بریده‌ای از کتاب نخل و نارنج اثر یامین پور

چشم پرکن ها خود را به رخ می‌کشند و به چشم می آورند.چیزی بیش از آنچه هستند را به خود می افزایند؛به لباسشان،به چهره‌شان ،به راه‌رفتنشان،به حرف زدنشان. چشم پرکن ها به خودشان از چشم دیگران نگاه می کنند و آنگاه حظ می برند و احساس رضایت می کنند. آنها چیزی از درون می کاهند و به بیرون می افزایند.غنای نفس ندارند‌؛تهی هستند و فربهی می نمایند.