بریده‌های کتاب ! Se Mo Ha !

دل شکسته که دوباره نمی‌شکند.

مادر و پدر چارِ ناچار چنان دیدند که زن برای پسر اختیار کنند، شاید سری که بالای ابرها سیر می‌کرد زمین آید.

... گاهی که احمد گرمای مادر را در بستر نمی‌یافت دنبال او تا به مهتابی می‌آمد، چشم‌ها بسته و خواب‌زده؛ و همان‌جا سر به زانوی او می‌گذاشت تا خوابی را به خوابی تازه کند. مادر دل‌نگران او دامن چادر را روی تن لاغرش می‌کشید که حفاظش باشد از نسیم گزنده‌ی سرگردان و نم نافذ مهتاب.

کار و بار خانه که سال‌ها به قناعت می‌گشت چلّه شد از تحفه‌ی نیازآوران: روغن از کوه‌پایه می‌رسید، برنج از دشت، مرغ و مرغابی از حوالی، عسل از جنگل. اما علی که مردی بود نازک‌خوار عزا می‌گرفت وقتی سر سفره می‌نشست از پی کار روزانه. برنج همیشه شفته بود یا کال؛ گوشت یا خام یا ته‌گرفته. زن که ناشی بود به کار کدبانوئی ناشی ماند همیشه به این‌که خود را در دل شوهر جا کند از راه دهن.

به خواب پیری دید نورانی. دل‌دل‌کنان قدم پیش گذاشت و پا، بی‌اختیار، پس کشید. آبگیری میان او و پیر فاصله می‌داد، کران تا کران روشن از نورش. غصه‌اش شد. ماهیانِ گویا دعوتش به آب می‌نمودند، خوشه‌های نور در دهن. پیر پانهاده بر گُرده‌ی دو ماهی آب می‌بُرید، می‌آمد، تا این سوی کرانه. خیرالنساء پیش پای پیر لب آب زانو زد. دامنش گرفت و بی طاقت از غم نادانی و ناتوانی گریست، زار زار. پیر مشتی آب به صورتش زد. به لبخندی نوازشگر دل‌قرصیش داد. انگشت اشاره میان دو چشمش کشید. دوباره سوار بر مرکب لغزانش می‌رفت. بدرودگوی در پی‌اش ماهیانِ بدرقه.

از زمانی که شو کرده بود به سیّدی آس و پاس اما ساده‌دل روز اول هر ماه کودک نابالغی از آشنایان و خوش‌قدم برگ سبزی خانه می‌آوَرد به مژده و میمنت ماه نو.

تمام مردم دنیا می‌دانند که وقتی انگلستان انفیه استعمال می‌کند فرانسه به عطسه می‌افتد. یادداشت‌های یک دیوانه/ نیکلای گوگول

چهل و سوم آوریل سال ۲۰۰۰ امروز روز بزرگی است. اسپانیا شاه پیدا کرده است. سرانجام پیدایش شد. شاه منم. خودم امروز این موضوع را کشف کردم. یادداشت‌های یک دیوانه/ نیکلای گوگول

زندگی ایوان ایلیچ بسیار ساده و بسیار معمولی و بنابراین بسیار وحشتناک بود. مرگ ایوان ایلیچ/ لئو تولستوی

تصور می‌کردم از قله‌های ترقی بالا می‌روم حال آن که سقوط می‌کردم. زندگی به راستی این‌گونه بود. در نظر مردم از نردبان ترقی بالا می‌رفتم اما به همان اندازه زمین زیر پایم خالی می‌شد و حالا همه چیز تمام شده و تنها مرگ برجاست. مرگ ایوان ایلیچ/ لئو تولستوی

در ابتدا که کارهای خانه هنوز سامان نگرفته بود و مرتب نشده بود و لازم بود چیزی را بخرند، چیزی را سفارش بدهند، چیزی را جابه‌جا کنند و چیزی را تنظیم کنند، زندگی به خوشی می‌گذشت و هرچند میان زن و شوهر بگومگوهایی درمی‌گرفت اما هر دو چنان راضی بودند و آن‌قدر کار داشتند که کار به جاهای باریک نمی‌کشید. وقتی خانه سامان گرفت زندگی کمابیش کسالت‌بار شد و به نظرشان رسید که چیزی در زندگی کم دارند. مرگ ایوان ایلیچ/ لئو تولستوی

