بریده‌های کتاب شکارچیِ کتاب🕯

اما بعد به سرش زده، فرصت‌ها را از دست داده و افتاده، و دیگر هم بلند نشده.

ترس زندگی نکردن، دلهره‌ی عمیق و پایداری است از اینکه می‌بینی توانایی‌هایت می‌گندند و تبدیل می‌شوند به یک ناامیدی غیر قابل‌ جبران؛ چون "چیزی که باید" را "چیزی که هست" له می‌کند. گاهی فکر می‌کنم مُردن آسان‌تر از این است که با همچین وضعیتی روبه‌رو بشوی. چون "چیزی که می‌توانست باشد" خیلی قابل‌ احترام‌تر از "چیزی که باید باشد" است.

نمی‌توانم تصور کنم دونده‌ای که این‌قدر دور افتاده باشد، حالا حالاها به خط پایان برسد.

از جانِ من به جانِ تو. دَم من از آنِ تو.

شده یک بار بایستی و با خودت بگی شاید این تو هستی که طرف اشتباهی نشستی؟

برای همیشه از بینش نمی‌برم، عزیزم. در هر صورت باز هم حسش می‌کنی. اما فردا که غمت برگرده، شدتش خیلی کمتر از حالا خواهد بود.

پروانه‌ای در زمانِ حال، بال‌هایش را به هم می‌زند و در آینده، گردبادی ایجاد می‌شود.

کم پیش می‌آمد که مردم برای مدتی طولانی به چشمان یکدیگر خیره شوند، چون یک جورهایی حتی از لمس کردن همدیگر هم صمیمانه‌تر به نظر می‌رسید. وقتی دانته به چشمان تلا خیره می‌شد،دیگر دنیا را تماشا نمی‌کرد. حتی حواسش به خودش هم نبود، در واقع تا حدودی خود را به خطر می‌انداخت تا روی تلا تمرکز کند.

وقتی یه نفر رو آزار میدی، وقتی تحقیرش می‌کنی، وقتی دست می‌ذاری روی نقطه ضعفش و فشار می‌دی، این اتفاقیه که درونش می‌افته. چروکیده می‌شه. از درون فریاد می‌کشه و کمک می‌خواد، اما کسی صداش رو نمی‌شنوه تا به دادش برسه. من باعث می‌شم تا اون از درون بپوسه. باعث می‌‌شم تا از درون بمیره. از درون مردن بدترین مرگه.

برای یه بار هم که شده، پای تصمیم‌هایی که می‌گیری قرص و محکم وایستا. همیشه اینجوری نیست که دنیا صبر کنه تا تو از تصمیمت پشیمون بشی و بعد یه دونه بهترش رو بگیری. بعضی وقت‌ها حتی فکر کردن بهش هم کافیه تا دیگه راه برگشتی وجود نداشته باشه.

«این چشم‌ها مال من نیست!»

کسی که در میان احمق‌ها زندگی کند و احمق نباشد خطرناک است.

از شب‌هایی که باد نمی‌آید، متنفرم. انگار همه چیز مرده. همیشه وقتی یک بادی می‌آید، ده‌برابر بیشتر احساس سرزندگی می‌کنم.

پیش از آن اسکارلت هرگز نخواسته بود زمان متوقف بشود یا حداقل آن‌قدر آهسته حرکت کند که یک ضربان قلب به اندازه‌ی یک سال، یک نفس به اندازه‌ی یک عمر و لمسی کوچک، تا ابد طول بکشد. معمولا خلاف چنین چیزی را دوست داشت. که زمان سریع‌تر بگذرد تا او بتواند از دردهایش فرار کند و به لحظه‌ای جدید و ناب برسد.

طوری که فقط خودش بشنود، گفتم: « دیوونگیه. » « منم دیوونه‌م. » نزدیک بود دوباره لبخند بزند. « دیوونه‌ی تو. »

یادت باشه که آدم‌ها عوض می‌شن، ولی گذشته تغییرناپذیره.