بریده‌های کتاب علیرضا

من پاییز را جارو می‌کنم، زمستان را پارو می‌کنم. تابستان را می‌شویم‌. تا همیشه بهار باشد.

جا مانده است چیزی جایی که هیچ‌گاه دیگر هیچ چیز، جایش را پُر نخواهد کرد... نه موهای سیاه و نه دندان‌های سفید!

تقدیر من آزردن کسانی است که باید شادی بخش وجود آنان می‌بودم.

آن مایهٔ تحرک در زندگی من دیگر وجود ندارد و آن حسی که در دل شب‌ها مرا شاد می‌کرد و سحرگاهان مرا بیدار، از بین رفته است.

سر انجام هر خودنگری جز شکست و ناکامی و ذلت نیست. خودبین سرانجام دچار چشم زخم خود خواهد شد. قانون دنیا فریبی بیش نیست و خوشا به حال کسی که فریب دنیا را نخورده و خود را گم نکند.

...این جمال خود را در پناه پارسایی حفظ و حراست کن که تو گنجی هستی ارزشمند ولی خوب و بد روزگار را نچشیده ای! این جهان رنگارنگ در باطن خود نیرنگ‌های زیادی نهفته دارد. مبادا به راحتی خود را در چنگال این دنیا قرار دهی. به راحتی آلوده آن خواهی شد و پس از آن به حال خود رهایت می‌کند. اگه خواستار عاشقی هستی حد و مرز آن را حفظ کن و با احتیاط پیش برو. همواره دور اندیشی و عاقبت نگر باش و گول نیرنگ و فریب در کمین نشسته خسرو را نخور. او چون از تو کام بگیرد بی وفایی پیشه می‌کند و از تو روی گردان خواهد شد. پس تنها راه نیک بختی و نیک کامی، پاک دامنی و احتیاط است.

هیچ سبویی نیست که دست روزگار آن را نشکند و هیچ دارایی نیست که دنیا به غارت نبرد.

یک بار می‌پرسیدم محل وضو گرفتن کجا است،...یکی از آنها پاسخ داد: به سمت گوشه (یعنی گوشه‌ی سلول). با صدای بلند گفتم : بله، گوشه‌ی سلول همواره قبله است! و این کنایه است از توجه قلب انسان مومن به خدا؛ کنج سلول همواره همراه با یاد و نام خدا برای مومن است و مثل حرم الهی و مکه است که به تعبیر قرآن در سرزمین برهوت واقع شده.

اما اگر ما به گذشته برگردیم، اگر مردای آلمانی به گذشته برگردن، اگه مردای بریتانیایی برگردن و اگر ژاپنی‌ها و فرانسوی‌ها و تمام مردان دیگه برگردن، یعنی با تمام گفته‌ها، نوشته‌ها، نقاشی‌ها، فیلم‌ها، سوسک‌ها، سنگر‌های تک نفره و خونمون، به گذشته برگردیم، نسل‌های بعدی همیشه محکوم‌ان که گرفتار هیتلرای آینده بشن. این جوری هیچ‌وقت پسرا از جنگ متنفر نمی‌شن و عکسای سربازارو توی کتابای تاریخ نشون نمی‌دن و به اونا نمی‌خندن. اگر پسرای آلمانی یاد گرفته بودن که از خشونت متنفر باشن، هیتلر مجبور بود بره برای خودش ژاکتشو ببافه.

خانم لستر! انتظار پاسخ به این نامه را ندارم. توی این دنیا بیشتر از هر چیزی دلم یک جواب می خواهد، اما حقیقتا منتظر جواب نیستم. می‌خواهم یک حقیقت را بدانید. اگر عشقم به شما مرا به یک غم جدید و بزرگ بیندازد واقعاً سزاوار آن هستم. شاید یک روز عاشق خطاکار خودتان را درک کنید و ببخشید.

...اما می‌دانید به چه چیزی فکر می‌کنم؟ فکر می‌کنم عشق، تماس است اما نه واقعا یک تماس.

من تنها هستم. در هر صدسال یک‌بار لب هایم از هم باز می‌شوند تا کلامی بگویم. صدای من در این خلأ ملال آور است و هیچ‌کس آن را نمی‌شنود... شما نیز ای آتش های رنگ باخته، صدای مرا نمی‌شنوید... مرداب متعفن شما را پیش از سپیده‌دم به دنیا می‌آورد و شما بدون فکر، بدون اراده و بدون هیچ هیجانی تا صبحگاه سرگردان و آواره‌اید.

در گوشه و کنار این شهر انتهایی، اشباحی نشسته و ایستاده و یا در حال حرکت اند. این‌ها هر کدامشان تندیسی هستند از انسانِ در پایان. ما به وسعِ ریتم داستان از کنارشان می‌گذریم. پیرمردی با ریش بلند در آغوش یک مجسمه مادر، پستانکی را می‌مکد.

من گاهی چنان خودم را بر می‌انگیختم که انگار عمدی در کارم بود. عقل و دلم را طوری فریب می‌دادم و به شورش در می‌آوردم که گویا واقعاً او کاری کرده و از دستش ناراحت شده‌ام. مدتی به همین منوال می‌گذشت، اما نفرت و ناراحتی‌ام هرگز پا نمی‌گرفت و در وجودم ریشه نمی‌دواند. بله، خودم هم احساس می‌کردم که انگار این کارهایم فقط بازی است.

نیل، گفت: «یه پنی می‌دم که بدونم تو سرت چی می‌گذره؟» تاد سرش را تکان داد و گفت: «حتی اونقدر هم نمی‌ارزه.»

آرزو می‌کنم که آسمان سعادتت همیشه نورانی باشد و لبخند شیرینت همیشه روشن و مصفا باشد و تو را برای آن دقیقه‌ی شادی و سعادتی که به دلی تنها و قدرشناس بخشیدی دعا می‌کنم.

وای که آدم‌های خوشبخت گاهی چه غیرقابل تحمل اند!

وای ناستنکا، تنهاماندن سخت محزون خواهد بود، محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری،...