بریده‌های کتاب معصومه اسدی

"مردم همیشه چیزی را که نسبت به آن درکی ندارند به سخره می گیرند"

هزینه خَر کردن مردم خیلی کمتر از هزینه سرکوب کردنشان است. درد و خونریزی هم ندارد.

مسئله این است که حکّام پس از پیامبر، عمدتا راه لقمه حرام را به شکم های مردم گشوده اند و راه ورود حقیقت به قلب هایشان را بسته اند .

هر کس که کاری می کند،هرچقدر هم کوچک،در معرض خشم کسانی ست که کاری نمی کنند...!

اگر حرف نزنی،اهل دنیا را محروم کرده ای از صدا و سخنت :)))

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده است دل به یک لحظه کوتاه به هم می ریزد...!

صدای نماز پدرم یادم است،همراه با دعای پس از سجده که پیوسته زمزمه می کرد: الهی به عزتت و جلالت،خوارم مکن به جرم گُنَه،شرمسارم مکن مرا شرمساری به روی تو هست مکن شرمسارم مرا پیش کس

خدا به اندازه ی وظیفه هرکسی بهش تکلیف کرده و ازش سوال میکنه...!

حسرت،آشنا ترین حس آن روزهای من بود...!

سن، مشکل عشق نیست! زمان نمی‌تواند بلور اصل را کدر کند مگر آنکه، تو پیوسته برق انداختن آن را از یاد برده باشی!

بزرگترین آرزویش این نیست که از خط پایان بگذرد یا مردم تشویقش کنند؛ بزرگترین آرزویش این است که مردم خودش را ببینند،نه وضعیتش را. این تنها چیزی است که هرکسی با هر نوع ناتوانی از دیگران می خواهد. از ظاهر آدمها یا از چیزی که متوجه اش نمی شوید، در موردشان قضاوت نکنید؛ سعی کنید آنها را بشناسید.

اینطور که به نظر می رسید، غیرممکن است که در کتابخانه ای بایستی و دلت نخواهد کتاب ها را از طبقات بیرون بکشی...!

تنهایی می تواند به شیوه ای غیرمنتظره کمر مرد را خم کند...!

مرگ،تنها عدالتیه که تو این دنیا میشه پیدا کرد...!

لازمه رشد کردن ، بخشیدن است...!

شرط عاشق شدن، تمرکز کردن است

《وقتی کسی به دیگری کمک میکنه،فقط گیرنده کمک نیست که مورد لطف قرار میگیره،اونی که کمک میکنه بیشتر خیر میبینه.》

اوه دستگیره در را برای لحظه ای رها می کند. نگاهی به بسته ی کلوچه های توی دستش می اندازد. زیر لب می گوید:《 خیلی خب. کلوچه عربی. لابد خوشمزه ان، مگه نه؟》 -زن گفته او را اصلاح می کند:《کلوچه ایرانی.》 -چی؟ -زن توضیح می دهد:《 ایرانی.من اهل ایرانم،همونجا که مردمش فارسی حرف می زنن.》 _اوه می گوید:《 فارسی؟ این اسم یه زبونه؟》 خنده زن او را خلع سلاح می کند.

"عشق اگه آمد سراغت،یعنی زندگی در حقت لطف کرده. به هر حال قانونای زندگی ر دست کم نگیر. شاید الان فکر کنی توانایی خاصی نداری یا فعلا سرت به درس و مشق و شیطنتای بچگی گرم باشه. ولی شاید زندگی ازت چیزی می خواد که همش داره، خواسته یا ناخواسته تو ر به همون طرف سوق مده"

و من شدم《ایران》! من باید پاسخگوی همه نقاط قوت و ضعف ایران می بودم. انگار من مسئول همه شرایط و وقایع بودم. چاره ای نبود و البته از این ناچاری ناراضی هم نبودم. من ناخواسته واسطه انتقال بخشی از اطلاعات شده بودم و این فرصتی بود تا آن طور که باید و شاید وظیفه ام را انجام دهم. تصمیم گرفته شده بود! من سفیر ایران بودم و حافظ منافع کشورم و مردمش.