چگونگی سقوط سلسله زندیه و شکل گیری سلسله قاجار توسط آغا محمدخان و بعد از اون سلطنت فتحعلی شاه میپردازه. دوره ای از تاریخ که ایران، هر روز در حال آب رفتن و استعمار بود و شاه مخصوص خوش گذرونی.
به این فکر میکنم که اگه، جای فتحعلی شاه، کس دیگه ای جانشین آغا محمدخان میشد، الان ایران چه شکلی بود؟ یا اگر عباس میرزا میتونست جانشین پدر بشه و جلوی تصمیمات اشتباهش رو بگیره؟ 
        

          این جلد از کتاب کاملا مختص به ایران و ترکیبی از پادشاهی صفویه، افغانها، افشاریه و زندیه است.
این جلد باعث شد به این فکر کنم که نادرشاه رو تا به حال درست نشناختم و خیلی بزرگتر از چیزی بوده که بهمون گفتن.
واقعا چرا تو کتابهای درسی همه اش از صفویه و زندیه صحبت میشه در حالیکه اونقدر هم عالی نبودن و همه فیلم ها و سریالها مختص به پادشاه هایی از قاجاریه که همه فکر و ذکرشون حرمسرا بوده و نه حفظ ایران؟
نادرشاه دیگه چیکار باید میکرد تا ارزش دیده شدن داشته باشه؟