بریده‌های کتاب mahtab

عواطف ژرف به زنان نجیب می‌مانند: از افشا شدن می‌ترسند و عمری سر به زیر زندگی می‌کنند.

در وجدان آدمی همیشه کمی از سفسطه‌هایی که کرده بجا می‌ماند؛ ته مزه‌ای از آن‌ها،چون مزه‌‌ی شرابی بد، در وجدان باقی است.

و حالا نگران مانده‌ام که راه من کدامه؟کدام راه؟مگر تیری که از چله‌ی کمان دستی توانا رها شده، به مسیرش فکر می‌کند؟ او فقط پرواز می‌کند و بر هدف می‌نشیند و مطیع اراد‌ه‌ی پرتابگر است.

همه‌ی چیزهای خوب این دنیا زمانی برای ما ارزشمندند که به کارمان بیایند؛ و واقعاً آنچه گردآوری می‌کنیم تا برای دیگران برجای بگذاریم فقط همان مقدارشان سبب لذت ما می‌شود که به کارمان بیاید،و نه بیش.

دو شعله از رنج مظلومان زبانه می‌کشد: شعله‌ی عدالت و شعله‌ی نفرت. شعله‌ی نفرت با دریایی از خون خاموش می‌شود ولی آن شعله‌ی دیگر، شعله‌ی مقدس عدالت،هیچ‌وقت کاملاً خاموش نمی‌شود.

سکوت هم برای خودش معنایی دارد.

بیانشون گفت: _هنوز زنده است. سیلوی گفت: _به چه دردش می خورد؟ راستینیاک گفت: _به دردِ این که رنج بکشد.

می دانید در این مملکت چطور باید ترقی کرد؟ یا با درخشش نبوغ یا با شگرد فساد.

بدون آزمودن برخی چیزها نمی شود و نباید درباره شان قضاوت کرد؛ برای نمونه فقط به یک مورد اشاره می کنم و آن این که عذاب روحی از هر دردِ جسمانی سنگین تر است.

چرا توی مدرسه این طرز فکر احمقانه را یاد می دادند که همیشه در قبال کار خیر پاداشی درخور دریافت خواهیم کرد؟ آدم همه چیز را جدی می گیرد، با جدیت می چسبد به کاری که انجام می دهد و به امیدهایش دل می بندد،آن وقت هیچ اتفاقی نمی افتد.

خیال می کردیم حاکمی مهربان بالای سرمان داریم که فهمیدیم تحت سلطه ی دیکتاتور ظالم و بدخواهی هستیم که در دل خودمان جا دارد.

آدمی که هشیار نباشه،هیچ وقت هشیار نمیشه؛هیچ وقت نگاه نمیکنن یه چیزی رو به چشم خودشون ببینن؛وقتی هم آدم میبینه بشون میگه باورشون نمیشه.

اگر حقیقتاً فرمول امیال و هوسهای ما پیدا شود، یعنی بدانیم آنها به چه بستگی دارند، طبق چه قانونی اتفاق می افتند و دقیقاً چطور بسط و گسترش می یابند و به چه هدفی گرایش دارند و غیره و غیره، و این فرمول هم یک فرمول دقیق ریاضی باشد، آن وقت بشر فوراً دست از خواستن می کشد و دیگر اصلاً نمی خواهد که بخواهد. آخر چه لطفی دارد که آدم از روی جدول و فرمول بخواهد؟ دست کم همان لحظه،دیگر از انسان،تبدیل می شود به یک شستیِ ارگ یا چیزی از همان جنس.

به وسیله ی قلاب دروغ می توان ماهی حقیقت را صید کرد

این را قبلا هم می دانستم،حتی در شادترین لحظاتِ باهم بودنمان احساس می کردم که او چیزی جز رنج و آزار نصیبم نمی کند.اما چه کار باید بکنم وقتی حتی رنج و آزاری که از او به من می رسد هم حالا برایم شادکامی است؟