یادداشت‌های پرسفونه‌ی یک هادس خیالی (50)

          این کتاب رو وقتی که خوندم یک 10/10 واقعی بود برام.

طولانی و عمیق و خفن ولی وقتی جلد بعدیشو شروع کردم اونقدری که این یکی جذبم کرد اون نکرد در نتیجه رهاش کردم، در حقیقت اون چیزی که من از این کتاب میخواستم در پایان بهش رسیدم و واقعا دلیلی برای این که بیشتر از اینا خودمو درگیر فراز و نشیب های عشق الهی گابریل بکنم نداشتم.
با این که آنچنان روحیه‌ی اطیف و شاعرانه‌ای ندارم این کتاب اینقدر که از کمدی الهی تعریف کرد که یکی از هدفای کتابخونیم خوندن کمدی الهی شده.

در مورد مجموعه فیلمی که از این کتاب ساخته شده باید بگم که چرت ترین و بیخود ترین بازیگر ها که حتی ذره ای شباهت به توصیفات کتاب نداشتن انتخاب شده بودن، جدا از اون بازیگری و کارگردانی هم افتضاح بود و واقعا یک خیانت به خود آدم و البته اینترنته اگه بخواد یک‌ درصد حتی برای پاسخ به کنجکاوی  اونو دانلود کنه و ببینه و کلا به نظرم ساختن فیلم از روی این مجموعه کار چرتیه چون از لحاظ سیر داستانی خیلی کلیشه ایه و اگه صرفا داستان براتون مهمه شاید اینقدر که من دوسش داشتم نداشته باشین.
از این کتاب کلی حرفای زشت آلمانی و ایتالیایی هم یاد گرفتم 😂😂😂 و دقیقا وقتی داشتم این کتابو میخوندم که تازه ایتالیایی رو شروع کرده بودم و اینقدرررر بهم روحیه میداد این که کلی در مورد ایتالیا و ایتالیایی حرف میزنن (دختره دانشجوی زبان و ادبیات ایتالیایی بود و پسره هم که استادشه) و سرعت درس خوندن من اون موقع خیلی زیاد بود 🚶🏻‍♀️

در کل بخوام بگم کتابه واقعا به اون چیزی که من از یک رمان عاشقانه میخواستم ( با فاکتور گیری از صحنه های +۱۸ که در ادبیات آمریکا طبیعیه) نزدیک بود.
        

          شخصیت اصلی کتاب همیشه با خودش میگه “میون دوتا دلبر این ور برم یا اون ور؟” یکیشون که قدرتمند و پولداره یکیشونم فوق قدرتمند و فوق پولداره و البته بزرگتر از اون یکیه که از قضا دوتا دلبر دوست و رفیق و البته شریک کاری هم هستن 😂😩 

شخصیت اصلی فوق العاده موجود حقیر و احمقیه که واقعا هیچ منطقی پشت هیچ کدوم از کارهاش نیست و همچین آدمی مایه‌ی تاسفه
البته این که این مجموعه خیلی سال ها پیش توی واتپد‌ نوشته شده بوده و بعدا کتاب شده هم در این بی ارزشی بی تاثیر نیست و خب من بیشتر از یک سال پیش این کتابو خوندم ( توی بهخوان نبود و اون موقع بلد نبودم اضافه کنم بهش😂) و هیچ وقت حتی به خوندن ادامه داستان فکر هم نکردم و جالب اینجاست که امتیاز بی دلیل بالایی توی گودریدز داره و حتی نامزد بهترین عاشقانه گودریدز هم شده 🤢
        

          این یکی جلدو بیشتر از بقیه دوست داشتم 
ولی ساشا و کریل واقعا کاپل های درستی بودن و ساشا توی این جلد عملا یک ماب وایف واقعی بود خصوصا اونجا که با وضعیت حساس و خطر ناکی که داشت از شیشه ی ماشین شروع به تیرندازی کرد و من این شکلی بودم که دتس مای گرلللللل

کلا این مجموعه هیجان خاصی نداشت و از اون چیزایی که واقعا به عنوان مخاطب دوست داشتم میگذشت و صفحه های زیادی رو خرج چیزایی میکرد که من صرفا بررسی میکردم ببینم اگه  اون وسطا حرف خاصی نگفتن که سریع اسکیپشون کنم.

