بریده‌های کتاب محمد حسین رضایی

اما اگر به حال خودش بود می‌نشست و روزهای روز فقط سرش در کتابهایش بود. خیلی کتاب داشت، و آن هم کتاب‌هایی گرانقیمت، کتاب‌های نایاب. در چند جای دیگر هم درس می‌داد و پولی از بابت آنها می‌گرفت؛ به محض آنکه پولی گیرش می‌آمد می‌رفت بیرون و کتاب می‌خرید.

همیشه بعد از مرگ کسی نوعی حیرت به جا می‌ماند، بس که درکِ نیستی‌ای که ناگهان پیش آمده، و نیز رضا دادن به آن و باور کردنش دشوار است.

دچار یکی از آن بحران‌هایی بود که جان آدمی یکپارچه همه آنچه را که در درون دارد بی هیچ تمایزی بیرون می‌ریزد، همچون اقیانوس که هنگام توفان از خزه‌های کناره تا شن‌های قعرش را زیر و رو می‌کند.

روی یکی از سنگ قبرها در گورستان کنار کلیسای قدیم یک تکیه گاه و ساعت شنی‌ای هست که رویش نوشته شده به امید. به امید. چرا باید بالای سر یک آدم مرده چنین چیزی بنویسند؟ جنازه امیدوار بود یا آن ها که هنوز زنده بودند؟

باورش این بود که عشق باید یکباره، با درخشش های بسیار و تکان‌های شدید از راه برسد، توفانی آسمانی که به زندگی هجوم بیاورد، زیر و رویش کند، اراده آدم ها را مثل شاخ و برگ بِکند و دل را یکپارچه بِبَرد و به ورطه بیندازد. نمی‌دانست که وقتی ناودان ها گرفته باشد باران روی بام خانه‌ها دریاچه‌ها به وجود می‌آورد، و این چنین خود را در امنیت می‌دانست تا این که ناگهان تَرَکی در دیوار کشف کرد.

به "برتو"برگشت؛ و همه چیز را به همان حالتی بازیافت که دیروز بود، دیروز یعنی پنج ماه پیش.

کوچک ترین واحد ایستا در حافظه، یک قاب عکسِ واحد است.

به نظر شما چه چیزی عوام را به میدان اعدام می‌کشاند؟ سنگدلی؟ اشتباه می‌کنید، مردم سنگدل نیستند و اگر زورشان می‌رسید این بدبختی را که روی سکوی اعدام احاطه‌اش کرده‌اند از چنگال عدالت بیرون می‌کشیدند. اینان اگر به میدان اعدام می‌روند برای آن است که وقتی به محلشان برمی‌گردند مطلبی برای تعریف کردن داشته باشند، حالا صحنه اعدام باشد یا هر اتفاق دیگری فرق نمی‌کند، فقط می‌خواهند دارای نقشی باشند، همسایه ها را دور خود جمع کنند و آنها به حرفهایشان گوش بدهند.

خانم میزبان: دوست عزیز، بگذارید راهی برای کمک به شما پیدا کنیم. دوست: من از این کمکها نمی‌خواهم، قیمتشان زیادی بالاست...

تو فقط زمانی حقیقتا گرفتار عشق هستی، که خودت رخ دادن آن را تشخیص ندهی.

خالص ترینِ دردها در تنهایی تجربه می‌شوند.