بریده‌های کتاب هانیه

مگو شرط دوام دوستی دوری است باور کن همین یک اشتباه از آشنا بیگانه می‌سازد...!

نمی‌داند دل تنها میان جمع هم تنهاست... مرا افکنده در تنگی که نام دیگرش دریاست....

اگر قرار است به من برگردی، هر وقت خدا بخواهد برمی‌گردی... :)

متوجه شدم آدمی که حتی فقط یک روز زندگی کرده باشد، می‌تواند صدسال را راحت در زندان بگذراند ! آنقدر یاد و خاطره خواهد داشت که حوصله‌اش سر نرود ...!

می‌دانید آتشی که زیر خاکستر می‌ماند چه دوام و ثباتی دارد؟ عشقِ پنهانی، عشقی که انسان جرئت نمی‌کند هرگز با هیچ‌کس درباره آن گفتگو کند، به زبان بیاورد، به هر دلیلی که بخواهید ـ از لحاظ قیود اجتماعی، از نظر طبقاتی، به سبب اینکه معشوق ادراک نمی‌کند و به هر علت دیگری آن عشق است که درون آدم را می‌خورد و می‌سوزاند و آخرش مانند نقره گداخته شفاف و صیقلی می‌شود.

آیا همیشه دو نفر عاشق همین احساس را نمی‌کنند که سابقاً یک‌دیگر را دیده بودند، که رابطه مرموزی بین آنها وجود داشته است؟ درین دنیای پست يا عشق او را می‌خواستم يا عشق هيچ‌کس آیا ممکن بود کس دیگری در من تأثير بكند؟

در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد.

پسرک پرسید:« نصیحت دیگه‌ای هم داری؟!» اسب گفت:« اینکه بقیه چطور باهات رفتار میکنن نباید معیار ارزش تو باشه.»

موش کور گفت: « بزرگترین توهم اینه که فکر کنیم زندگی باید بی نقص باشه.»

اژدهای کوچک گفت:« الان اصلا وقت ندارم گل‌ها را ببینم.» پاندای بزرگ گفت:« درست به همین خاطر باید اونها رو ببینی؛ شاید فردا دیگه نباشن... :)

نیلوفر نگفت که چنان حسی را فقط اوست که درک می‌کند؛ چون تا آن روز نتوانسته بود این باور را در ذهن دیگری، از جمله خواهرش، جا بیندازد که دو انسان می‌توانند و این قابلیت را دارند که روح‌شان چنان در هم بیامیزد که در بسیاری لحظات یکی بشوند....

ارمیا باز هم روی سجاده نشسته بود و گریه می کرد. زار می‌زد. روزهای اول برای مصطفا گریه می‌کرد. اما هر چه می‌گذشت خود را برای گریه مستحق تر می‌دید.

عشق را از عشقه گرفته اند و آن گیاهی است که در باغ پدید آید در بُن درخت، اول بیخ در زمین سخت کند، پس سر برآورد و خود را در درخت می‌پیچد و همچنان میرود تا جمله درخت را فرا گیرد، وچنانش در شکنجه کند که نم در درخت نماند، و هر غذا که به واسطه آب و هوا به درخت می‌رسد به تاراج می‌برد تا آنگاه که درخت خشک شود..

نگاه او به من کفایت می‌کرد برای سرمستی وصف ناپذیرم اگر چشمان عالمی حتی نسبت به من کور می‌شد.

بنشین لیلا! این طور با چشم‌های غم گرفته و اشکبار، به من خیره نشو. من آتش این دل سوخته را؛ این نگاه غمزده را بیش از این تحمل نمی‌توانم کرد. هر چند تو هر روز بر زخم‌های من مرهمی تازه گذاشتی و من هر روز بر جگر دندان گزیده تو جراحت تازه‌ای نشاندم، اما کیست که بتواند این همه غم‌ را در نگاه یک زن ببیند و تاب بیاورد؟!

هنگامی که عشقی در سینه نشست و معشوق در دل خیمه زد، ناچار خواسته های این معشوق عاشق را حرکت می‌دهد و این است که اعمال عاشق با خواسته های معشوق وابستگی دارد.

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست پیرهن چاک و غزلخوان و صراحی در دست...