این مجموعه با این که امریکاییه ولی چون شخصیت هاش روس بودن همشون هزار تا اسم و هزار تا لقب داشتن و محض رضای خدا یکیشون نبود که تو اسمش ک نداشته باشه و باعث نشه من قاطی نکنم و واقعا اسم مخفف کریل که خواهرش براش گذاشته توی فارسی خیلی زشت و خنده داره 😂😂

اگه برگردم عقب این مجموعه یا هیچ کدوم از کتابای R K رو نمیخونم و قطعا مجموعه ی Legacy of Gods که خیلی ترند شده رو قرار نیست شروع کنم هر چقدر هم که همه ازش تعریف کنن.
        

          نمرات بخش های مختلف =
جنایی = 1
عاشقانه = 2
پلات توییست = 2
ولی پیشرفت شخصیت ها و فرصت هاای جدیدی که براشون ایجاد شده بود رو دوست داشتم پس بهش 3 دادم.
        

          خوب بود
انتقاد زیاد داشتم بهش ولی حوصله ندارم بگم
تنها یک چیز میگم اونم این که این پول لعنتی دقیقا باعث این شد که اینقدر عشق اتشینی داشته باشن وگرنه اگه دین یک ادم معمولی مثل اریک بود صد سال سیاه هم نمیتونست فی رو این شکلی عاشق خودش کنه.
        

          چرت و پرت محض بود این جلد از همه لحاظ یک افت محض بود ولی چون یک فکت گنده برام از جلد بعدی اسپویل شده به لطف پینترست دلم میخواد ادامشو بخونم ببینم چی میشه در ادامه بعد از اون اتفاق.
در حقیقت همیشه توی کتابای 3 گانه از جلد دوم متفرم و خیلی ضعیف ترن نسبت به دو جلد دیگه ولی این مدت چون ایرون فلیم رو خوندم که جلد 2 بود و خیلی خفن تر از جلد یک بود به نظر من باعث شد توقعم از این بالاتر بره ولی خب این نکته که اصلا این مجموعه ها ربطی به هم ندارن و اون یکی مجموعه ای 5 جلدیه هم باید به خودم یاد اوری کنم.
و نکته ی بعدی که باید به خودم یاد اوری کنم اینه که به امتیازات گودریدز اصلا و ابدا توجه نکنم چون تاحالا هر کتابی رو قبل از خوندنش با نمره ی گودریدزش قضاوت کردم یک شکست به تمام معنا بوده و اینم از اون قضیه مستثنی نیست.

پ.ن : عقب افتاده ترین دختر و مایه ی ننگ جامعه ی زنان = الکساندرا
        

          هر چیزی که بدست میاریم بهایی داره که باید بپردازیم؛
این دقیقا بزرگ ترین چیزی بود که از این کتاب یاد گرفتم، فرقی نمیکنه اون چیز به سوزانی عشق یا به تاریکی قدرت باشه به هر حال باید بهاشو‌ بپردازیم.

این جلد به مراتب خیل بهتر از جلد قبلی بود و البته طولانی تر و پر جزئیات تر ولی هیچ وقت نمیگم این همه طولانی شدن نیاز نبود یا اشکال کتاب بود؛
پایان بندی فوق العاده دقیقا اون چیزی بود که چشممو روی تماااااام اشکالات بست و این احساسات شدید بعد از تموم کردنش جلوی به یاد آوردن کوچیک ترین اشکالی از این کتاب گرفت.

حقیقتا با این که زیدن و وایولت اونقدر سنی ندارن ولی از بیشتر عاشقای کتابا عاقل تر و بالغ تر رفتار میکنن و نقطه‌ی قوت این کتاب دقیقا خود خود زیدن رایورسانه.

و علاوه بر کتاب رشد و پیشرفت شخصیت ها در جهات خوب واقعا برام قابل تقدیره، خصوصااااا شخص زیدن رایورسان.

واقعا خوشحالم به این مجموعه یک فرصت مجدد دادم و متاسفم که رابطه‌ی زیدن و وایولت رو در جلد قبلی اون شکلی قضاوت کردم.

