بریده‌های کتاب ریحانه

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

گاهی وقت ها،حقیقت رازی است که آن را از خودت هم مخفی می‌کنی،چرا که زندگی با یک دروغ،ساده تر است.

مامان،به نظرت،چون اینجا هیچوقت فرصتش رو پیدا نکردم،می‌تونم اون بالا،معنای عشق رو تجربه کنم؟

خداحافظی ممکن ترین غیرممکن است.

باید کسانی باشند که بتوانیم در میانشان بنشینیم و اشک بریزیم و همچنان دلاور محسوب بشویم.

بی تردید زنی که عاشق شده،حتی اگر بالای شصت سال داشته باشد ، در شور و شوق کم از دخترکان نوزده ساله ندارد.

خیال بود یا رویایی در بیداری؟ آن موسیقی تمام شده؛خوابم یا بیدار؟

خاطرات تکامل می‌یابند و تغییر می‌کنند.

مگر تو نسیم ابر بودی کهتو را در باران گم کردم؟

هیچوقت از ساکت بودنم اذیت نمی‌شد.می‌گفت:آدم های ساکت جالبن.

گویی برخی از آهنگ ها،افراد را با خود دارند.

من خیلی بلد نیستم قشنگ حرف بزنم،امیدوارم خوب بتونی حرف هارو از توی چشم آدم بخونی.

دیشب مادرم گفت تو از دیروز فرورفته ای درکلمه ای انگار.در عین.در شین.در قاف.در نقطه ها.

داشت شروع میشد که خفه اش کردم.درست وسط جمله بود که نقطه گذاشتم.نمی‌خواستم کلام تمام شود.نمی‌خواستم جمله معنا پیدا کند.نیمه شب بود.گمانم.ناگهان آمد.یا بهتر بگویم داشت می‌آمد که من یک قدم پس رفتم.نقطه را گذاشتم و عقب کشیدم.نقطه را گذاشته بودم وسط کلمه.حتی فرصت تمام شدن کلمه را هم نداده بودم چه برسد به تمام شدن جمله.نمی‌دانم نقطه را کجای کلمه گذاشته بودم.شاید روی دال یا بر قوس واو یا روی لبه دندانه سین.بس که با شتاب این کار را کرده بودم.بس که میترسیدم.دست هام انگار مرتکب قتل شده باشند،از هیجان و اضطراب می‌لرزیدند.انگار کسی را نیامده کشته بودم.دست هام رو گذاشته بودم روی گلوش و فشار داده بودم.وقتی داشت خفه میشد،چیزی نگفت.تقلا نکرد.التماس نکرد.فقط نگاهم کرد.صبر کرد تا ذره ذره بمیرد.دست هام رو آن قدر آنجا نگه داشتم تا چشم هام خیس شدن.تا انگشتانم سست شدند.

پدر پرسید:دنبال چه می‌گردی؟ گفتم:دنبال خودم.

پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد،تنهاست.نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد.

دارم رفته رفته تبدیل به آدمی می‌شوم که به فکر کردن فکر می‌کند.حالا فکر کردن برای من عادت شده.هدف شده.همه اش دلم میخواهد بنشینم و فکر کنم.مهم نیست کهدست هام به چه کاری مشغولند.

وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیشتر تنهاست.چون نمی‌تواند به هیچکس جز به همان آدم بگوید که چه احساسی دارد.

حضورش برایم اهمیتی نداشت اما غیبتش خیلی آزاردهنده بود.