بریده‌های کتاب پروانه؛

در سیاره ای که میلیون ها سال با شتاب‌به سوی فراموشی می رود ما در میان غم زاده شد ه ایم..

دریغ از یک کلمه، یک نگاه و اینطوری نابودم کردی. خودکشی عزیز من سندی بود بر همین نابودی، تو من را قبلش کشته بودی.. نه به عنوان زنت بلکه به عنوان آدمی که در زنده ترین و ناب ترین لحظه های زندگی اش به سر می برد..!:)

من از هر لحاظ مرده ام...:)

با بی قراری معمولت خواستی به من بفهمانی که ما زمانی خوشحال بودیم؛ ولی خوشحالی ما به عادت های روزانه ای انجامید که از یه طرف کاری کردروزها، ماه ها و سال هابدون دست انداز بگذرند؛ و از طرف دیگر هر دوی ما و بچه ها را خفه کرد..

چرا به اینجا رسیدیم؟ کجا را اشتباه کردیم.. کجای خلقت و با کدام فشار شالوده مان ترک خورد که بدون اینکه بدانیم برای چه، با یک باد طوری آوار شدیم روی خودمان که دیگر نمی توانیم از جایمان بلند شویم؟ نمی توانیم خودمان را بتکانیم و دوباره بایستیم و اگر بتوانیم ؛ آنی نیستیم که قبل از آوار بوده ایم...

گفت: من این همه یادگاری به تو داده ام، زلفم را، خون تنم را؛ تو به من چه یادگاری می دهی؟! گفتم اول که من به تو یادگاری داده ام تعجب کرد _ چه یادگاری؟! _دلم را...:)