از امیرعلی نبویان، قبلا قصه‌های امیرعلی رو خونده بودم و توی رادیو هفت، داستانهاش رو شنیده بودم. با نثر و طنزش تاحدی آشنا بودم اما حقیقت اینه که این کتاب چیزی نیست جز نسخه تجاری شده و تاحد خوبی با طنز ضعیف‌تر از قصه‌های امیرعلی. داستان کتاب راجع به یه کشور فرضی و خیالیه که از دنیا جدا مونده و سعی داره روابطش رو با جهان بهتر کنه. در انتها از خودم پرسیدم:خب که چی؟ قرار بود طعنه‌ها ما رو یاد وضعیت ایران بندازه؟ قرار بود کاراکترها هرکدوم نماینده یه شخص خاص باشن که می‌شناسیم؟ راستش خیلی محافظه‌کارانه و جوری که به کسی برنخوره قصه پیش می‌ره به نظرم. و البته که اگر قصه اونجوری که دل‌خواه من بود، بی‌پروا و آزادانه پیش می‌رفت احتمالا چاپ نمی‌شد.
در کل هم کتاب خیلی گرونیه، هم قصه کشش خاصی نداره و هم اینکه به نظر من با نخوندنش چیز خاصی رو از دست نخواهید داد.
        

          داستان درباره جزیره ای در دریای بالتیکه که کشوری اونو به رسمیت نمیشناسه و در جنگ جهانی دوم هم مورد حمله قرار گرفته.
نویسنده با زبانی طنز و نمادین اتفاقاتی  که تو این کشور میفته رو نوشته و موضع گیری مردم و درباریان باعث شده فضایی بوجود بیاد که برای ملت خودمون قابل لمسه.
داستان بیشتر جاها اون حس طنز و نمادین خودش رو داره و جذاب بود برام به جز صفحات آخر، ولی در کل کتاب خوب و دلنشینی بود همراه با کلی تکه کلام زیبا و تاثیرگذار.
        

          امیرعلی نبویان را با رادیوهفت می‌شناسم. در آن‌جا برای اولین‌بار بخشی با عنوان «قصه‌های امیرعلی» را می‌نوشت و اجرا می‌کرد که در مدت کوتاهی، به جذاب‌ترین و پرطرف‌دارترین بخش‌های رادیوهفت تبدیل شد. قصه‌های امیرعلی بعدها تحت عنوان کتابی چهارجلدی با همین نام چاپ شد.
«کأن لم یکن» جدیدترین و اولین رمان نبویان است. این‌کتاب اولین تجربه‌ی من در استفاده از کتاب‌های صوتی‌ -که با صدای خودش اجرا شده- بود. چرا که امیدوار بودم همان‌ تجربه‌ی اجرای بامزه‌ی رادیوهفت که تمام طول مدت پخش‌ش در حال خندیدن بودم، تکرار شود. اما امان از امید واهی.
«کأن لم یکن» داستانی با تم فانتزی، درباره‌ی سرزمینی‌ست دورافتاده از جوامع جهانی‌ست که در اواخر جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افتد. اساسی‌ترین مشکل این کتاب، این است که تکلیف‌ش را با خواننده مشخص نمی‌کند. داستانی را روایت می‌کند که در صدسال پیش اتفاق افتاده است اما گاهی کلماتی قلمبه‌سلبمه‌ی مربوط به آن دوران را استفاده می‌کند و در اکثر مواقع ادبیات و اصطلاحاتی که مربوط به روزگار ام‌روز ماست. این را قبول دارم که این کتاب در بستر طنز و در موقعیت فانتزی نگاشته شده، اما این دلیل بر شکستن ساختارها نیست. مخاطب برای قبول‌کردن اتفاقات محیر العقول، نیاز دارد ابتدا خود داستان و شخصیت‌های آن را باور کند؛ و بعد در بستر این‌ها، می‌شود هر فانتزی‌ای را روی داستان سوار کرد؛ مثل کاری که نویسنده‌گان سریال «قهوه‌ی تلخ» انجام دادند، و البته کاری که خود نبویان هم در کتاب قبلی‌اش به خوبی از پس‌ش برامده بود. استفاده از ادبیات و اصطلاحات متناسب با مردمان و اتفاقات ام‌روزی، در داستانی با یک‌سده اختلاف، آن‌هم بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای، کل موقعیت‌های طنزی را که می‌شود از این اختلاف زمان ایجاد بشود را می‌سوزاند.
این کتاب قرار است با روایت اتفاقاتی که این‌روزها در جامعه‌ی ما می‌افتد، در بستر زمانی یک‌صد سال قبل، موقعیت‌های طنزی ایجاد کند، که شما را بخنداند. گاهی هم موفق می‌شود، اما در بیش‌تر مواقع، زبان‌ش الکن است. روایت اتفاقات‌های حال، و نمادسازی، بدون ایجاد کم‌ترین خلاقیتی در آن، به امید این‌که چون در یک سرزمینی در گذشته اتفاق می‌افتد، اصلا خنده‌دار نیست. که خود ما در بطن این کمدی فانتزی در حال زندگی‌کردن‌ایم و اگر قرار باشد چیزی ما را بخنداند، باید بیش‌ از این‌ها خلاقانه باشد.
و در نهایت، به‌دلایلی که در بالا نوشته شد، آشفته‌گی و سرگردانی نویسنده در کل کتاب به چشم می‌خورد و همین باعث می‌شود که این کتاب، به خوبی کتاب‌ قبلی نبویان نباشد؛ که حتی در این کتاب، دو نقطه‌ی قوت قلم خود، یعنی شخصیت‌پردازی و باورپذیری، را هم حفظ نکرده. و مجموع این‌ها باعث می‌شود از این کتاب، چیزی جز حوصله‌ای که سر می‌رود، نسیب خواننده نشود.
        

