یادداشت‌های آمنه‌‌ سادات‌ حکیم (9)

          با واژه‌‌واژه‌ی کتاب بغض نشست به گلوم.
قلبم به رعشه دراومد. وقتی توی مجلس روضه نام حبیب‌ابن‌مظاهر برده شد، اشک بود که از چشمم سرازیر می‌شد وقتی به‌یاد می‌آوردم که امام چطور مشتاقانه به پیشواز حبیب رفتن و بانو زینب چطور از شنیدن نام حبیب، لبخند بر لبشون نشست.
غبطه خوردم به حبیب که اینگونه حبیبِ اهل‌بیت بود. 
کتاب کوتاه، اما بسیار دوست‌داشتنی بود و نام نویسنده بیانگر قلم جذاب و دل‌انگیزشون هست.
        

           نثر، بسیار روان و شیرین بود خیلی دوستش داشتم، جمله‌بندی‌ها بسیار زیبا و به‌جا بود. توصیفات به دل می‌نشست.
یک‌جاهایی خسته‌کننده می‌شد برام. می‌تونستن بهتر و بیشتر داستان شخصیت‌هارو توی نامه‌ها برای مخاطب آشکار کنن و نامه‌ها بعدهای دیگه‌ی زندگی‌ شخصیت‌ها رو نشون می‌داد و اگر فاصله زمانی بین نامه‌هارو  دقیق‌تر مشخص می‌کردن و یا تاریخ داشت بهتر بود. 
اما پایانش رو بسیار دوست داشتم و برام غمگین هم بود.
        

          سفرنامه خوب و جالبی بود. قلمشون بسیار خوب هستش.
اما جا داشت که بعضی قسمت‌ها حذف بشه یا توضیحات همچنین کمتر بشه.
و همچنین می‌تونستن دقیق‌تر و بیشتر از فرهنگ و آداب رسوم مردم کشور سوئیس و شهر لوزان صحبت کنن. 
        

          باتوجه به اینکه کتاب درمورد آینده‌ست و بسیاری از تکنولوژی‌هایی که توی کتاب هستش برای زمان آینده‌ست باید تصویر سازی ها بهتر و قوی‌تر می‌بود تا خواننده بتونه کامل صحنه‌هارو مجسم کنه.
منطق و خیال رو باهم درآمیخته بودند و اثر جالبی هستش.
قلمشون خوبه اما نکته منفی تصویرسازی‌ها و دیالوگ‌نویسی هاشون بود.
جا داشت که این کتاب بهتر باشه. 
        

          قلم جناب امیریان بسیار اعجاز انگیز و زیباست. نویسنده در این کتاب از زاویه‌ی دیگه‌ای به شخصیت بالا مقام مولاعباس(علیه‌السّلام)  نگاه کردن و طوری قلم زدن که مخاطب رو واله  و شیفته‌ی مولاعباس می‌کنن.
 جناب امیریان به‌قدری با ظرافت و دقت از مولاعباس نوشتن که با هرکلمه‌ای که می‌خونید مهرشون نفوذ بیشتری به قلبتون می‌کنه.
و این کتاب برای من خاص و فوق‌العاده بود. 
        

          کمتر  کتاب روایت شهدا خوندم که این‌طور داستان‌وار و منسجم جلو بره و مخاطب رو عمیق همراه خودش کنه.
خداحافظ سالار روایت عمیق و دقیقی از سردار همدانی بود. توصیفات، صحنه‌ها و نوع نثر به‌قدری تاثیرگذار و جالب بود که مخاطب حس می‌کنه از نزدیک این شخصیت بزرگوار رو می‌شناسه و همراه ایشون و خانوادشون زندگی کرده. 
        

          به جبر کلاس، شروع به خوندنش کردم و دیگه نتونستم کتاب رو رها کنم و یا از فکرش بیرون بیام.
خانم پیرزاد نثر خوبی دارن اما این کتاب فاقد اشکالات قلمی نیست.
        

          از خانواده امام حسن(عليه‌السلام) کمتر نقل شده، از فرزندانشون. با این وجود لیلا مهدوی خیلی‌خوب تونستن بنویسن. قلمشون فوق‌العاده قوی و تاثیرگذار هستش. 
        

          با اینکه اولین اثر زهرا اسعد هستش اما خیلی خوب و روون نوشته شده و خیلی خوب از پس صحنه‌های هیجانی بر اومدن.