عمو راسم فرت و فرت سیگار می‌کشید. برای همین هم صدایش به گیرایی ترانه‌های غمگین بود. همه فکر می‌کردند پشت معمولی‌ترین حرف‌های عمو راسم هم معانی عمیقی پیدا می‌شود. سال‌هاست فیلم‌ها و ترانه‌ها و سریال‌ها یک مشت حکیم خیابانگرد ریش‌دراز را در باور ما فرو کرده‌اند که دستکش‌های پشمی سوراخی دارند و در حلبی روغن آتش روشن می‌کنند. ما هم این همه را دیدیم و دم نزدیم؛ فیلسوف‌های میخانه‌نشین و دایی‌های دنیا دیده‌ای که حرف‌های توخالی‌شان با "ببین، پسرم" و "ببین، فرزندم" شروع می‌شود. شوخی شوخی گول خوردیم، آن هم چه جور.

وقتی داری در کثافت فرو می‌روی، دلت می‌خواهد بی درنگ آن کثافت را با کسی شریک شوی. راه دیگری ندارد. باید کسی را پیدا کنی که کم و بیش به اندازه‌ی خودت غرق شده باشد. این از همه چیز مهم‌تر است، چون اگر طرف دردش از تو کمتر باشد، حوصله‌ی شنیدن ندارد و اگر از تو دردمندتر باشد،اصلا رویت نمی‌شود چیزی بگویی. پیدا کردن آدمی که بشود با او درد دل کرد، خودش درد دیگر است.

در تمام طول آن سال‌ها، تنها چیزی که از زندگی می‌خواستم یک فاجعه بود، فاجعه‌ای با ابعاد کوچک که تمام کارهای خطای گذشته و آینده‌ام را درست جلوه دهد.