دیروز  حوالی عصر
رویداد روی دیگر زندگی
و گفت و‌گو هایی هرچند سرزنده اما درباره مرگ

دیشب ساعت ۲۳،
 احیای قلبی محمدعلی بهمنی بی نتیجه می ماند
و خبرش می پیچد توی گروه های شعر

امروز ساعت ۴ صبح ، تیتر خبر رسمی اش
را می خوانم ، و بعد تسلیت های شاگردان‌و‌اساتید شاعر
سرازیر می شود به شبکه های اجتماعی!

ساعت ۱۰ صبح از باب وظیفه استوری تسلیت می گذارم
اما ته ته دلم : او‌ زنده است هنوز و‌غزل فکر می کند ...
من نیمی از مجموعه اشعارشان‌را نخوانده ام! من نرسیدم در جلسه شعرخوانی شان در کافه دانشگاه شرکت کنم...من صحنه هایی روشن و برخی محو از جلسات آفتابگردان ها دارم‌ و یک مجموعه اشعار نیم خوانده و دلم می خواهد من زنده باشم و‌غزل فکر کنم ! غزلباف و‌چارپاره سرا ... و باز هم طمع می کنم که قبل از همه این ها "زنده"، می خواهم زنده باشم.‌زنده تر ...

        

          تو مرگ نیستی آغاز تازه ها هستی
بیا که با تو بیاغازم‌ آن جهانم را ....

روح استاد محمد علی بهمنی شاد 
        

          شما همیشه زنده هستید و غزل فکر میکنید جناب بهمنی...
باورم نمیشه...  ذهن و قلب پر از واژه های آتشین عاشقانه ی شما در سکوت رفته باشه...
کاش باز هم مینوشتید:  
«باور کنید حال‌وهوایم مساعد است
این شایعات شیوه برخی جراید است
‏یک صبح تیتر می‌شوم: این شخص... [بگذریم]
‏یک عصر: خوانده‌اید... و تکرار زاید است
من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم
‏باور نمی‌کنید، همین شعر، شاهد است‏» 
هر وقت تصویر و صدای شما رو میدیدم و می شنیدم خوشحال بودم که هستید و غزل فکر میکنید...
شما که گفته بودید " من دل رفتن نداشتم  درخت خانه ات ماندم..." 
جای شما و عاشقانه های شما همیشه در قلب ما سبز خواهد ماند... 
درخت خانه ی دل ما... 
جناب بهمنی...

        

          هیچ وقت فکر نمی کردم شعر های استاد بهمنی با تفاوت نسلی که با ایشون دارم رو تا این حد دوست داشته باشم
نوع نگارش غزل ها کمی خواندش را برایم سخت کرده بود