کتابخانه‌ها همیشه برایم جالب بوده‌اند. انگار یک خانه‌ی امن هستند که هرچه شلوغ‌تر باشند، آدم احساس امنیت بیشتری در آنجا می‌کند و هر چه قدیمی‌تر باشد، نشانه‌ی اهمیت بیشتر دانش در آن شهر است.

معاشرت و ارتباط با آدم‌ها به پختن برنج می‌ماند. آب برنج که خشک شد باید بگذاری دم بکشد. بعضی برنج‌ها زودتر دم می‌کشند و بعضی‌ها تا آخر هم دم نمی‌کشند و مغزشان خام می‌ماند. اما بعضی آدم‌ها انگار دم کشیده به دنیا می‌آیند! برای معاشرت با آن‌ها کافی است برنج را خیس کنی و بخوری! خامش هم جواب می‌دهد.

کلمات نجات‌دهنده‌اند. زهر اتفاقات را می‌گیرند و در خود حلشان می‌کنند.

آدم‌هایی که لا به لای ابرها زندگی می‌کنند لیاقت این را دارند که سرشان هر از گاهی به سنگ بخورد.

چقدر راست گفته‌اند که کورتر از همه کسی بود که نمی‌خواست ببیند..