بریده‌های کتاب Roghaye R

در سالیناس ما گمان میکردیم همه چیز را اختراع کرده ایم ،حتی اندوه را.

عده ای هم هرچه داشتند و نداشتند پای این جنگ خرج می‌کردند، چون آخرینش بود و با فاتح شدن، می‌توانستیم مصائب جنگ را هم چون خار از تن مردم بیرون بکشیم به این امید که این حماقت وحشتناک برای همیشه خاتمه یابد.

جنگ به‌هرحال گریبانگیر همه کس شد.ما ،من و خانواده ام جای امنی نداشتیم و جنگ هم خیلی هیجان انگیز بود جنگ همیشه به دیگران لطمه می‌زند و از دیگران کشته میگیرن . خب ،یا مریم مقدس ... این هم راست نبود . مرده ها مال ما هم بودند

_مشکل شما غربی ها این است که شیاطینی ندارید که مسائل توضیح ناپذیر را برای تان توجیه کنند.

_شما با عرق پیشانی تان به اندازه کافی تپه های پر گردوخاک تان را آبیاری کرده اید

ما کارمان به آنجا کشید که شدیم مثل آدمی که صورت خودش را می درد و ريشش را می‌کند تا خون بیفتد ولی این هم به پایان رسید و ما اندک اندک از خاک خون آلود برخاستیم و به طرف غرب راه افتادیم . بعد دوارن بحران پیش آمد. ورشکستگی ها و خاکسترنشین شدن ها و برباد رفتن هستی ها. برود به درک ، این قرن گندیده.

چارلز منتظر آدام ماند و آدام برنگشت.

به مرگ نماز ببرید که اینک بر در ایستاده است. بی شماره ؛ چون ریگهای بیابان که در توفان می پراکند و چشم گیتی را تیره می‌کند.

زن: پندنامه بفرست ای موبد،اما اندکی نان نیز بر ان بیفزای . ما مردمان از پند سیر آمده ایم و بر نان گرسنه ایم.

پس شاه خود تویی!چگونه می‌تواند جز این باشد؟ روزهای زندگیم!همیشه آرزو میکردم روزی داد خود به شهریار برم، و اینک او اینجاست ؛داد از او به که برم ؟

سراج به مرد عینکی نگاه کرد که سر آستین او را گرفته بود و میگفت: تو آدمی آقا سراج ، تو هنوز خیلی آدمی!.

پله ها نمور و بی انتها بود . و شازده می دانست که نتوانسته است ، که پدر بزرگ را نمی‌شود در پوستی جا داد که فخرالنسا... آن همه پله پایین تر و پایین تر می رفت و می رسید به آن سردابه و شمد و خون و به آن چشم های خیره ای که بود و نبود .

مادر دست پسرش را می‌گیرد و می آورد حضور جد کبیر می‌گوید:نمی دانم چی چی قربان این بچه گوش به فرمان من نیست ، همه اش با کفتر ها بازی می‌کند... . جد کبیر هم داد می‌زند : میرغضب باشی! . عکسش را جلوی صورتم گرفت . بلند قد بود با سبیل چخماقی . میر غضب می آید بچه را می نشاند روی زمین دست چپش را در گوش بچه فرو می‌کند و تیغه خنجر را روی گلوی او میگذارد جد کبیر داد می‌زند: نبُر، میرغضب. میرغضب هم می‌برد و سر بریده را می اندازد جلوی پای جد کبیر شازده گفت : هیچ میرغضبی تا آن روز نشنیده بود : نبُر .

گفت : بزن . گفتم : به چی ؟ . گفت : پس خیلی پرتی ،شازده.جد کبیرت فقط دلش به این خوش بود که هر روز صبح می تواند استخوان های دشمن اجدادی را لگد کوب کند،عظام نادر و زندیه را.و تو حتی می‌ترسی به این آدم که اقلا بیست سال است گچش گرفته اند سنگ بیندازی . نترس،شازده .

چیزی به نام پول کافی وجود ندارد ، فقط دو نوع است بی پولی و کم پولی . آدم هرچه بیشتر داشته باشد ، بیشتر نیازش می‌شود

نمی دانم ، اگر می‌شود قانون شکنی های جزئی را نادیده گرفت چرا بزرگ ها وشدیدتر ها را نشود ؟ آیا قتل بر اثر فشار دائم و کند ، از ضربه های سریع و کشنده چاقو قتل کمتری است ؟ شکی نیست که کاسبی نوعی قتل است. آقای بیکر و دوستانش به پدرم شلیک نکردند ، اما وقتی شکست خورد همه چیز را صاحب شدند . آیا این خودش یک جور قتل نیست؟

"وقتی من نباشم چه چیز خواهد بود ؟ هیچ چیز نخواهد بود . من کجا خواهم بود ؟ یعنی مرگ همین است ؟ نه نمی خواهم " در تاریکی به خود خیره شد و گفت " خوب که چه ؟ چه فرق می‌کند؟ هرچه می‌خواهد بشود ، بشود . مرگ بله ، مرگ ! آنها هیچ یک از حال من خبر ندارند. کک شان نمی‌گزد. بی خیال اند ولی آنها هم می‌میرند، من زودتر آنها دیرتر ، خوشحال اند . یابوها! "

گفت: «خیلی کم پیدا می‌شه که دو نفر با هم سفر کنن! نمی‌دونم چرا. شاید برا اینه که تو این دنیای کوفتی همه از هم می‌ترسن!»

یکی از دوستان ملانصرالدین به کنایه از او پرسید : اگر بگویی خدا کجاست یک سکه به تو میدهم . ملانصرالدین پاسخ داد : اگر بگویی‌خدا کجا نیست ، دو سکه به تو میدهم

انسان مدرن سکوت را بسیار آزاردهنده می داند. ساکت ماندن را دشوار می یابد، همیشه بی قرار است و میخواهد کاری کند توصیه ای کند ، وظیفه ای پیش پای خود بگذارد و در آخر برده ی اجبار خودش برای عمل می‌شود.