بریده‌های کتاب mohamad.shahqasy

-شاعری که شعر ننویسه شاعر نیست. -کسی هم که شاعر نباشه و شعر بنویسه همین‌طور.

اگر در این هنگام ناظری بی‌طرف و بی‌خبر از آنچه بر آقای گالیادکین گذشته بود در شیوه‌ی رفتار اندوهناک او باریک می‌شد،بی‌درنگ به سیاهی وحشت‌آور درماندگی‌اش پی می‌برد و بی‌شک می‌گفت که حال آقای گالیادکین به کسی می‌ماند که بخواهد از خودش پنخان شود،انگاری می‌خواهد از دست خود به گوشه‌ای بگریزد.

زخمی اگر بر قلب بنشیند؛تو، نه می‌توانی زخم را از قلبت وابکنی، و نه میتوانی قلبت را دور بیندازی. زخم تکه ای از قلب توست. زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست.زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیندازی. قلبت را چگونه دور می‌اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند‌.

دیگر چیزی در این نامه نیست.آن را به آتش می‌سپارم.

برف راه را بست. تو نبودی؛ زانو زدم در برابرت.خیره شدم در چشمانت؛با چشمانی بسته. کشتی ها نمی‌گذرند، هواپیماها در پرواز نیستند. تو نبودی؛ تکیه زدم به دیوار در برابرت.گفتم گفتم گفتم؛با دهانی بسته. تو نبودی؛ دست بر تن تو زدم؛با دستانی که به روی صورتم بود. ۱۹۵۹

این دنیا سرد است باد همیشه مخالف می‌وزد خشک میشوند درختان لیمو روزهای زیبا زود میگذرند «بهانه» - جاهد ظریف اوغلو

... در این دنیا یک نفر هست که میتوانستم تمامی این اشعار را برایش بفرستم اما چه؟ بگذار لب ها لبخندی تلخ بگشایند و قلب من یک بار دیگر بلرزد. 1963

ما ها چندین و چند سال اینجاییم،ولی هیچ‌وقت وقت نداریم.یه روز میگذره بی اینکه هیچ اتفاقی توش بیفته و به دنبالش یه روز دیگه که توی اون هم هیچ اتفاقی نمی‌افته. هر شب به خودمون میگیم-باز یه روز سوخته‌ی دیگه. روز از همون اول صبحش که اون رو روی تقویم دیواریم خط میزنم تموم میشه.

هر نسلی از آدمیان به نیستی میگراید. مردی را به من بنمایید که سعادت او از رویایی خوش که بیداری تلخ گونه‌ای در پی دارد،برتر باشد.

لی‌لی اندیشید: نه،آدمی نمی‌تواند چیزی را به کسی بگوید. وقتی فوریتی در کار باشد تیر به خطا میرود. تیر کلمات این طرف و آن طرف میخورد و به پایین تر از هدف اصابت میکند. آن وقت از خیرش میگذریم؛ آن وقت اندیشه از نو پس می‌نشیند؛ آن وقت مثل بیشتر آدم‌های میانسال محتاط و پنهانکار می‌شویم و بین ابروهایمان چین می‌افتد و نگاهمان از نگرانی همیشگی حکایت می‌کند.