پایان بندی عجیبی که نویسنده برای این کتاب نوشت با یک نخ کوچیک از امید که داد دستمون باعث میشه احتمالا هر کسی بعد از خوندنش دلش بخواد جلد بعدیو‌ بخونه، و با توجه به این که هر چیزی بهایی داره نمیدونم بهای نا امید نشدن این امید چی میتونه باشه؟
        

          خیلی جذاب بود😍.

از همه لحاظ فوق العاده بود و تنها دلیلی که ازش نمره کم کردم این بود که فضای خوناشامی یکم برای فرهنگ ایرانی غریبه و میتونست از یک اهریمن هم وطن خودمون استفاده کنه نه اروپایی. 😩😂

پایانش هم دوست داشتم و دقیقا باب میل من بود👩🏻‍🦯؛
نمیدونم رضا جولایی کتابای دیگه ای داره یا نه ولی اگه داشته باشه قطعا توی برنامم قرار میگیرن.
        

          اگه بخوام شخصیت های این کتابو توصیف کنم :
آلیشیا : روانی سطح 5
جاناتان : روانی سطح 10000000
مکسیم: روانی سطح 100000000
آرورا : روانی سطح 3
و ...
تقریبا همه اینجا روانی ان به جز لایلا و خانوادش که پاکستانی تونسی و البته مسلمون و مهربون ان
تمام مدت وقتی جاناتان لایلا رو خانم حسینی خطاب میکرد یک لحظه تعجب میکردم بعد دوباره ماهیت شخصیت لایلا یادم میومد که اون مسلمونه و تازه خیلی جالب تر اینجا بود که جاناتان کینگ روانی دوستای مسلمون داره و برای تفریح به عنوان یک مولتی میلیاردر انگلستانی به میدل اِست سفر میکنه ... اخه خاور میانه تفریحش کجا بود ؟ (به نظر نمیرسید منظورش دوبی  یا هر کدوم از کشورای عربی باشه که اونارو در نظر بگیریم) 
به هر حال این کتابای رینا کنت که ادمای روانی رو نشون میده واقعا بهم چیزای زیادی یاد میده پس احتمالا ادامشو میخونم.
        

          با این که خیلی نسبت به جلدای قبلی بهتره و من پیشرفتش رو دوست دارم اما اونقدری همه چیز کلیشه ایه که مجبورم دو امتیاز ازش به عنوان یک کتابی که ژانرش پادآرمان شهره و اینقدر مشهوره کم کنم ...

پیشرفت تک تک شخصیت ها خصوصا جولیت به حدی خوب بود که منو وادار بکنه منتظر ادامه‌ی داستان باشم البته نه این که بخوام وقت بزارم مثل قبل و با نسخه زبان اصلی پیگیریشو کنم.

کم کم داره تبدیل میشه به یک اثر فمنیستی و وقتی که جولیت پا به جنگ گذاشت حس میکردم تمام رگ هام به جای خون از غرور پر شدن، با این حالی که جنگ و این جور چیزاش زیادی آبکی و کلیشه ای بود برای یک اثر پاد آرمان شهری، و حریف قبل از این  اونقدر احمق به نظر نمیرسد و فکر کنم احتمالا بعدا باز هم به عنوان یک حریف سر و کلش از یک جایی پیدا بشه، البته اگه یک کتاب کلیشه ای و همینقدر آبکی باشه که نشون میده.

در مورد آدام خیلی دو به شک هستم ولی خیلی وقتا باهاش همزاد پنداری میکنم و فکر میکنم حق داره اینقدر عوضی بازی در بیاره و اون لحظه فکر میکنم خودم چقدر عوضی ام که دلم برای یک آدمی مثل آدام کنت میسوزه و مثل این که منم رفتم توی تیم ارن 😩😂
        

          چرا خوندمش؟ صرفا چون اسمش باحال بود.

