بریده‌ کتاب‌های سیدعباس مدوِّن

همدیگر را فهمیدن و حس کردن، نه یکی شدن!

شرک و جهت های گوناگون عامل اختلاف است؛ حتی اگر در عمل وحدتی باشد. مشکل این است که کسانی که می‌خواهند وحدت را بوجود بیاورند ، توجه نمی‌کنند که وحدت در عمل ارزش ندارد و مادامی که در صراط متحد نشویم، وحدت در سبیل، مارا به جایی نمی‌رساند. اگر در صراط متحد شدیم، یعنی در جهت و هدف یکی شدیم، اختلاف در عمل مشکلی نیست و خود اختلاف ها رحمت است؛ «اختِلافُ أمَّتي رَحمَةٌ» ؛ 'اختلاف امت رحمت است'؛ نگفته 'الاختِلافُ رَحمةٌ' یعنی هر اختلافی رحمت نیست، بلکه اختلاف آنهایی رحمت است که در یک جهت و مسیر در صراط هستند؛ یعنی امت شده اند. سلمان و مقداد و ابوذر و عمار چهارگونه کار دارند؛ ولی تمام این کار ها متمم یکدیگر است؛ شکننده نیست و یکدیگر را ضایع نمی‌کنند، بلکه همدیگر را تکمیل می‌کنند؛ درست مثل ماشین که اجزای مختلفی دارند و این اجزا کارهای گوناگونی می‌کنند. ولی چون در طرح کلی و در صراط با هم هماهنگ هستند، با اینکه هر کدام یک جور می‌چرخند، یکی به چپ، یکی به راست، یکی حتی چرخشی ندارد. با این حرکت های گوناگون و با این بی حرکتی ها، همه به یک نتیجه می‌رسند و ماشین در حرکت است. اختلاف عمل مفید است. اگر بنا بود همه اجداد ماشین یک کار را انجام بدهند، آن دیگر ماشین نبود. جامعه‌ای که نیاز های متفاوت و بُعد های گوناگون دارد، ناچار اجزای گوناگون میخواهد و این اجزا باید کارهای گوناگون داشته باشند، ولی همه در جهت همراهند.

این حق در کجاست که ما می‌گوییم حقش نبود، زیاد بارش کردند. می‌گوییم این حرف حق است، این باطل است و... راستی اگر همه چیز با حق محاسبه می‌شود، حق خودش چگونه به دست می‌آید؟ ۱. آیا حق بر اساس هوس ما شکل می‌گیرد هرچه من خواستم همان حق است؟ ۲. آیا حق بر اساس فکر من و عقیده من مشخص می‌شود که عقیده هر کس محترم است؟ ۳. آیا حق در رابطه با دوره‌های تاریخی و شرایط اجتماعی نمودار می‌شود؟ ۴. آیا حق در رابطه با نظام حاکم بر جهان و هماهنگی با آن نظام مطرح می‌شود؟ این احتمال‌ها کدامش معیار مشخص کننده حق است. اگر حق را با آدم‌ها و با حرف‌ها و عمل‌ها می‌توان مشخص کرد، آیا می‌توان گفت هرکس برای خودش حق دارد و مفهوم حق نسبی است یا آنکه باید یک معیار ثابت و عمومی و همه گیر رو بیاوریم.

افراد کمی در این دنیا هستند که واقعاً همیشه بدجنس باشند؛ آنهایی که ما را می‌رنجانند، خودشان نیز در عذاب‌اند. بنابراین واکنش مناسب به هیچ وجه بدبینی یا خشونت نیست؛ بلکه در مواقع نادری که فرد بتواند از عهده‌اش برآید، همیشه عشق است

اگر ربیع و کرستن به عنوان شخصیت های یک رمان می توانستند ماجرای زندگی خودشان را بخوانند (البته اگر نویسنده اندکی مهارت داشت) ممکن بود احساس تأسف شدید و زودگذر اما مؤثری از وضعیت بدی که ابداً شایسته آنان نیست پیدا کنند در نتیجه یاد می گرفتند که برخی از کشمکش هایی را که شب وقتی بچه ها خوابند بر سر موضوعاتي ظاهراً مسخره اما حقيقتاً بسیار مهم و برجسته پیش می آید برطرف کنند؛ مثل موضوع مهم اتو کردن

دوست عزیز، هدف مطالعه افزایش دانش و بینش و تقویت ایمان و آگاهی است. مطالعه، قدرت تفکر و تحلیل را افزایش می‌دهد و در این صورت است که تصمیمات و اقدامات شما، دقیق، اصولی و هدفمند خواهد بود و بدون چنین نتیجه‌ای مطالعه، تنها نوعی تفریح و سرگرمی خواهد بود.

وقتی می‌گویم در کار تبلیغات هستم، واکنش غریزی آدم ها نسبت به این مسأله این است که تو می‌خواهی چیزی را به سایرین بفروشی که نمی‌خواهند...بله... البته من در کار فروشم اما همه‌ی شما هم همین‌طور هستید. شما وقتی می‌خواهید اتومبیلی را بفروشید آن را می‌شویید تا به بهترین وجه جلوه کند. حتی بعضی ها وقتی می‌خواهند خانه‌شان را بفروشند در تُستر نان می‌گذارند تا بوی خوش در منزل بپیچد. آیا طرز لباس پوشیدن شما وقتی برای مصاحبه می‌روید یا وقتی قصد رفتن به مهمانی را دارید برای این نیست که بهتر جلوه کنید؟ حتی کشیش هم در کار فروش است او چیزی را می‌فروشد که به آن اعتقاد دارد، خداوند... همه ما تبلیغ میکنیم و این بخشی از زندگی است.