چقدر راست گفته‌اند که کورتر از همه کسی بود که نمی‌خواست ببیند..

آنقدر از مرگ می‌ترسیم که همیشه می‌خواهیم از تقصیر اموات بگذریم، انگار پیشاپیش می‌خواهیم نوبت ما که شد از سر تقصیرات ما هم بگذرند

خیلی خوب است که هنوز می‌توانیم گریه کنیم، اشک ریختن بیشتر وقت‌ها راه نجات ماست، گاهی اگر گریه نکنیم به قیمت جانمان تمام می‌شود.

سربرآوردن این نیاز تازه در ما که وادارمان می‌کند کاری بکنیم، خواه کار بهار باشد خواه کار طبیعتمان که از تنبلی خسته شده، خود، بدون در نظرگرفتن تغییر فصل‌ها، حاکی از نیاز به تغییر است.

وقتی می‌نوشتم سبک می‌شدم. صفحه‌ی سفید کاغذ بهترین کسی بود که حرف‌هایم را گوش می‌کرد.