فعلا فقط قسمت مخصوص به ایران خوندم که خوندنش هم برام لذت بخش بود. امتیازم برای این قسمت از کتاب هست فعلا
        

          کتاب شامل ده مقاله است که البته فقط یکی از آن‌ها مربوط به ایران است که عنوان آن در جلد کتاب ذکر شده. خوندن این مقاله حدودا بیست صفحه‌ای(یا در این کتاب یا از جایی دیگه) می‌تونه مفید و جالب باشه. اینکه انقلاب اسلامی ایران از نگاه یک فیلسوف و دو خبرنگار غربی بررسی بشه و با انقلاب‌های دیگه مقایسه بشه.  
بقیه مقاله‌های کتاب مرتبط با هنر و موسیقی، و مطالعات فوکو و کتاب تاریخ جنسیت او هست و نظریه‌ی اخلاقی که بیان می‌کنه. و یکی از مقالات هم به تاریخ روان‌شناسی و روان‌کاوی اشاره می‌شه. در خلال مقالات بعضا برخی سوالات دیگه هم از فوکو پرسیده می‌شه و او جواب می‌ده.
در کل اگه موضوعات مقالات براتون جالب نیست می‌تونید اون مقاله راجع‌به ایران رو جداگانه مطالعه کنید. اون مقاله ارزش خوندن داره. بقیه مقالات هم اگه دغدغه‌تون باشه یا مورد علاقه، می‌تونه خوندنشون مفید باشه.
        

          ایران روح یک جهان بی روح نام فقط یکی از 9 گفتگوی این کتاب است که بنده خواندم
برای هر کس که کتاب "ایرانی ها چه رویایی در سر دارند" را خوانده و از نگاه حیرتزده فوکو به انقلاب اسلامی ایران خوشش آمده قطعا جذاب و خواندنی است.

فوکو: 
من ایرانی هایی را در پاریس می شناختم و آن چه در بسیاری از آنان مرا شگفت زده می کرد ترس بود. ترس از این که معلوم شود با چپ ها رفت و آمد دارند یا ترس از این که ماموران ساواک باخبر شوند که آنان فلان کتاب را می خوانند و غیره. وقتی درست پس از کشتار ماه سپتامبر [۱۷ شهریور به ایران وارد شدم به خودم میگفتم که با شهری وحشت زده رو به رو خواهم شد، چون در آن جا چهار هزار نفر کشته شده بودند. نمی توانم بگویم که در آن جا مردمانی شاد و مسرور دیدم، اما از ترس خبری نبود و حتا شجاعت شان بیشتر هم شده بود، به عبارت دقیق تر، مردم وقتی خطر را بی آنکه رفع شده باشد، پشت سر می گذارند شجاعت شان بیشتر می شود. مردم در انقلاب شان خطر مسلسل هایی را که همیشه در مقابل شان قرار داشت، پشت سر گذارده بودند. |
        

          همیشه از مارکس و افیونِ مردم نقلِ قول می‌آورند اما عبارتی پیش از آن جمله وجود دارد که هرگز نقل نمی‌شود [ : نکبتِ دین، هم‌زمان هم یک نکبت است هم اعتراض علیهِ نکبتِ واقعی. دین، آهِ خلقِ ستم‌دیده، قلبِ زمانه‌ای بی‌قلب و روحِ یک جهانِ بی‌روح است. دین، افیونِ توده‌هاست. اسلام در سال ۱۹۷۸ افیونِ مردم نبوده است دقیقاً از آن‌رو که روحِ یک جهانِ بی‌روح بوده است
...
ایرانیان با قیامشان به‌خود گفتند -و این شاید روحِ قیامشان باشد- : ما به‌طور قطع باید این رژیم را تغییر دهیم و از دستِ این فرد خلاص شویم، باید کارکنانِ فاسد را تغییر دهیم، اما به‌ویژه باید خودمان را تغییر دهیم. باید شیوه‌ی بودنمان و رابطه‌مان با دیگران، با چیزها، با ابدیت و با خدا کاملاً تغییر کند و تنها در صورتِ این تغییرِ ریشه‌ای در تجربه‌ی ماست که انقلابمان، انقلابی واقعی خواهد بود... در این شیوه که آنان اسلام را به‌منزله‌ی یک نیروی انقلابی زیست می‌کنند، چیزی غیر از اراده به اطاعتی وفادارانه از قانونِ شرع وجود داشت، یعنی اراده به تغییرِ کلِ هستی‌شان با بازگشت به تجربه‌ای معنوی که باور دارند در قلبِ اسلامِ شیعه می‌یابند
...
آیا جنبشِ یک‌پارچه و واحد که به‌مدتِ یک‌سال مردم را در برابر مسلسل‌ها بر انگیخته است، قدرتِ آن را خواهد داشت که از مرزهای خاص خود فراتر رود و پا را ورای آن چیزهایی بگذارد که مدتی بر آن‌ها متکی بوده است؟ آیا این محدوده‌ها و تکیه‌گاه‌ها به‌محضِ انجامِ خیزش محو خواهند شد یا بالعکس، ریشه خواهد دواند و تقویت خواهد شد؟ من از خودم می‌پرسم که این راهِ منحصر به‌فرد، راهی که طیِ آن، مردم، علیهِ سرسختیِ سرنوشتشان و علیهِ همه‌ی آنچه برای قرن‌ها بوده‌اند، ″چیزی کاملاً متفاوت″ را جستجو می‌کنند، آنان را تا کجا خواهد برد؟

https://hooman.bio.link/