بریده‌های کتاب مبینا

به تجربه‌ای سخت یاد گرفته بود که بروز ندادن و سرپوش گذاشتن بر عواطف و ادامه دادن، تنها راه بقا بود.

جعبه کوچک بود و ظاهراً از جنس نقره و چینی پورسلین بود. سایۀ زیبای آبی داشت، اما دقیقاً آبی هم نبود، بیشتر شبیه به یاس بنفش بود. هرچند دوباره، دقیقاً شبیه به رنگ یاس بنفش هم نبود، چون ته‌رنگی از خاکستری هم داشت. اگر می‌خواستی دقیق‌تر باشی، به رنگ قلب‌درد بود. بااین‌حال، متاسفانه نه میس گری‌استیل و نه عمه گری‌استیل تاکنون دچار قلب‌درد نشده بودند و برای همین هیچ‌کدام‌شان آن را تشخیص ندادند.

«در حقیقت، حالا که فکرش را می‌کنم، مگر خودم عاشقش نبودم؟ فکر می‌کنم باید همین باشد. شیرین‌ترین راه گفتن نامم را می‌دانست و لبخندهایش همیشه یکی بودند و هر مرتبه لبخند می‌زد، قلبم سمتش موج می‌گرفت.»

«آه، اما آقا، خواننده دقیقاً با نظراتی که درباب آثار دیگران می‌دهید و این‌که اشتباهات آنان را نمایان می‌سازید است که می‌تواند نظرات شما را بهتر و بیشتر بشناسد. ساده‌ترین کار در کل جهان این است که مروری بر یک اثر را به جملات و نظرات خودتان تبدیل کنید. آدم فقط کافی ا‌ست یکی دو بار در کل مقاله نامی از آن کتاب ببرد و بقیه‌اش را به مضمون موردنظر خودش بپردازد. من به شما تضمین می‌دهم که همگان به همین کار مشغول هستند.»

«کتاب‌ها و کاغذها، پایۀ‌ تحقیقی خوب هستند و صدای دانش را همراه خویش می‌آورند.»

«احساس می‌کردی که تمامی چیزهای خوب زندگی‌ات را برای ابد از دست داده‌ای و همۀ‌ چیزهای بدی که در زندگی‌ات دیده‌ای، دارند برای تو رخ می‌دهند. درنتیجه، این خدمهٔ افسرده شده و خمیده گشته و احساس می‌کردند که زندگی، دیگر ارزش زیستن را ندارد.»

«برای اولین مرتبه فهمید جهان ابداً خنگ نیست، بلکه منتظر است تا کسی فقط به زبانی سخن بگوید که متوجهش بشود.»

«به‌راستی همین است. چون هر زمان اندوهگین هستم شما با صحبت از چیزهای دل‌نشین با من می‌نشینید و روحیۀ پایینم را درمان می‌کنید و برای همین هم من باید همین کار را با شما بکنم. دوستی مگر همین نیست؟» «صداقت و سرراستی آقای استرنج. فکر می‌کنم همین‌ها بهترین پایه‌های دوستی باشند.»

«اوه، من خیلی چیزها گفته‌ام! هر فکر عجیبی راهش را به کله‌ام باز می‌کند. حجم اندوه می‌تواند همراهش تقلایی جنون‌آمیز بیاورد، همان‌قدر که می‌تواند هر چیز دیگری همراه خودش بیاورد. اگر بخواهم حقیقت را به شما بگویم، مدتی است دیگر عملاً خودم نیستم. اگر بخواهم حقیقت را بگویم، کمی وحشی شده‌ام.»

she just let things happen. like nothing meant anything to her.

«مگر دور از لبخند تو می‌توان شادمان بود؟»

آری، این امید احمقانه، که وقتی همه‌چیز از دست رفته است آدم به آن چنگ می‌زند، به چه دردی می‌خورد جز اینکه باورش کند و بعد به آن شک کند؟

این‌ها به طرفداری من اومده‌ن. از پیت پرسید: «چرا؟ مگه فکر کرده‌ن من کی‌ام؟» آهنگر گفت: «شوالیه‌ای که روی عهدش می‌مونه.»

«پادشاه‌ها ظهور و سقوط می‌کنن. اون‌وقت گاوها و رعیت‌ها سرشون به کار خودشونه.»

«می‌دانست چه حسی دارد که آنقدر خواهان چیزی باشی که به‌خاطر رسیدن به آن دروغ بزرگی بگویی.»

یکی از ستاره ها سقوط کرد، رد سبز روشنی روی سیاهی آسمان به جا گذاشت و محو شد. دانک فکر کرد، ستاره‌ای می‌افته برای کسی که می‌بیندش بخت و اقبال می‌آره. ولی بقیه الان توی چادرن و به جای آسمون، به ابریشم خیره شده‌ن. پس بخت و اقبال فقط مال خودمه.

اشتياقشان ساده‌لوحانه بود و اميدواری‌شان عجولانه بود و جهالت‌شان از دنياى بيرون رعب و وحشت بر وجود آدمى مستولى مى كرد.

ما فقط نزد آنان که دوست داریم باقی می‌مانیم. عروسک‌های زیبا هستیم در دست این زندگی لعبت‌باز. معنای حیات‌مان را باید در همین اشخاص بجوییم. به همین اشخاص باید امید ببندیم. تردید ندارم شخصی که باید این معنا را به حیات تو بدهد می‌یابی.