این سوال اصلی ذهن خودم بودن بعد از پایان کتاب که بعد از چند دقیقه تفکر بهش رسیدم و با توجه به امتیازش توی گودریدز سوال دیگه‌ی ذهنم این بود که فاز مخاطبای این کتاب چی بوده که اینقدر بهش امتیاز بالایی دادن؟
قبول دارم موضوع باحالیه و اگه مثل توضیحاتش همچنان با فضای نظامی پیش میرفت واقعا خوشم میومد ولی نه این که یک‌ دفعه همه چیز اینقدر ساده بشه برای چیزایی که کریل و البته ساشا میخواست و کل سنگ افتادن بین خواسته های این دوتا بشر بی عقل همون صفحه‌ی آخر کتاب بود، با این حالی که پایان داستان کاملا باز بود و فعلا فقط یک مقدمه چینی برای دو جلد بعد بود ولی اونقدری منو جذب نکرد‌ که ذهنمو درگیر کنه که همین الان جلد بعدیشو‌ بگیرم توی دستم و بخونم.

بچه بودم فکر میکردم بابام اونقدر قویه که میتونه دست و پای هر کسی رو خورد کنه ولی بعدش که بزرگ شدم فهمیدم اونقدری استخوان ها و آناتومی‌ بدن انسان سفت و سخت هست که هر مردی نتونه این کارو کنه ولی کریل یک طوری توی ذهنش همش با خودش دعوا داره که نره دست و پای ملت رو نشکنه که واقعا فکر میکنم ذهنش هنوز مثل بچه هاست و از یک طرف دیگه واقعا بیشتر دوست داشتم فاز مافیایی و جنگی کتاب بولد تر باشه ولی نویسنده اصلا نتونسته بود‌ این حس رو برام ایجاد کنه که این یک کتاب مافیاییههه و تازه ژانرش دارک رومنسه که خب اصلا چیز دارکی جز اخلاق داغون کریل توش نبود. (واقعا کتابی که طرف معشوقشو خورشید من صدا میکنه دارک رومنسه؟)

پ.ن: این کتاب امریکاییه پس قطعا خودتون بهتر میدونید که نباید فکر کنید با یک کتاب مستهجن رو به رو‌ نیستید 👩🏻‍🦯.
        

          به طور کلی دوست داشتنی بود، البته نسبت به جلد قبلی هم داستان هم تصویرگری مقداری ضعیف تر بود ولی از ارزش های کتاب کم نمیکنه ...
        

          به پیشنهاد یکی خوندمش که به نظر میرسه از شخصیت های این کتاب هم روانی تره که همچین چیزی رو به من پیشنهاد داده بخونم 😂😂 

ولی خب بعد روانشناختی واقعا عجیبی داره چون با این که شخصیت های گسترده ای نداره ولی هر کدوم نماد چندین بیماری روانی مختلف و شاید شایع ولی پنهان هستن.

جدا از محتوای عجیبش که از اسمش مشخصه و حرفی نمیزنم در موردش، قلم نویسنده خیلی ضعیف بود و جاهایی که باید تند میشد کند بود جاهایی که باید بیشتر تاکیید میکرد اینقدر تند رد میشد بدون هیچ توضیح کافی که اعصابمو خورد کرده بود و صرفا چون خیلی کوتاه بود تا پایان خوندمش.

چند تایی اصطلاح باحال و جدید داشت🥸.
        

          من با علاقه ی فراوان 40 درصد ابتدایی کتاب رو خوندم و واقعا جذبش شده بودم ولی از یک جایی به بعد دیگه اون  استرس و ادرنالین کافی رو بهم نمیداد و روند یکنواختی داشت و فقط برای این که تموم بشه بره پی کارش مطالعش کردم و اون فکری که برم کل کتابای مسعود بهنود رو بخونم از سرم فعلنا بیرون کردم ولی نه این که برای همیشه چون هنوز بهش امید دارم.
        

          من در حدی نیستم که بخوام در رابطه با این کتاب و سخنرانی نظری بدم، فقط ارزو میکردم ای کاش سیاستمدار ها و دست اندرکاران مملکتی کتاب های این مجاهد بزرگ رو مطالعه میکردن تا بفهمن جامعه ی امروز چه نیاز هایی داره.
        

          ویرایش: جلدای بعدیشو خوندم و عاشقشونم پس امتیازم هم به این جلد تغییر میدم ( از ۲ به ۴) 🚶🏻‍♀️😂

در یک کلمه مستهجن بود.