          یک داستان نمادین تاریخی توأم با طنز اغراق آمیز... طنزی که برای بیان واقعیات و نقد‌های تند و تیز فضای آزادی به نویسنده میده؛
پ‌ن: فقط قلم خاص و متفاوت امیرعلی نبویان می‌تونه در عین این‌که می‌خندونت عمیقا هم به فکر فرو ببرت... نکته جالب دیگه هم این‌که زمان کرونا وقتی خیلیامون به بهانه شرایط، صرفا با در و دیوار خونه مأنوس بودیم و زمینه‌ی فعالیت مفید رو به رومون بسته می‌دیدیم، این کتاب نوشته شده... 
        

          صندلی
        

          از اون کتاباست که میخونی،لذت می‌بری و میخندی، ولی بعد یهو حقیقت مثل یه سیلی به صورتت کوبیده میشه و با خودت میگی: چقد این اتفاق آشناست...!
        

          سن‌ام به رادیو هفت و دوران اوج [خندوانه] قد نمی‌دهد. من ، امیرعلی را با [شب های مافیا] و نبوغش میشناسم؛ حتی قبل از اینکه کتاب به دست بگیرم‌. دروغ چرا؟ هنوزم گوشی‌ام پر است ازعکس های خودش و بهارِ زیبایش ...
بگذریم که علاقه‌ام به شعر هم از همین مافیا و آدم هایش می‌آید.

قبل از کان لم یکن ، قصه‌های امیرعلی را خوانده بودم و به علاوه با خودِ نبویان هم آشنا بودم.(خودش هم وقتی می‌خواهد بامزه باشد عین نثرش صحبت می‌کند).
عجیب است که چرا همه قصه های امیرعلی را بیشتر پسندیدند.کان لم یکن به مراتب طنز قوی تری داشت حتی با وجود حجم کمش.نمک بی‌اندازه‌اش هم خود را در توصیفات نشان میداد.
مردم استرایک آشنا بودند؟شاید. اما بینشان پن هلدر (اگر اشتباه نکنم) انگار که رفیق صد ساله‌ام بود. انگار هرروز تاب خوردن جسم بی‌جانش را بالای سر جهالت مردم میدیدم.‌ اصلا با همین اتفاق طنز تلخ کتاب برایم آشکار شد.ش

به هرحال؛  کان لم یکن از آنهاییست که اگر مثل من نباشید و بنشینید یک ساعته به موخره میرسید و با ساعتی خوش خداحافظی میکنید.حتی  اگر طنز نمیخوانید، حرف های نبویان ارزش یک ساعت را دارند.


"عکس از جشن امضای کان لم یکن"
        

          دومین کتابیه که از آقای نبویان خوندم. اولیش قصه‌های امیرعلی ۱ بود، از نظر طنز داستان باید بگم که قصه‌های امیر علی خیلی سر تر بود. در هر دو کتاب از کلمات واقعا جالبی استفاده شده که هر بار با خودم می‌گفتم چطور این‌ها به ذهن آقای نبویان رسیده! 
این که این کتاب در دوران قرنطینه کرونا نوشته شده هم خیلی مهمه چون اون زمان که همه نگران سلامتیمون بودیم ایشون به فکرشون رسیده کتاب بنویسن و این قابل تقدیره.
        

          باحال بود اما بی ادبی هم بود👀
طنز سیاسی واقعا تلخه. وضعیت اینجوریه که: لبخند من از گریه غم انگیز تر است...
        

          کتابی قابل قبول از نویسنده ای بسیار محترم
کتاب روان و جالبی بود که نهایتا تو دو سه ساعت میتونید تمومش کنید ، روایتی جالب و طنز از یک جزیره  فرضی و اتفاقات داخل آن .
البته که نویسنده قصد داشت برخی از رفتار های سیاسی حاکمان رو برای بقای یک کشور و نحوه فریب مردم رو به خوانندگان نشان دهد .
که هم به زبانی ساده و هم قابل تأمل تونسته بیان کنه .