مگه تموم عمر چندتا بهاره؟!
هنوز نتونستم تکلیفم رو با آثار هوشنگ گلشیری مشخص کنم! تقریباً موقع خوندن همه‌ی آثارش از شازده احتجاب گرفته تا جبّه‌خانه و همین کریستین و کید و حتی داستان‌های کوتاه توی مثل همیشه و نمازخانه‌ی کوچک من یه سری حسّای مشترک داشتم:
اول این‌که نتونستم با فضای داستان که کاملاً برآمده از فضای فکری خاص نویسندشه ارتباط کافی برقرار کنم که بیشترش به‌خاطر تفاوت روحیّات و باورها و ... می‌تونه باشه؛
دوم شیوه‌ی روایتش معمولاً غیرخطی و چندلایَس ... وقایع هم‌زمان با فضای بیرون، انگار در مغز راوی و تک‌تک قهرمانای داستان به موازات هم و گاهی حتی در تضاد با هم در جریانه (یه مثال دم‌دستی و خیلی ساده شدش مثلاً فضای سریال "مگه تموم عمر چندتا بهاره" و بعضی از کارای دیگه سروش صحّته و یا "گاوخونی" جعفر مدرس صادقی ... [مکتب اصفهان؟]) ... تا اینجاشو مشکلی ندارم ... کلاً فضای داستانی رازآلود و پرابهام و معماگونه رو دوست دارم ولی مسئله اینه که دلم میخواد آخرش که تموم میشه همه‌ی گره‌ها برام باز شده باشه، ولی انگار خیلی از جملات و حتی وقایع فقط تو مغز گلشیری جریان داره و خواننده توان ورود به اون و درک همه‌ی اون‌چه که می‌خواسته بگه رو نداره ...
سوم این‌که غلبه‌ی فرم و تکنیک بر محتوا یه وقتایی قشنگ به چشم میاد ... کاملاً متوجه هستی که نویسنده داره هنرمندانه و خلاقانه داستان رو پیش می‌بره ولی انگار یه چیزی این میون کمه (شایدم زیاده!) که نمی‌ذاره خوندنش خیلی بهت بچسبه و لذت‌بخش باشه ...
و چهارم ... علی‌رغم این‌که موقع خوندن دوست دارم زودتر تموم شه و یه جورایی از شر خوندش راحت شم ولی در همون حین حس می‌کنم دلم میخواد دوباره از اول بخونمش!
امتیاز: ☆☆☆
واژگان و محتوا: قرمز
توصیه برای خوانش: ۰۱۲
پی‌نوشت:
# امتیاز: کشش و جذابیت اثر (بین ۰ تا ۵ ستاره)
# واژگان و محتوا: سفید نشونه‌ی محتوای استریلیزه و قرمز نشونه‌ی محتوای کاملاً غیراستریلیزه! است، زرد و نارنجی هم بینابین!
# توصیه برای خوانش: یه عدد سه‌رقمی که رقم سمت چپ پیشنهاد خوانش اثر به نوجَوونا، رقم وسط پیشنهاد به جَوونا و رقم سمت راست پیشنهاد به افراد میان‌سال و کهن‌ساله! (صفر نشونه‌ی عدم پیشنهاد و ۳ نشونه‌ی توصیه‌ی اکید به خوندنشه، ۱ و ۲ هم بینابین!)
# ناگفته پیداست که همه‌ی موارد بالا صرفاً پیشنهاد و تراوشات ذهنی من در زمان خوانش کتاب می‌باشد!
