بریده‌های کتاب ثنا

وحشت را در صورتی می‌توان تحمل کرد که آن را نادیده بگیریم؛ اما اگر درباره آن فکر کنیم کشنده است

آدم‌ها معمولا چنان برای ما بی‌اهمیت‌اند که وقتی بدین گونه رنج و شادی‌مان را به یکی از آن‌‌ها وابسته می‌کنیم می‌پنداریم که او از کائنات دیگری است، در هاله‌ای از شعر می‌زید، زندگی ما را به گستره‌ای آکنده از هیجان بدل می‌کند که در آن و بیش و کم به ما نزدیک می‌شود.

چه کسی ساز او را شکسته است؟ دستی خشن دسته‌ی ساز را می‌گیرد و آن را بر سنگی می‌کوبد و بعد پرتش می‌کند توی دریا. دختر جوانی در قایق نشسته است. موهایش در پس چراقد منگوله‌داری پنهانند. چشمانش به سازی است که بر فراز امواج بالا و پایین می‌شود، بالا و پایین. آیا می‌شود دستش را دراز کند و ساز را به درون قایق بکشد؟ بدنه‌ی ساز شکسته. عیبی ندارد. فقط باشد، حتی شده شکسته. تمام نغمه‌های کارت در آن ساز نهفته است.

او دلشوره زمانی را که حس می‌کنی آنی که دوست می‌داری دور از تو جایی خوش است و دستت به او نمی‌رسد از عشق آموخته بود، عشقی که به نوعی همزاد دلشوره است، که آن را یکسره از آن خود و فقط برای خود می‌خواهد.

ما مهم‌ترین مهره‌ی بازی هستیم، اما هم‌چنان نمی‌دانیم کدام بازی.

هنر تنها مقوله‌ی جدی در جهان است و هنرمند تنها کسی که هرگز جدی نیست.

جامعه، دست‌کم جامعه‌ی متمدن، هرگز برای پذیرش چیزی که به زیان افراد ثروتمند و پرجاذبه باشد آمادگی چندانی ندارد.

امان از این کلمات! امان از کلمات! چقدر به درد نخورید شماها! چقدر آدم از دستتان خسته می‌شود! یا خیلی زیاد می‌گویید یا خیلی کم! خوشا ساکت بودن! خوشا نقاش بودن!

هرگز به ذهن شخصی که از ادراک بالای هنرهای تجسمی برخوردار باشد خطور نمی‌کند که نقاشی را هنری ساکت در نظر بگیرد... این سکوت میان‌تهی و بی‌کران است همچون سکوت گنبدهای عظیم کلیساها.

لئون بلوآ به سختی نوشت:"هیچکس به مرگ اعتقاد ندارد"؛ و کسانی که خودکشی می‌کنند، کمتر از هر کس دیگر. فاصله زیادتر از آن است که از ایده خودکشی به ایده مرگ برسیم. در این باره جمله‌ای از نیچه هست که آن را به سبب طنز بی‌رحمانه‌اش دوست دارم:"اندیشه خودکشی مرهم نیرومندی است. کمک می‌کند شب‌های بد بگذرند." گمان می‌کنیم که رنجمان را دفع خواهیم کرد، گمان می‌کنیم که فقط دردمان را خواهیم کشت، و با خوش‌خیالی بنا می‌گذاریم به رویا پردازی راجع به خودکشی مثل چیزی دوست داشتنی، مثل یک رساله تحقیقی، مثل یک شعر و یا مثل یک سفر؛ خودکشی نوعی تایید زندگی است؛ دلزده بودن از زندگی ایمان داشتن به زندگی است، اعتقاد به جشنی یگانه است که به آن دعوت نشده‌ایم، میزی باشکوه که گرسنگی برای آن را در خود کشته‌ایم. از این روست که خودکشی همیشه در دوره‌هایی رایج است که انسان احساس خوشبختی می‌کند.

هر تک چهره‌ای، اگر با حس و عاطفه کشیده شده باشد تک چهره نقاش است، نه مدل. مدل تصادفی بیش نیست، نوعی مستمسک. این مدل نیست که نقاش پدیدارش می‌سازد بلکه خود نقاش است که خود را با رنگ بر بوم آشکار می‌‌کند.

و آن‌کس که مُرده، گل به چه کارش می‌آید؟ آرایه‌هایی چون این، تنها آرامشی کم‌بها به زندگان می‌بخشند.

خیلی چیزها، وقتی چندان نزدیک نبودند، به نوعی زیباتر به نظر می‌آمدند.