بریده‌ کتاب‌های نسرین سادات موسوی

حالیه را نمی دانم. لکن ما که در مدرسه می رفتیم، در دبستان "شکوه همایونی" ناظمی داشتیم که هر نوبه، خبط و خطایی سر میزد از احدی، طپانچه ای حواله بناگوش می کرد و می فرستاد پی مادرش، با او بیاید مدرسه... ناظم خوش انصاف روزگار! مادر ما نای و پای آمدن و ایستادن ندارد. ما خطا کاران را به پدر مان _علی_ ببخش.

اگر از حال من می پرسی معمولی ام. سوای دلتنگی...

درد ها دوجورند: دردهای مفید ودردهای بی فایده؛ دردهایی که ما را نمی کشند اما قوی تر می کنند، و درد هایی که ما راضعیف می کنند و از بین می برند. ما انتخاب می کنیم که چطور درد بکشیم.

مؤمن در دست خدا باید مثل میّت باشه زیر دست غسّال. تا حالا شنیدین غسّالی بیاد و بگه من مرده ای را می شستم که هی غُر می زد، یه بار می گفت: اوه اوه، آب سرده! ، یه بار می گفت: آه، سوختم! آب داغه، یه کم ولرمش کن. تا بچرخوندش، داد می زنه: یواش تر، دردم اومد! آیا تا حالت چنین چیزی شنیدین؟ نه. مرده بدون هیچ حرکتی، کاملا در اختیار غسّاله تا به هر طرف که میلش می کشه بچرخونه و هر آبی، سرد یا گرم یا داغ، به سر و صورتش بریزه. انسان مؤمن باید همین طور باشه: در دست خدا کاملا تسلیم، تسلیمِ محض.

رزق که فقط خرج و خورد و خوراک نیست پسرم! کلمه هم رزقه، درس هم رزقه، حکمت هم رزقه .همین ملای مکتب شما که بهتون درس می گه، یعنی رزق شما در کلام اونه. حالا ملتفت شدی باباجان؟

به قول طبیعیون: هر خاکی استعدادی دارد و هر اقلیمی قابلیتی. جخ، استعداد و قابلیت سبزوار ما در علی پروری ست و آب و هوایش برای بَکر و عَمرو، مطلوب نیست.

شخصیت فقط حرف هایی نیست که از یکی می شنویم. فقط حرکات یا اعمالش نیست که با تقلید جور شود. شخصیت رفتار است. لحن آدم هاست. لحنی که در تک تک لحظات در بطن و جود ما نهفته. شخصیت فقط حاصل رفتارهای کلان یک نفر نیست. خرده روزهاست که همه چیز را قوام می دهد. شخصیت مجموعه ای ست که در منش هر فردی جای دارد.

آدم ها در یک بازه ی رفتاری گسترده در حرکت و در تغییرند. کسی ثابت نمی ماند. ما ربات نیستیم که به ازای جمیع مقادیر ایکس جواب ثابتی داشته باشیم. تغییر می کنیم. در زمان ها و مکان های مختلف رفتارهای مختلفی داریم. و مهم تر از همه، همه ی ما بدون استثنا خاص هستیم.

آدم های بزرگ ما را بزرگ می کنند و آدم های حقیر حقیر. ما دیگر حوصله ی حرف های تکراری نداریم. حوصله ی کپی های دست چندم نداریم. آدم های اصیل و بزرگ هستند که جهان را پیش می برند، که ما را شگفت زده می کنند. اگر قرار بر ملال بود که زندگی همه مان به اندازه ی کافی ملالت بار هست. ما به دنبال دیدن و خواندن چیز هایی هستیم که عجیب باشند.

کنیز بیرون نرفته، شاخه گلی وحشی، پیش پای امام می گذارد: _کنار راه دیدمش، زيباست اما ناقابل، دوست داشتم تقدیم شما... چهره امام به لبخندی می شکفد: _ عاقبتت به خیر. برو که در راه خدا آزادی... کنیز خندان و شاد می رود... من هم با کمی لبخند و بیشی تعجب، رو به امام می کنم: _گلی وحشی و بیابان رو... چه برابر با آزادی اش؟! امام دست روی زانویم می گذارد: خدا چنین ادبی عطا فرمودمان که چون موهبتی دادندتان، به نیکو ترش پاسخ دهید... و برای او آزادی اش، نیکو تر...

علی تا آخرین روزی که آفتاب بر زمین می تابد و جهان برقرار است، چون رودی جاری خواهد بود...

مگر حقیقت همان واقعیت نیست؟ واقعیت آنی است که حاکم و رایج باشد اما حقیقت آنی است که باید باشد و نیس. ارزش انسان ها به تلاشی است که برای هویدا ساختن حقیقت ها می کنند، نه پذیرفتن واقعیت ها.

فرزند حسین گفت: من با زاد و توشه عبور می‌کنم. زاد و توشه من چهار چیز است؛ همه دنیا را یکسره می بینم که مملکت خداوند است، اما همه خلق را می‌بینم که بندگان و عیال اویند، اسباب و روزی ها نیز به دست اوست و قضاء الهی را در تمام زمین خداوند نافذ و جاری می بینم.