بریده‌های کتاب zexpir

انگشتم را روی ماشه کلت گذاشتم.می توانستم بفهمم که چرا نمی ترسد.این جماعت مرگ را به بازی گرفته بودند .توی زندان کمیته هم ضربات مرگبار را تحمل و به استقبال مرگ می رفتند،اما اعتراف نمی کردند.

_شیخ!فرصتی نیست. خداوند بندگانی دارد که ذخیره او برای کشیدن بار دین و دین‌داران هستند.

چشم پرکن ها خود را به رخ می‌کشند و به چشم می آورند.چیزی بیش از آنچه هستند را به خود می افزایند؛به لباسشان،به چهره‌شان ،به راه‌رفتنشان،به حرف زدنشان. چشم پرکن ها به خودشان از چشم دیگران نگاه می کنند و آنگاه حظ می برند و احساس رضایت می کنند. آنها چیزی از درون می کاهند و به بیرون می افزایند.غنای نفس ندارند‌؛تهی هستند و فربهی می نمایند.

_سیر در آفاق ،خود نوعی گریز است.گریز از یک جا ایستادن و عادت کردن به ایستادن. از ایستادن و عادت کردن می گریزم که سخت هراس انگیزند. سیر در نفس هم گریزی دیگر است. هرچند گریز از خود، بال و پر پرواز میخواهد؛

_ هرکاری که رزق کسی را می دهد نسب دارد به اسم رزاق حق جل جلاله

_هرچه علی تو عالم هست، هرچه حیدر تو عالم هست، هرچه صفدر تو عالم هست، اعتقاد کن هرچه اسم مشدی هست تو عالم، بایستی یک داش اولش اضاف کرد...این رسم ماست....

تحقیر شدن من با اولین سیلی حدّ و حساب نداشت. داشتم از مرد عرب سیه چرده‌ای سیلی می خوردم که با پوتین هایش روی خاک وطنم راه می رفت.سیلی خوردن از متجاوز دردی مضاعف دارد.برای تخمین درد یک سیلی ملاکی هست؛اینکه کدام سوی خط مرزی باشی.اگر این طرف،در خاک خودت،باشی درد این سیلی فرق می‌کند تا آنکه آن سوی مرز در خاک دشمن باشی و من این طرف ،روی زمین خوزستان،سیلی خوردم؛ یک سیلی پردرد!