بریده‌های کتاب رضا صالحی

حالا من از شما می‌پرسم: زندگی به‌چه دردم می‌خورد وقتی می‌بینم کسی که با تمام وجود دوستش دارم رویم هفت‌تیر کشیده است؟

غربت، پیشونی‌نوشتِ فاطمیون بود.

تا توی محوطهٔ فرودگاه امام بودند، قهرمان‌های سینه‌سپرکرده بودند؛ اما همین که پایشان را از محوطه بیرون گذاشتند، با ناباوری دیدند که همان افغان‌های همیشگی هستند که می‌شود نادیده‌شان گرفت و مزاحم‌شان پنداشت.

فراموش‌کردن و فراموش‌شدن، این معنای فلسطینی‌بودن‌ه...

مرا آزردی و گفتم که خواهم رفت از کویت بلی رفتم؛ ولی هر جا که رفتم، دربِدر رفتم به پایت ریختم اشکی و رفتم، در گذر از من از این ره بر نمی‌گردم که چون شمعِ سحر رفتم تو رشکِ آفتابی، کی به دست سایه می‌آیی دریغا آخر از کوی تو با غمْ همسفر رفتم

مرا با دلی که ندارم به شب می‌سپاری؟ من -این داغ رسوایی این دست یخ‌کرده- را به حال خودم می‌گذاری؟

...از تنهاشدن می‌ترسید. وقتی یک بار با کسی زندگی کرده باشید، بعد از تنها زندگی‌کردن تبدیل به شکنجه می‌شود.

«واقعاً عجیب است. این‌طور که پیداست مردان مسلمان از حجاب‌پوشاندن به زنان و آزاردادن زنانی که در خیابان‌ها پوشش درستی ندارند، نوعی قدرت مردانه می‌گیرند؛ ولی مردان غربی مثل تو از بی‌حجاب‌کردنِ زنان حظ فراوان می‌برند.»