بریده‌های کتاب ستایش

دخترم همین چند وقت پیش از من پرسید جنگ چیه؟ چطور جواب بدهم... من می‌خواهم او را با قلبی نوازشگر و مهربان وارد این دنیا کنم، به او یاد می‌دهم، اگر به شاخه گلی نیاز نداری، نباید آن را از ساقه جدا کنی. نباید کفشدوزک را له کنی و بال‌های سنجاقک را بکنی. اما چگونه جنگ را برای این بچه توضیح بدهم؟ مرگ را وصف کنم؟ به این سوال جواب بدهم: چرا در آن جا آدم می‌کشند؟ چرا یکی از پدربزرگ‌های مرا کشتند؟ همچنین چرا یازده‌ نفر از بستگان نزدیک ما را کشتند؟

کلمات از بیان همه‌چیز ناتوان‌اند و این را خوب می‌دانند. حتی اگر در سده ‌های گوناگون، به زبان‌های گوناگون، بسیار کوشیده باشند.

عزیز دلم، مبادا غصه بخوری و ناراحت بشوی ها؟ خودت را خوب نگه دار. زندگی قابل غصه‌ها نیست. روزی می‌افتیم و می‌میریم و در دستمان هیچ سندی از ایام خوش نیست.

ولی گاهی می‌دانی که آدم سگ می‌شود و کوچکترین چیزی از کوره درش می‌برد و آن‌وقت بر می‌دارد و برای خالی کردن دل خودش لیچار می‌بافد و تقصیر را سر عزیزترین کسانش می‌اندازد.

فواره شرح معنی این یک عبارت است: دنیا حضیض عزت و اوج حقارت است

گاهی فکر می‌کنم آیا کسی منظور مرا می‌فهمد؟ آیا هرگز کسی بی‌آنکه این را قدرشناسی تلقی کند، بدون توجه به یهودی بودن یا نبودن و تنها به عنوان نوجوانی که به شدت به تفریحات ساده نیاز دارد، به من نگاه کرده است؟

زندگی عجیبه، نه؟ می‌تونی یه لحظه مدهوش چیزی بشی و حاضر باشی همه چیز رو فدا کنی تا مال تو بشه اما وقتی زمان می‌گذره یا وقتی دیدگاهت کمی عوض می‌شه، یکدفعه از محو شدن اون درخشش یکه می‌خوری و متعجب می‌شی که من به چی داشتم نگاه می‌کردم.

برای من فقط صدا کفایت می‌کند و در هر صدا نیز یک قطعه از روح هر کس وجود دارد!

یک زبان تازه کم و بیش یک زندگی تازه است. دستور زبان و نحو تو را به شکلی نو در می‌آورد و تو به نرمی به درون منطقی دیگر و ادراکی دیگر وارد می‌شوی.

عاشق طعم گلابی سرخ در پاییز بود و قرص کامل و سنگین ماه در زمستان که از لا به لای ابرها می‌تابید. عاشق گرمای بسترش بود و خواندن کتابی خوب، بی‌آنکه کسی مزاحمش شود.

مانده‌ام چه جوهر غریبی است این خون. نبودنش نیستی است، بودن و جهشش در رگ‌ها مایه‌ی جنون.

انسان در بهار با برگ‌ها تصفیه می‌شود.

عشق خریدنی یا فروختنی نبود. هدیه بود.

چقدر ما آدم‌ها بی‌رحمیم و چقدر وقتی که پای مصالح کثیف سیاسی پیش بیاید، تنها چیزی که برایمان اهمیت ندارد جان هم‌نوعانمان است.

با خودش فکر کرد آیا امکان داشت حکاک حین تراشیدن حواسش پرت شود و به جای یک افعی، یک گاو را حک کند؟ آن‌ وقت فقط می‌گذاشتند تصویر اشتباه ترسیم شده همانطور بماند؟ شاید این همان تعریف زندگی بود: انطباق های دائمی ناشی از اشتباهات بی‌پایان.

اکثر مردم نمی‌خوان بشنون چی می‌تونه باعث بشه کار بهتر انجام بشه، اون‌‌ها فقط می‌خوان بدونن چطوری می‌تونن این کار رو راحت انجام بدن.

خوشا به حال آنان که، مثلا بیشترین ساعات عمرشان را صرف مطالعه‌ی کتابها می‌کنند و معمولا احساس ملال نمی‌کنند، یعنی دچار احساس کمبود هرگونه محرک کنجکاوی‌برانگیز نمی‌شوند؛ آنها همیشه می‌توانند چنین انگیزه‌هایی را در کتابها بیابند.

وقتی مادربزرگ داری، انگار یک ارتش پشت سرت داری. این بزرگ‌ترین امتیاز یک نوه است: اینکه بدانی یک نفر همیشه طرف تو است، هرچه پیش بیاید. حتی وقتی اشتباه می‌کنی. درواقع، مخصوصا وقتی اشتباه می‌کنی. یک مادربزرگ هم نقش شمشیر را دارد هم نقش سپر.

شعر رو به کلمات محدود نکنید. شعر رو می‌شه در موسیقی، در یه عکس و حتی در نحوهٔ تهیه و تدارک غذا هم پیدا کرد؛ در هر چیزی که بارقه‌ای از الهام در اون بدرخشه. شعر می‌تونه درباره بیشتر مسائل روزمره باشه، ولی هرگز، هرگز نباید معمولی باشه... با تمام وجودتون دربارهٔ آسمان یا لبخند یه دختر بنویسید؛ ولی وقتی این کار رو می‌کنید، به شکلی انجامش بدید که شعرتون روز رستگاری، روز رستاخیز یا هر روز دیگری رو در ذهن مجسم کنه.

هیچ چیزی معصومانه‌تر و زیباتر از شکفتن عشق اول نیست، عشقی که خاطره‌اش - حتی اگر به ازدواج منتهی نشود - روشن‌تر از عشق‌های بعدی در خاطرش می‌درخشد