یادداشت‌های roz (11)

          من تا آخر عمرم ،به خاطر اینکه گریسون طفلک تنها موند ..
روزی چهل و هشت وعده ناراحت می شم....(به احتمال زیاد بیشتر هم بشه )دیگه نویسنده خودش می دونه ... دارم خودمو مثل بچه ها  گول می زنم  که مجموعه هنوز ادامه داره ..
        

          غم ، درد ...🫀🍒🥀💔🍷
فکر نکنم اون زخمی که با خوندن این کتاب رو قلبم مهر شده با اسید هم از بین بره ...
        

          تا اینجا با داستان کنار اومدم 
از نظرم این جلد می تونه نسبت به جلد قبلی برتری داشته باشه ..
و اما قسمتی که تا عمر دارم از یاد نمیبرم ، چون متعلق به روحمه ، گریسونه ...
این بشر به صورت ماورائی دل من و برده و فکر نکنم کسی بتونه اون قسمتی از قلبم که متعلق به اونه رو پس بگیره.. 

        

          در چنین حالتی، می‌توان احساسات متناقضی را در مورد مجموعه کتاب "اخگری در خاکستر" اثر صبا طاهر تجربه کرد. از یک سو ممکن است با داستانی زیبا و جذاب روبه‌رو باشیم که ارمان‌های ادبی قوی و شخصیت‌پردازی‌های عمیقی دارد. نثر نویسنده می‌تواند ما را به دنیایی دیگر ببرد و ما را با تجربیاتی جدید و چالش‌های انسانی آشنا کند.
اما از سوی دیگر، ممکن است با محتوایی مواجه شویم که شامل موضوعات تاریک، مانند خشونت و کشتن، باشد که این مسائل می‌تواند احساس رضایت ما را تحت تأثیر قرار دهد. هرچند ممکن است داستان به خوبی روایت شده باشد، اما محتوای آن ممکن است با ارزش‌های شخصی یا احساسات ما در تضاد باشد.
در این وضعیت، ممکن است مجبور باشیم به خود بگوییم که خوب است که هنر ادبی ما را به چالش بکشد و ما را با واقعیت‌های غیرقابل تحمل آشنا کند. شاید بتوانیم از این طریق درک عمیق‌تری از انسانیت و شرایط انسانی به دست آوریم. به عبارتی، این داستان می‌تواند ما را درگیر کند، حتی اگر با محتوای آن موافق نباشیم. این تنش بین زیبایی خیال و دشواری واقعیت می‌تواند تجربه‌ای ارزشمند باشد و ما را به تفکر در مورد مسائلی عمیق‌تر وادارد.
بنابراین، با وجود نارضایتی از برخی عناصر داستان، می‌توانیم از زیبایی‌های ادبی آن بهره‌مند شویم و در این فرایند جستجوی معنا و درک انسانی را ادامه دهیم.
        

          در بسیاری از زبان ها می گویم دوستت دارم 
اما عمیق ترینشان چشم هایم هستند ،
که در اوج سکوت زبانم  ، ناشیانه عشقت را به زبان می آورند....
        

          شاید اگه پایانش اینقدر مبهم نبود بیشتر دوستش میداشتم..
        

          یادمه توی یکی از نمایشنامه هایی که از شکسپیر خوندم به این موضوع اشاره شده بود:
گویا عاشقان تنها پس از مرگ به یکدیگر می رسند:))

        

          آیا کسانی که در انتهای خط ایستاده اند توانایی این را دارند که تا پایان مسیر خوشی را تجربه کنند؟
        

          این کتاب در انتهای جاده غم عشقی را به تصویر می کشد که به سوی خواننده آغوش می گشاید...

        

          به نحوی میتونم بگم 
سنگدل بخشی از قلبم به به تسخیر در آورد و به جرات میتونم بگم هیچ جنگجویی با هیچ سلاح و زره ای فولادین نمی تونه این قلمرو رو از چنگش در بیاره