مخاطبی که این کتاب هدف گرفته نسل نوجوونه و این کتاب قطعا برای دختری ۱۴ ۱۵ ساله مناسب نیست و واقعا شوکه شدم بعد از خوندنش که چطوووووورییییی این همه دختر بچه این کتابو خوندن؟! واقعا کتابا دارن به کجا میرن؟ اصلا نیازی نبود که این چیزای چرت و پرت توی این کتاب نوشته بشن.
البته که این چیزا لازمه‌ی یک کتابی هستن که بخواد توی تیکتاک و فضای مجازی ترند و مشهور بشه و مشخصه که نویسنده هدفی جز شهرت نداشته برای نوشتن این کتاب.
کتاب کاملا بدون سانسور بود و خب از اونجایی که قبلا مجموعه‌ی بازی های میراث رو از این نشر با اون ترجمه‌ی چرت و پرت و پر سانسور خونده بودم واقعا تعجب کردم و متوجه شدم چرا همه از اطلسی خرامانی اینقدر تعریف میکنن.

این کتاب عشق رو به جای این که چیز مقدسی جلوه بده تنها وسیله‌ای برای براورده ساختن غرایز انسانی نشون داده بود ولی حقیقتا منو به این فکر وا داشت که قطعا میتونم از یک موجود شکننده و ضعیف مثل ویولت به ویولنس تبدیل بشم و به خاطر همین بهش ۲ ستاره دادم، در حقیقت این وجهه‌ی قهرمان سازی کتاب برام فوق العاده و دوست داشتنی بود ولی واقعا اون بخش مستهجن کتاب منو مجبور این کرد که خیلی ازش نمره کم کنم.
فداکاری های شخصیت اصلی مرد، اون حجم از قدرتش، احساساتش و البته انسانیت و شخصیتش واقعا خفن و جذاب بود.(نام نمیبرم کیه که اسپویل نشه 😂 ولی مشخصه کیه از همون لحظه اول دیدار ویولت با اون ادم)

اونقدر که توی کتاب تاکیید بود که اره اینجا هر لحظه ممکنه بمیری و سایه‌ی مرگ مقر سوار هارو در بر گرفته و همه از مرگ میترسن حسش به من انتقال داده نشد با این که روزی کلی ادم میمردن و به نظرم بیشتر جا داشت که روی این کار کنه.

امان از اخر کتاب، واقعا دوست داشتنی بود و من با این که مرگ یکی رو میدونستم و اتفاقی برام اسپویل شده بود ولی واقعا لحظه‌ی مرگش گریه کردم و شوکه شدم.

به طور کلی اگه بالای ۱۷ سال هستید و مشکلی با این بخش مستهجنش ندارید پیشنهادش میکنم 🤌🏻😂.
        

          خواستم برای جبران چند تا سریال صوتی خفنی که از چنل کست باکس "سریال صوتی " گوش کردم توی تنها پلتفرمی که میتونم، بنویسم که گوشش کنید. واقعا کیفیت کار بالایی دارن و فعلا دوتا اپیزود از کتابخانه ی نیمه شب بیرون اومده و برخلاف اون چیزی که در ابتدا فکر میکردم  جذاب بودن چون قبل از این کاری توی زمینه ی یک کتاب چاپی این چنینی ازشون ندیده بودم. ( مورد علاقه ی من بین کاراشون خسرو و شیرینه) البته کتاب های صوتی دیگه ای رو توی طاقچه هم دارن.

لینک چنلشون : https://castbox.fm/vh/4458623

اگه در مورد خود کتاب که مدت ها پیش خوندمش بخوام بگم اونقدر که در زمان خودش ترند بود قوی نبود ولی واقعا مفهوم خوبی رو میرسوند و قطعا پیشنهادش میکردم و میکنم البته نه مثل همه به کتابخونایی که یکم کمتر کتاب خوندن چون بیش از نیمی از کتاب روی دور کند و خسته کننده بود و وقتی به اوج خودش میرسید که خیلی ها خسته شده بودن و رهاش کرده بودن.
        

