جنگ بین آن‌ها و دشمن تمام شده بود. حالا برای جنگی دیگر آماده می‌شدند؛ جنگی علیه درد، علیه عضوهای مصنوعی، علیه عضوهای فلج‌شده، علیه کمرهای خمیده، علیه شب‌های بی‌خوابی و علیه باقی آدم‌ها که سالم بودند.

چشم‌هایت پر از اشک شده‌. چه خبر است؟ نکند می‌خواهی گریه کنی؟ این کار را نکن. برای شناختن تو آماده‌ام، اما آمادگی‌اش را ندارم ببینم مردی که یک عمر دبیر تاریخ، آقای فوزی، بوده تبدیل شده به پدرم‌‌. مبادا گریه کنی.

گاهی احساس می‌کنم انگار بخش زیادی از عمرم را صرف آموختن زبان مرده‌ای کرده‌ام که هیچ‌کس بلد نیست.