بریده‌های کتاب زینب

《در جایی گم شده‌ام که محال است انسان‌ها به آن راه پیدا کنند . 》 دست‌کم آدم باید برای خودش کاری بکند ، مگر نه ؟ نباید منتظر پیدا شدن ماند ‌. اگر از دیگران بپرسید ، می‌گویند من آدم تحصیلکرده‌‌ای هستم . اما باور کنید عقلم به درک راز گذشت زمان قد نمی‌دهد ‌ .

اندیشید شاید سیگار را هم ترک کردم . هاه ، لبخندی زد و سیگار دیگری روشن کرد .✨️

《دوست دارم اوقات فراغتم را به رمان خواندن و تماشای فیلم و شنیدن موسیقی بگذرانم . می‌خواهم با کسی آشنا شوم که باقی زندگی‌ام را پر کند . 》

روحیه ! با خودش گفت روحیه و به یک روز تازه‌ی بدون گذشته فکر کرد ، به نخستین آفتاب ، به نخستین سایه ، به نخستین زندگی . 《با مُرده نباید مُرد》.🕯

از آن‌جا که در خانه‌ی ما خبری از دموکراسی نبود خیلی زود شیرفهم شدم تعهداتم نسبت به خوانواده از همه‌ی وظایف و علایقم جایگاه بالاتری دارد ."

《 من نویسنده‌ام . 》 با این حال به‌ندرت این کار را می‌کنم ، چون این جواب نه‌تنها فخرفروشانه و احمقانه است، بلکه دقیق هم نیست_من فقط وقتی مشغولِ نوشتنم احساس می‌کنم نویسنده‌ام. برای همین جواب می‌دهم من پیچیده‌ام . گاهی دوست دارم اضافه کنم که من چیزی نیستم جز یک عالمه سؤال بی‌جواب که در هم تنیده‌اند ، من انبوهی از یگری‌ها هستم . دوست دارم به آن‌ها بگویم که برای پاسخ به این سؤال خیلی زود است . 𓆝📚

باید اعتراف کنم که هیچ نمی‌فهمم چطور زن‌ها قادرند با دو انگشت به همان سادگی که از دستة قوری می‌گیرند، دماغ مردها را بچسبند . حال یا دست‌هایشان مناسب این کار خلق شده‌ است ، یا دماغ ما لایق چیزی از این بهتر نیست _

بیشتر مرده بود تا زنده "

《در این دوره زمانه مردم چه کارها که نمی‌کنند .》

کاری از دست کسی ساخته نبود . "

دنیا پر است از اتفاقات عجیب و مضحک . گاهی اوقات اتفاقاتی رخ می‌دهد که به‌سختی می‌توان باورشان کرد "

《کتاب ششم "》؛ آرل ²《شور زندگی》 به این امر ایمان داشت که خلقِ نقاشی چندان هم آسان‌تر از کشف الماس یا مروارید نیست . با این حال تنها زمانی حس می‌کرد زنده‌ است که سخت کار می‌کرد . در زندگی شخصی چنین احساسی غایب بود ‌. او صرفاً یک دستگاه بود ، یک ماشین نقاشی خودکار که هر روز صبح در آن غذا، مشروب و رنگ می‌ریختند . ولی هدف او چه بود ؟ فروش ؟ البته که نه ! می‌دانست هیچکس مایل نیست نقاشی های او را بخرد . پس عجله برای چه بود ؟ چرا همیشه آن‌قدر حرص می‌زد تا ده‌ها نقاشی پشت سر هم بکشد، آن‌قدر که زیر تختش که آن‌ها را روی هم تلنبار می‌کرد، دیگر جای سوزن انداختن نباشد ؟ . . . او نقاشی می‌کرد زیرا مجبور بود نقاشی کند، زیرا این کار او را از عذاب روحی نجات می‌داد، زیرا نقاشی شوریده حالش می‌کرد، او قادر بود بدون همسر، خانه و فرزند بگذارند، قادر بود بدون عشق، دوستی و سلامت سر کند ؛ قادر بود بدون امنیت ، آسایش و غذا به‌سر برد ، حتی قادر بود بدون خداوند نیز سر کند ؛ اما نمی‌توانست بدون آنچه بزرگ‌تر از خود او بود، آنچه تمام زندگی‌اش بود ادامه دهد ، و آن قدرت و توانایی خلق‌کردن بود . 📚

