بریده‌های کتاب حسین شیرزادی

از مولایم موسی‌ بن جعفر علیه‌السلام شنیدم که فرمود ((هرکس برادر مؤمنش را در غیاب او دعا کند، از عرش ندا می‌رسد که برای تو صد هزار برابر آن است!)).

خدایا مرا به خاطر گناهانی که در طول روز با هزاران قدرت عقل توجیه‌شان می‌کنم، ببخش!

تازه کارها غالباً سرکشیِ هوس را با تولد عشق اشتباه می‌گیرند.

مردم! بدانید که دو چیز انسان را در مسیر انسانیت سریع به منزل می‌رساند؛ یکی قران خواندن در نیمه شب و دیگری گریه بر حضرت سیدالشهدا علیهاالسلام. گریه بر مولایمان حسین، معجزه می‌کند، به خدا معجزه می‌کند مردم!...

من‌هم بش گفتم که حمید، اگه من رفتم و برگشتم که هیچ، اما اگه شهید شدم، تو به عنوان کسی که من از بچگی باهات بزرگ شدم و دوران دانشجویی چند سال تو یه خونه باهات زندگی کردم، به همه بگو من حسرت هیچی رو نکشیدم. یه وقت کسی نگه اینا برای پول رفتن. به همه بگو مرتضی کار خوب داشت، ماشین خوب داشت، همسر خوب داشت، خانواده خوب داشت، ازدواج خوب و همسر خوب داشت، هیچ کم‌و کسری‌ای نداشت. این طوری نبود که زندگی رو رها کنم و اگه بود، بخورم؛ نبود، نخورم. من ته همهٔ عشق‌وحال این دنیا رو دیده‌م بعد رفته‌م سوریه)). ((واقعاً چرا یه عده فکر می‌کنن که مدافعان حرم به خاطر پول رفته‌ن؟))

می‌گفت: ((نمی‌تونم دست زنم رو بگیرم ببرم جایی که خانواده امام حسین رو به اسارت بردن. نمی‌تونم توی جایی مثل کربلا دنبال هتل و آسایش خانواده‌ام باشم، اون وقت پای روضه اسارت عمه زینب و حضرت رباب هم بشینم.))

می‌گفت: ((نمی‌تونم دست زنم رو بگیرم ببرم جایی که خانواده امام حسین رو به اسارت بردن. نمی‌تونم توی جایی مثل کربلا دنبال هتل و آسایش خانواده‌ام باشم، اون وقت پای روضه اسارت عمه زینب و حضرت رباب هم بشینم.))

انسان ضعیف هرگز نمی‌تواند دیگری را ببخشد. بخشش، کار انسان های بزرگ است. ماهاتما گاندی

ما به این دنیا نیامده‌ایم تا آمار جمعیت را افزایش دهیم. ما برای هدفی خلق شده ایم. ما آفریده شده‌ایم تا عشق بورزیم و دوست داشته شویم. مادر ترزا

هنگامی که درباره تلاش های ناموفقش پرسیدند،[تلاش ناموفق ادیسون برای اختراع لامپ] گفت:((من ۱۰/۰۰۰ بار شکست نخوردم. من فقط ۱۰/۰۰۰ راهی را پیدا کردم که نتیجه‌ای نداشت)).

سکینه فریاد زد: تن به مرگ دادی و دل بر رحیل نهادی. حسین گفت: چگونه تن به مرگ ندهد کسی که ندارد یار و یاوری.

جامه‌ای برای من بجوئید که کسی رغبت نکند، آن را از تن من به در کند. جامه‌ای کهنه برداشت و از چندجا بدرید.

کسی هست که دشمن را از حرم خدا براند.

رزمنده‌ای فریاد می‌زد: ((مادر، به خدا قسم اگر گردان کمیل در مدینه بود هرگز نمی‌گذاشتند به تو سیلی بزنند!)).

نمی‌خواهم نماز بخوانم ولی غرور زهد مرا برباید. نمی‌خواهم که تظاهر به دینداری کنم. نمی‌خواهم جزء مؤمنین باشم ولی تعصب خشک جلوی عقل و دل مرا بگیرد. نمی‌خواهم پیروز باشم که غرور تکبّر بر من مسلط شود. نمی‌خواهم احساسات انقلابی چنان مرا بگیرد که حقایق عینی را فراموش کنم. نمی‌خواهم درد و غم مرا بسوزاند در حالی که به عرفان من نیفزاید. می‌خواهم به آغوش مرگ فرو روم در صورتی که به حیات ابدی مطمئن باشم. می‌خواهم سنگ زیرین آسیا باشم، به شرط آن که کاروان انسان ها به سوی تکامل پیش برود. می‌خواهم قربانی شوم تا امتِ اسلامی من باقی بماند.

احساس می‌کردم که احمد، خداوند را به گونه‌ای دیگررمی‌شناسد و به گونه‌ای دیگر بندگی می‌کند! ما نماز می‌خواندیم که رفع تکلیف کرده باشیم، اما دقیقا می‌دیدم که احمد از نماز خواندن و مناجات با خدا لذت می‌برد. شاید لذت بردن از نماز برای یک انسان عالم و عارف، طبیعی باشد اما برای یک پسر بچه دوازده ساله عجیب بود!

دست این شهید به نشانه ادب روی سینه‌اش قرار داشت! یکی از همرزمانش می‌گفت: در لحظه شهادت ترکشی به پهلویش اصابت کرد.وقتی به زمین افتاد از ما خواست که او را بلند کنیم. وقتی روی پایش ایستاد رو به سمت کربلا دستش را به سینه نهاد و آخرین کلام را جاری کرد:((اسلام علیک یا اباعبدالله)) بعد به همان حالت به دیدار ارباب بی‌کفن خود رفت. برای همین دستش هنوز(لحظه خاکسپاری)به نشانه‌ی ادب بر سینه‌اش قرار دارد!.

گاهی می گوییم ((این مصیبت و بلا خیلی بزرگ است و من دیگر تحمل این را ندارم.)) که خدای متعال می فرماید:((مگر مصیبت های قبلی را خودت تحمل میکردی که می‌گویی این یکی را نمی توانم تحمل کنم ؟! در حقیقت در هر جایی صبر و تحملی بوده ، عنایت من بوده و اول و آخر من بوده ام که از تو دستگیری کردم. این بارهم اگر خودت را در دامن من بیندازی دستت را می‌گیرم.))

در نزد من هیچ چیز شگفت انگیز تر از حال مومن نیست ، که اگر در این دنیا تمام بدنش را با قیچی قطعه قطعه کنند به خیر اوست، و اگر هم شرق و غرب زمین را مالک شود بازهم به خیر اوست. و هر چیزی که خداوند برای او قرار داده باشد، خیر او در همان است.

اگرتمام پیامبران الهی امروز در یک شهر گرد آیند، هرگز باهم دوئیت و اختلاف نخواهند داشت؛زیرا هدف و مقصد یکی است؛دلها همه متوجه به حق تعالی بوده،از حب دنیا خالی است.