بریده‌ای از کتاب به زمان بندی خدا اعتماد کنید اثر آکیرا

نمی‌دونم چرا هرچی دلم می‌خواد این کتابای روانشناسیِ غربی رو-هرچند که خیلی خداپرستانه و حق‌گرایانه با قضایا برخورد کرده- نمی‌تونم بخونم.
احساس می‌کنم اون بخش مهمی که باید خدا تو کل زندگی و تو کلِ اجتماع و تو کل جوامع نظر داشته باشه محدود میشه فقط به حال خوشِ فردی که اصلا معلوم نیست تا تهش به این جمله اعتقاد قلبی پیدا بکنه یا نه. 
بعد با کسایی که ایمان رو صرفِ محبت قلبی، به خیال خام خویش، قبول می‌کنن و از عملِ درست و ایمان‌مدارانه جلوگیری می‌کنن صحبت می‌کنیم، این‌ها هم همین جملات قشنگ رو تحویل میدن که خدا مهم اینه که تو قلبت باشه!
بهشون هم که میگیم خدا خودش گفته عمل جزء جدانشدنیِ ایمان هست و میوهٔ ایمان عمله، به این محکوم می‌شیم که چقدر دینداری رو سختش می‌کنید!
بعدش هم که میگیم قرآن گفته کسایی که بخشی از دین رو میگیرن و به بخشی‌ش کافر میشن و الخ!!

چقدر حرف زدم!
معلومه دلم پره دیگه؟!