بریده‌های کتاب حیران

من عادت دارم که مردم مرا نادیده بگیرند یا نگاه سرسری به من بیندازند.

مرا در محبت و دوستی خاندان پیامبر (ص) ملامت نکن که شیفته شان هستم و به نیکی و پاکیشان اطمینان دارم. آنان را برای رشد و کمالم برگزیدم که برگزیده ترین اند.

هنگامی که تصمیم گرفتید نویسنده حرفه ای و معروفی شوید، در حقیقت دست به رقابت جهانی زدید. اگر یک دانشجو پزشکی بخواهد دکتر شود، باید در درس هایش تلاش کند و نمره خوبی بگیرد یک فروشنده خوب باید بیشتر فروش کند. ولی کسی که میخواهد نویسنده شود نه تنها در سطح محلی و منطقه ای و کشوری مشارکت دارد بلکه در رقابت بین المللی هم شرکت می‌کند.

چخوف می‌گوید: مقدمه و شروع داستان باید چنان نیرویی داشته باشد که بتواند خواننده را از افکار و خیالات خود جدا کند و به میان افکار و احساسات داستان بکشاند.

پول ها را گذاشتم پیش رویش و گفتم: به هر حال این پول ها از کاباره و خواندن و رقصیدن به دست آمده، مسلما پول طیب و حلال نیست. با این پول نمی شود زندگی کرد و توقع آدم شدن داشت. تشخیص و اختیار با شماست. اگر قابل پالایش و تطهیر است، بکنید، اگر نیست همه اش را بردارید و به هر مصرفی که صلاح می دانید برسانید و بعد از جیب خودتان، قدری به من قرض دهید تا فعلا گذران کنم.

او معشوقه نمی‌خواست، او همرزم می‌خواست.

عوام می‌گفتند که عشق زنی او را از پای درآورد. فهمیده‌ها معتقد بودند که عشق به زندگی، او را تا پای مرگ کشاند.

این مرد در سخن گفتن عجیب صرفه‌جو بود.

اما خدا عشق را به انسان هدیه نمی‌دهد بلکه آن را معاوضه می‌کند، بله خدا عشق را معاوضه می‌کند با همه چیزهایی که انسان دارد ، عشق یک طرف و همه چیزت یک طرف، حتی غرورت، حتی بودنت و من میرانا را انتخاب کردم.

به قول آلفرد هیچکاک فیلم زندگی است بدون قسمت های خسته کننده آن.

روزها خیلی راحت آدم می‌تواند بیخیال همه چیز شود اما شب‌ها فرق می‌کند...

آیا (در کره شمالی) آزادی سیاسی وجود دارد؟ نه! اما احساس عدم آزادی هم نیست، وقتی هیچ انتخابی در کار نیست! آیا مردم راضی اند؟ نمی‌دانم...نارضایتی فرصت بروز ندارد، مانند آن که در یک پادگان کسی از درجه رضایت سربازان سوال کند...

مگر نه آنکه سیاه ترین لحظه شب پیش از سپیده است و سخت ترین زمان زندگی، نزدیکترین وقت به سعادت ابدی ....

عشق به سایه می ماند که هر چه بدوی به آن نمی رسی و محال است با سایه ات یکی شوی مگر در پاشیدگی نور مطلق و فنای محض...

و هیچ چیز بهتر از این نیست که خودت را جا بگذاری! می‌دانی وقتی خودت را جا می‌گذاری دیگر خویشتن همراهت نیست تا تو را سرزنش کند و مثل یک ذره بین لعنتی بیفتد به جانت تا حقارت و ضعف هایت را صد برابر بزرگتر نشانت دهد...

کارل گوستاو یونگ روانکاو بزرگ سوئیسی به عنوان واضع اصطلاحات برون گرایی و درونگرایی از این اصطلاحات برای توصیف دو سر یک طیف استفاده کرد. او هرگز به تحقق برون گرایی یا درونگرایی خالص در انسان معتقد نبود و باور داشت که هدف باید رسیدن به نقطه تعادل در این طیف باشد.

«سوژه» نقطه اتصال ژورنالیست با مخاطب است.

همه هستی به تو منتهی شده تا به بلوغ برسی حال تو خودت را برای چه کسی خرج می‌کنی؟ زیر دندان چه کسی می‌روی؟ در چراگاه سبز عمر تو چه کسی خیمه می‌زند؟ و از این لحظه های عمر تو چه کسی بهره برداری می‌کند؟

حضورش برایم اهمیتی نداشت اما غیبتش خیلی آزار دهنده بود.