واقعیت صرف درگذشت یکی از آشنایان نزدیک، مطابق معمول، علاوه بر تصوراتی پیرامون جابه‌جایی‌ها و ترفیعات احتمالی، که زاییده‌ی مرگ ایوان ایلیچ بود، این احساس رضامندی را در همه‌ی کسانی که از آن باخبر شدند برانگیخت که: «ایوان ایلیچ مرده است نه من». مرگ ایوان ایلیچ/ لئو تولستوی

... من نسبت به دو نگرش روشنفکرانه بسیار بدگمانم، نگرش‌هایی که تداوم آنها ... مایه‌ی تأسف است. یکی از این نگرش‌ها ... عبارت است از زنده نگه‌داشتن خیال «روزگار خوش گذشته»، زمانی که پیکر اجتماع گرم و زنده بود، خانواده‌ها یک‌دل و متفق بودند و افراد مستقل. گویا این روزگار خوش با ظهور سرمایه‌داری، بورژوازی و جامعه‌ی صنعتی به سر آمده است. این نگرش حماقتی تاریخی است.

... یادم می‌آید وقتی پدرم به خانه می‌آمد خیس عرق بود. تا لباسی عوض می‌کرد دست و رویی می‌شست و چای اولش را می‌خورد رضایت را در صورتش می‌شد دید. با مادر از کارش می‌گفت، از حرفی که به سرکارگر گفته بود. می‌گفت: «دست‌هام را گرفتم جلوش گفتم، ببین ما هر جا برویم اینها را داریم، برای همین هم حرف زور نمی‌شنویم». خوب، دست‌هاش پینه بسته بود، پینه روی پینه. به آن‌چه می‌ساختند علاقه داشت، همه‌شان علاقه داشتند، اما حالا هر دستی را که نگاه کنی صاف است، اما همچنان دراز کرده تا پولی کفش بگذارند، در حالی که می‌داند حقش نیست. انگار بهش صدقه می‌دهند. دست‌های آدم برای ساختن است یا ویران کردن تا باز بسازد. شکوه دست‌ها در همین‌هاست، اما ما نه می‌سازیم نه ویران می‌کنیم، فقط دفتر حضور و غیاب‌هامان را با پشت‌های خم امضا می‌کنیم.

... مثلاً من سال اول و دوم حتی به کارم علاقه‌مند بودم. بعد دیدم که چی. چون نمی‌شد آدم‌ها توی خانه‌شان بنشینند و سهمیه‌شان برسد کار ایجاد کرده‌اند، به جای یکی بیست تا، صد تا. برای همین هم فقط حضور و غیاب مهم است، عصر واقعاً خسته‌ایم، اما نه از کار که از ملال، انگار همه‌ی روزهای هفته جمعه باشد. آدم می‌خواهد ببیند در چرخش چیزی سهمی دارد، در رشد چیزی دخالت داشته که نتیجه‌اش خستگی تن است، اما کاری نکردن یا کاری بی‌ثمر کردن آدم را معلق نگه می‌دارد، ذهن را فرسوده می‌کند، عضله را خسته نمی‌کند، پلاسیده‌اش می‌کند.

کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی‌ست

زمان گذشت زمان گذشت و شب روی شاخه‌های لخت اقاقی افتاد شب پشت شیشه‌های پنجره سر می‌خورد و با زبان سردش ته‌مانده‌های روز رفته را به درون می‌کشد ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد ...

میان پنجره و دیدن همیشه فاصله‌ای است ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد ...

من از جهان بی‌تفاوتی فکرها و حرف‌ها و صداها می‌آیم و این جهان به لانه‌ی ماران مانند است و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمی است که همچنان که تو را می‌بوسند در ذهن خود طناب دار تو را می‌بافند ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد ...

هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می‌ریزد، مرواریدی صید نخواهد کرد من پری کوچک غمگینی را می‌شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد و دلش را در یک نی‌لبک چوبین می‌نوازد آرام، آرام پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می‌میرد و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد تولدی دیگر