کاندید گفت :《 راستی، آیا آن‌طور که در کتاب قطور ناخدای کشتی با قطعیت ذکر شده است ، شما هم معتقدید که کره‌ی زمین در ابتدا دریا بوده است ؟ 》 مارتن گفت :《 من به هیچ‌وجه چنین اعتقادی ندارم و در ضمن ، هیچ‌کدام از خیال‌بافی‌هایی را که از مدت‌ها پیش به گوشمان خوانده‌اند ، باور نمی‌کنم . 》 کاندید گفت :《 پس این دنیا به چه منظور ساخته شده است ؟ 》 مارتن پاسخ داد :《 به منظورِ اینکه لج ما را درآورد . 》 آن‌قدر چیزهای خارق‌العاده دیده‌ام که دیگر هیچ چیز برایم خارق‌العاده نیست . "🪻

اندوه‌های پنهانی بی‌رحم تر از مصیبت‌های عمومی‌اند .

اگر تنها می‌توانست با فروش کارهایش زندگی‌اش را تأمين کند . . . به دنبال ساده‌ترین زندگی بود ، چیز بیشتری نمی‌خواست . در‌ آن‌صورت می‌توانست مستقل باشد . او نباید سربار کسی می‌بود و مهم‌تر از همه این‌که آن‌موقع دیگر هیچ عجله‌ای در کار نبود ؛ می‌توانست با قدم‌هایی آرام ولی مطمئن راه خود را به سدی کمال و اکسپرسیونیسی که در جستجویش بود، بیاید ‌ .

احساس می‌کرد باید نکته‌ی مثبتی هم در وجودش یافت شود، نمی‌شد که فقط یک احمق یا یک بیکاره باشد . او عرضه‌ی این را داشت تا نقشی ، ولو اندک ، در کار جهان ایفا کند ؛ اما چگونه ؟ برای تجارت ساخته نشده بود و هر کار دیگری را نیز که مطابق ذوق و استعدادش باشد آزموده بود ‌. آیا او همیشه محکوم به فنا و نابودی و بود ، آیا واقعاً زندگی برای او تما شده به‌حساب می‌آمد ؟ این سؤال‌هایی بودند که دائم ذهن‌اش را مشغول می‌کردند ولی از پاسخ خبری نبود . بدین ترتیب ، به زندکی به هدفش ادامه می‌داد و هر آنچه را بر او می‌گذشت با بی‌خیالی نادیده می‌گرفت . شور زندگی

دقیق‌تر گفته باشم، سفاکی آشکاری است ، خاموش، از من بر من ، جای‌گرفته در مغز من، در سیاهچال ذهنم‌. سدی حایل، با روزنه‌هایی به سوی عقل ، به سوی آنچه قرین حقیقت است ، به‌سوی روشنایی .

سعی کرده‌اند از هم دوری کنند، ولی موفق نشده‌اند . فهمیده‌اند که از دوست داشتن یکد‌یگر نمی‌توانند دست بردارند " ✨️

:《وقتی در سفر کتابی با خودت می‌بری ، یک چیزِ عجیبی اتفاق می‌افتد : کتاب شروع می‌کند به جمع آوری خاطراتت . بعدها کافیه که فقط لای آن کتاب را باز کنی تا دوباره به همان جایی برگردی که کتاب را اولین‌بار خوانده‌ای . یعنی با خواندن اولین کلمه‌ها ، همه چیز را به یاد می‌آری : عکس‌ها ، بوها ، همان بستنی‌ای که موقع خواندن می‌خوردی . . . حرفم را باورکن؛ کتاب‌ها درست مثلِ نوار‌های چسبناک مخصوص گیر انداختن مگس هستند . خاطرات به هیچ چیزی مثل صفحه‌های چاپی نمی‌چسبند . 》🧣✨️