          "قتیل عشق تو شد حافظ غریب ولی
به خاک ما گذری کن که خون مات حلال"

نزدیکا‌ی ساعت ۳ صبح روز شنبه است که این کتاب رو تموم کردم، تعطیلی کل استان و لغو شدن امتحانات دلیلی شد که این شب بیداری رو به جای درس صرف تموم کردن این کتاب کنم و تک تک این لحظات رو با الیاس توی خط مقدم جنگ زندگی کنم.

اگه بخوام حقیقت رو بگم واقعا قلم نویسنده‌ جوری بود که وقتی الیاس خوشحال بود، من خوشحال بودم، وقتی غمگین بود من غمگین بودم، وقتی با استرس به سمت کانال میدوید منم استرس داشتم و صدای کوبیدن قلبمو از جایی نزدیک تر از مکان اصلی قلبم احساس میکردم، تمام تنم سرد میشد که نکنه واقعا اتفاقی برای کانال افتاده باشه، انگار که من موقع حفر کانال مثل الیاس و بقیه‌ عرق ریختم و تلاش کردم؛
البته بخشی از این احساسات به این برمیگشت که این کتاب داستانی از دفاع مقدس بود، برگی از تاریخ حقیقی و البته معاصر‌ که همیشه باهاش تعامل داریم و حقیقی بودن این لحظات برامون چیزی از قبل ثابت شده است.

این کتاب منو هم مثل آقا الیاس مرید شخصیت حاجی کرد و عمیقا دلم می‌خواد که یک روزی یک جوری یک جایی با همچین انسان خداییی حرف بزنم و برای راهی که دارم میرم راهنمایی بخوام.

این کتاب با تمام فراز و نشیب هاش تموم شد ولی فکر من هنوز توی اون کانال و اون سنگرا کنار مردان خدا باقی موند و منو به خوندن کتابای این چنینی، بیشتر ترغیب کرد.

در آخر به عنوان یک‌ خواننده‌ی اماتور اگه بخوام بگم کتاب واقعا ارزش داستانی خوبی داشت و پیشنهادش میکنم.
        

          از یک جایی به بعد واقعا آدم را میخکوب خودش کرد.

شاید تا ۵۰ درصد ابتدای کتاب که بیشتر وقتمان در آن صرف خواندن در رابطه با دنیای کتاب بود، نویسنده تمام تاریخی را که برای این دنیا با بهره گیری از تاریخ هزار و یک شب و ایران و خراسان و عرب و ... نوشته بود بسیار خیالی بود و هیچ به واقعیت نزدیک نبود که باعث شده بود من به عنوان یک ایرانی وطن‌دوست دچار حرص خوردگی شدید بشوم و اصلا علاقه ای به ادامه دادن کتاب نشان ندهم ولی درست زمانی که از نیمه‌ی کتاب گذشتم ورق برگشت.

از نیمه‌ی کتاب به بعد کمتر به تاریخ و دنیا سازی پرداخته شده بود و بیشتر از خالد و شهرزاد در کنار هم می‌خواندیم و گاها دانای کلِ ما از طارق و جهاندار هم روایت میکرد‌ ... و زمانی که جادو با این کتاب آمیخته شد داستان به اوج خودش رسید، جذابیت ها یکی یکی نمایان شدند و باعث جذب کردن خواننده شدند؛
من به هیچ عنوان راز و دلیل کشته شدن دختران را به این صورت تصور نمیکردم و نویسنده به زیبایی آن را خلق‌ کرده بود ولی از نظر من این دلیل ارزش آن همه مخفی کاری و معما بازی را نداشت.

انتهای کتاب من را بسیار جذب مطالعه‌ی‌جلد دوم کرد و همان نیمه‌شبِ دیشب قصد داشتم که جلد بعدی را شروع کنم ولی چشمانم دیگر یاری نمیکردند.

اگر از ترجمه، ویراستاری و میزان سانسور کتاب  بخواهم بگویم همه بسیار بسیار بسیارررررر زیاد سطح  پایین تر از آنچه که باید، بودند و اصلا نمیشد متن کتاب را به راحتی خواند و بسیار هم سانسور شده بود گاها یک روز کامل را حذف کرده بود و اصلا سر در نمی آوردی که چه شده است.😐🤌🏻

پ.ن: هر بار خالد میگفت من هیولا ام آهنگ I wana be your slave توی ذهنم تکرار میشد😂😂