بریده‌های کتاب سمانـہ

وقتی می‌نوشتم سبک می‌شدم. صفحه‌ی سفید کاغذ بهترین کسی بود که حرف‌هایم را گوش می‌کرد.

از زمانیکه همه روابط خودم را با دیگران بریده‌ام میخواهم خودم را بهتر بشناسم.

زندگی همینه که هست، اگه سخت بگیری، اونم بهت سخت می‌گذرونه. این ماییم که بهش ارزش میدیم. با همه‌ی کمبودهایی که این دنیا داره، زیبایی‌های خودش رو هم داره. نباید از زندگی زیاد انتظار داشته باشیم. نمیشه باهاش جنگید!

شکوه از هر چه و هر کس به خدا کردم گله از کار خدا را به که باید گفت؟

(حالت چطوره؟) دو تا از بی خاصیت‌ترین کلمات در دنیای ارتباطات. هیچ یک از کسانی که این سوال را می‌پرسند، دلشان نمی‌خواهد جوابش را بدانند و هیچ یک از کسانی که این سوال را جواب می‌دهند حقیقت را نمی‌گویند.

بکوشید که هر حرفی را که می‌خواهید بیان کنید، ابتدا در موردش کمی بیندیشید و اگر نکته‌ای منفی در آن یافتید، از گفتنش چشم‌پوشی کنید

غم، این چنین دغل‌کار است. ساعت‌ها سرش در لاک خودش است و به تفکرات جادویی اجازه نتیجه گرفتن می‌دهد. بعد وقتی آسیب‌پذیر هستی، مثل اسکلت‌های درون تونل وحشت سر و کله‌اش پیدا می‌شود و تمام دردی که فکر می‌کردی رفته، دوباره به قوت خویش برمی‌گردد

او با خودش اندیشید بهترین کتاب‌ها آن‌هایی هستند که دانسته‌هایت را به خودت می‌گویند.

جودی: بیا منطقی باشیم، خیلی وقتا عشق دردی رو دوا نمی‌کنه. حتی وقتی از بین می‌ره، تو رو به دیگران ارتباط می‌ده. آخر سر، چیزی که برات می‌مونه: ارتباطاته

چیزی خواند که مایه‌ی تسلی زنان بود.طبیعت آن قدر بی‌پرواست که مطمئنا کاری می‌کند که نرهایی که علائم غیرصادقانه می‌فرستند یا از یک ماده سراغ ماده‌ای دیگر می‌روند، تقریبا همیشه تنها بمانند.