بریده‌های کتاب maryam

آدم اگر دلش نخواهد زندگی اش را دوباره زندگی کند آن را هدر داده است.

این که بتوانی سرت را بالا بگیری و به ستاره‌ها نگاه کنی و آن‌ها را نه دانه‌های سوزان یخ در "تهی بزرگ" که نور چراغ پنجره‌ی خانه‌ها ببینی، در شب‌های تنهایی خیلی به آدم کمک می‌کند.

گاهی انسان به عدالت و خوبی، به همه چیز شک می‌کند، زندگي خیلی چیزها را در دل انسان نابود می‌کند، خیلی باورها را به باد می‌دهد.

فردیت! آخ، وجود انسان، دارایی‌ها و توانش، یکسر حقیر، دلگیر، ناقص و کسالت‌بار می‌نماید. آدمی با اشتیاق حسرتبار به دنبال آن چیزیست که در وجودش یافت نمی‌شود، خواهان آن چیزیست که ندارد و نمی‌تواند، و این حسرت رنگ عشق به خود می‌گیرد، زیرا نگران است مبادا به نفرت بدل شود.

یادم میومد پدرم همیشه می‌گفت که ما به این دلیل زندگی می‌کنیم که آماده بشیم که تا مدت درازی مرده باشیم.

گفتم" این از خودبینی توست که به جای خداوند میون گناه و ثواب حکم می‌کنی .وظیفه ما اولاد آدم اینه که تحمل کنیم و گوینده حمد و ثنای ذات متعالش باشیم که گناه رو تشخیص می‌ده و رستگاری رو به صورت تحمل رنج و مشقت بی‌پایان پیش پای ما میذاره.

برای آدم درست کردن دو نفر لازمه، برای مردن یک نفر. دنیا این جوری به آخر می‌رسه.

آه،چقدر میل دارم کسی بتواند مرا به حالتی بین خواب و بیداری فرو ببرد که در جریان آن این امکان برایم به وجود بیاید که قسمتهایی از گذشته ام را دوباره ببینم و تکرار کنم!

انسان‌ها نه خوش‌جنس هستند و نه بدجنس و خیلی چیزهای دیگر هم نیستند.خوبی نوری است که فقط گاه‌گاهی عمق تاریک روح بشری را با شعله‌های گریزان روشن می‌سازد:شعله‌ای بر‌می‌خیزد و بلافاصله خاموش می‌شود.

راجع به روز قیامت صحبت می‌کنید. اجازه بدهید محترمانه به حرفتان بخندم. قاطع و استوار انتظارش را می‌کشم: بدترش را از سر گذرانده‌ام، یعنی قضاوت انسان‌ها را.

هر تولدی یک معجزه است.هر تولدی اثبات مجدد وجود خداست.

اونی که پای عشق رو به ازدواج باز می‌کنه کارش مثل همون کسیه که یه پلنگ قشنگ و ناز رو می‌آره به خونه تا اهلی‌ش کنه. این چیزا به هم نمی‌خورن.

مصیبت واقعی این دنیا برنامه ریزیه و شادمانی حقیقی در نبود اون، يعني فی‌البداهه و دمدمی‌مزاجی.

همه تلویزیون یکدیگریم. هیچ کس واقعا نمی‌خواهد با طرف مقابلش حرف بزند. فقط همدیگر را تماشا می کنیم و نظر می‌دهیم.اگر نپسندیم کانال را عوض میکنیم.

اما تو ای انسان، خدا و شیطان را همزمان در وجود خود جمع داری و این دو در چنین کالبد تنگ و تاریکی چه وحشتناک با هم در ستیزند!

بهترین علاج آدم‌های ترس خورده‌ی تنهای ناخوشنود، این است که از خانه به جایی بروند که بتوانند با آسمان، طبیعت و خدا تنها باشند. برای اینکه فقط و فقط در این زمان انسان می‌تواند همه چیز را همان طور که هست حس کند.

تا کی باید گام‌های آزادی بر سنگ گورها فرود آید؟