در ستایش ادبیات ژاپن
این کتاب مجموعه داستان‌های کوتاهی بود از نویسنده‌های مختلف. از خیلی وقت پیش تو کتابخونه می‌دیدمش و با اینکه از من نبود ولی همیشه به‌خاطر اسم سیمین دوست داشتم بخونمش. مهم‌ترین نکته هم شاید همین ترجمه‌ی سیمین دانشور باشه. درباره‌ی ترجمه هم باید بگم که واقعا روون و نرم و خوب بود. هیچ سخت نکرده بود خوندن داستان‌ها رو.
اما داستان‌ها. دو داستان از ادبیات هند، دوتا از ژاپن، دوتا از چک‌اسلواکی، بقیه هم از آلمان و روسیه و آمریکا و آفریقای جنوبی. هیچ نکته‌ی خاص کلی‌ای درباره‌ی انتخاب این‌ داستان توجه رو جلب نمی‌کنه. بعضی‌هاشون واقعا عجیب‌غریب بودن ولی بعضی‌هاشون رو هم دوست داشتم.
داستان مورد علاقه‌ی خودم هم از این مجموعه کلا دوتا داستان در جنگل و راشومونِ آکوتاگاوا از ادبیات ژاپن بود. موقع خوندن در جنگل هم خیلی خیلی یاد فضای فیلم راشومون کوروساوا افتادم، که بعد با سرچ فهمیدم کوروساوا این فیلم رو دقیقا بر اساس همین دوتا داستان ساخته و برام جالب بود. تو در جنگل دقیقا فضای کلی فیلم راشومون جریان داره؛ جنایتی اتفاق افتاده و هر کس یک روایتی متفاوتی داره از زاویه‌ی دید خودش. انگار داستان داشت اصل بازنمایی توی ارتباطات رو خیلی خیلی جذاب مطرح می‌کرد؛ همونطور که فیلم کوروساوا.
داستان گی‌دومو‌ پاسانِ ایزاک بابل، مارِ جان‌اشتاین بک، آکای‌یا از راجه‌رائو رو هم بیشتر از داستان‌های دیگه‌ی کتاب دوست داشتم.
        

          راهی به گورستان*

پیپسام حقیر ملفوکی است که در مسیر گورستانی در حرکت است. میرود به مزار زن و فرزندش که شش ماه پیش هر دو سر زا مرده‌اند. دائم الخمر است و به همین خاطر از کارش اخراج شده. آهی هم در بساط ندارد. پیپسام به معنای واقعی موجودی اضافی است. تیپا خورده‌ای از دنیا.
در حین طی مسیر، ناگهان زندگی در قامت پسری دوچرخه سوار که چشمانش به رنگ دریاست و موهایش به رنگ آفتاب، سر راهش ظاهر می‌شود.** پیپسام گیر احمقانه‌ای به پسرک میدهد و با او به صورت لفظی درگیر میشود. گویی تنها همین برایش مانده، گیر دادن به زندگی که شاید برایش شمه‌ای از حیات است. درگیری ادامه پیدا می‌کند و مردم جمع میشوند. دیگر مخاطب مان تنها پسرک نیست بلکه دنیا و ما فیها را به فحش میبندد. طولی نمیکند که دهانش کف میکند و می‌افتد. آمبولانسی هم می‌آید و در کسری از ثانیه جمعش می‌کند و می‌برد. 
پیپسام تیپا خورده‌ای است که سعی می‌کند به نزدیک‌ترین چیزی که نماد زندگی به نظرش می‌آید، تیپایی بزند. اما نمیداند که زندگی غیر از خودش را بر نمی‌تابد و محوت می‌کند. این دنیا جایی برای تیپا خوردگان نیست.



* از کتاب حاضر تنها همین داستان از مان بود و حقیر هم تنها این داستان را خواندم. امتیازم نیز تنها به همین داستان است و نه کل کتاب.
   داستان حاضر با ترجمه آقای محمد صادق رئیسی نیز به صورت مستقل در انتشارات سولار چاپ شده‌ است.
* * در داستان‌های مان همیشه اوج زیبایی یا به عبارت بهتر «تکامل» به همین شکل است. انسانی بور و سفید با چشمانی آبی. رجوع کنید به اواسط کوه جادو و مشخصا تونیو کروگر.