بریده‌های کتاب ریحانه کرباسباف

«هبوط تجربه‌ای در تداوم است این‌جا»

شعر اغلب چیزی پنهان، غامض یا حتی به‌کلی فروخورده‌ به ما عرضه می‌کند؛ چیزی که آدمی نمی‌‌دانسته در وجودش هست و اگر شعر و قریحه‌ی شاعرانه در کار نبود، هرگز آن را درنمی‌یافت.

بزرگ‌ترها چون خودشان از همه‌چیز می‌ترسیدند به ما هم یاد داده بودند از همه‌چیز بترسیم. اما بزرگ‌ترها را باد برد و ما دیگر نباید از هیچ‌چیز بترسیم‌.

اگر خانه آن‌جاست که دل آن‌جاست، آنگاه خانه شاید جای دیگری باشد و شاید هم در ساحت چیزهایی باشد که دیگر برای همیشه از دست رفته‌اند و امیدی به بازگشت‌شان نیست.

من این را فهمیده‌ام که حتی اگر در نظر دیگران معلول هستم می‌خواهم قهرمان پارالمپیک شوم، نه انسان سالمی که تنها افتخارش سلامت دست و پایش است.

داد از آن اختیار که تو را از حسین‌.ع جدا کند.

حالا ما به قلمرویی جدید پا گذاشته‌ایم. روایت دیگر جنبش‌های ضداستعماری و آزادی‌خواه در طول قرن بیستم با کسب استقلال به نقطه‌ی پایان رسیده و عمر مبارزه‌ی فلسطین برای آزادی از عمر روایت این جنبش‌ها طولانی‌تر شده است. حالا دیگر چنگ زدن به روایت‌های کهنه درباره‌ی «قدرت روایت» دشوارتر از گذشته است.

زیست شناور برای انسان مختار کار ساده‌ای نیست. شاید شناوری همان باری باشد که آسمان و زمین و کوه‌ها همه از تحمل آن امتناع ورزیده‌اند.

گاهی زندگی تبدیل می‌شود به تقلایی کش‌دار و غم‌بار برای به دست آوردن چیزهایی که زنده نگه‌مان می‌دارد.

جنگ بین آن‌ها و دشمن تمام شده بود. حالا برای جنگی دیگر آماده می‌شدند؛ جنگی علیه درد، علیه عضوهای مصنوعی، علیه عضوهای فلج‌شده، علیه کمرهای خمیده، علیه شب‌های بی‌خوابی و علیه باقی آدم‌ها که سالم بودند.

چشم‌هایت پر از اشک شده‌. چه خبر است؟ نکند می‌خواهی گریه کنی؟ این کار را نکن. برای شناختن تو آماده‌ام، اما آمادگی‌اش را ندارم ببینم مردی که یک عمر دبیر تاریخ، آقای فوزی، بوده تبدیل شده به پدرم‌‌. مبادا گریه کنی.

گاهی احساس می‌کنم انگار بخش زیادی از عمرم را صرف آموختن زبان مرده‌ای کرده‌ام که هیچ‌کس بلد نیست.