بریده‌های کتاب مبینا

آری، این امید احمقانه، که وقتی همه‌چیز از دست رفته است آدم به آن چنگ می‌زند، به چه دردی می‌خورد جز اینکه باورش کند و بعد به آن شک کند؟

این‌ها به طرفداری من اومده‌ن. از پیت پرسید: «چرا؟ مگه فکر کرده‌ن من کی‌ام؟» آهنگر گفت: «شوالیه‌ای که روی عهدش می‌مونه.»

«پادشاه‌ها ظهور و سقوط می‌کنن. اون‌وقت گاوها و رعیت‌ها سرشون به کار خودشونه.»

«می‌دانست چه حسی دارد که آنقدر خواهان چیزی باشی که به‌خاطر رسیدن به آن دروغ بزرگی بگویی.»

یکی از ستاره ها سقوط کرد، رد سبز روشنی روی سیاهی آسمان به جا گذاشت و محو شد. دانک فکر کرد، ستاره‌ای می‌افته برای کسی که می‌بیندش بخت و اقبال می‌آره. ولی بقیه الان توی چادرن و به جای آسمون، به ابریشم خیره شده‌ن. پس بخت و اقبال فقط مال خودمه.

اشتياقشان ساده‌لوحانه بود و اميدواری‌شان عجولانه بود و جهالت‌شان از دنياى بيرون رعب و وحشت بر وجود آدمى مستولى مى كرد.

ما فقط نزد آنان که دوست داریم باقی می‌مانیم. عروسک‌های زیبا هستیم در دست این زندگی لعبت‌باز. معنای حیات‌مان را باید در همین اشخاص بجوییم. به همین اشخاص باید امید ببندیم. تردید ندارم شخصی که باید این معنا را به حیات تو بدهد می‌یابی.

می‌گویند ذهن آدمی درد را نمی‌تواند به خاطر بسپرد؛ من می‌گویم اهمیت چندانی ندارد، زیرا حتی اگر حس جسمانی از میان برود خاطره ما از وحشت پیرامونش نقص ندارد.