... یادم می‌آید وقتی پدرم به خانه می‌آمد خیس عرق بود. تا لباسی عوض می‌کرد دست و رویی می‌شست و چای اولش را می‌خورد رضایت را در صورتش می‌شد دید. با مادر از کارش می‌گفت، از حرفی که به سرکارگر گفته بود. می‌گفت: «دست‌هام را گرفتم جلوش گفتم، ببین ما هر جا برویم اینها را داریم، برای همین هم حرف زور نمی‌شنویم». خوب، دست‌هاش پینه بسته بود، پینه روی پینه. به آن‌چه می‌ساختند علاقه داشت، همه‌شان علاقه داشتند، اما حالا هر دستی را که نگاه کنی صاف است، اما همچنان دراز کرده تا پولی کفش بگذارند، در حالی که می‌داند حقش نیست. انگار بهش صدقه می‌دهند. دست‌های آدم برای ساختن است یا ویران کردن تا باز بسازد. شکوه دست‌ها در همین‌هاست، اما ما نه می‌سازیم نه ویران می‌کنیم، فقط دفتر حضور و غیاب‌هامان را با پشت‌های خم امضا می‌کنیم.

... مثلاً من سال اول و دوم حتی به کارم علاقه‌مند بودم. بعد دیدم که چی. چون نمی‌شد آدم‌ها توی خانه‌شان بنشینند و سهمیه‌شان برسد کار ایجاد کرده‌اند، به جای یکی بیست تا، صد تا. برای همین هم فقط حضور و غیاب مهم است، عصر واقعاً خسته‌ایم، اما نه از کار که از ملال، انگار همه‌ی روزهای هفته جمعه باشد. آدم می‌خواهد ببیند در چرخش چیزی سهمی دارد، در رشد چیزی دخالت داشته که نتیجه‌اش خستگی تن است، اما کاری نکردن یا کاری بی‌ثمر کردن آدم را معلق نگه می‌دارد، ذهن را فرسوده می‌کند، عضله را خسته نمی‌کند، پلاسیده‌اش می‌کند.