بریده‌های کتاب هانیه

«زن عاشق معایب و حتی بدجنسی‌های مرد محبوبش را توجیه می‌کند، طوری‌که خود مرد هم تابه‌حال نتوانسته باشد چنین توجیهاتی برای بدی‌هایش بیاورد.»

« آدم در هر شغلی می‌تواند دست‌به‌خیر باشد.»

« تمام ترس و وحشتم هم دقیقاً از همین است؛ این‌که همه‌چیز را می‌فهمم!»

« شخصاً من در غمگین بودن عیبی نمی‌دیدم. ریا و بازی باعث شادی آدم‌ها می‌شود، برعکس؛ دانستن حقایق سنگینی و غم بر دل می‌نشاند. در این دنیا آدم‌هایی که بیش‌تر بدانند، آرام‌تر و ساکت‌ترند.»

« محبوبیت از همه‌ی ثروت‌ها شیرین‌تر است.»

« روز همان روز است ولی روزگار یک روزگار دیگر است.»

« گفت: دنیا پوچ و بی‌ارزش است. هیچ ارزشی ندارد. گفتم: دنیا بی‌ارزش نیست. فقط انسانی زندگی کردن خیلی سخت است.»

« وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیش‌تر تنهاست. چون نمی‌تواند به هیچ‌کس جز به همان آدم بگوید که چه احساسی دارد.»

« در نهایت همگی امانت خداییم و بدون شک نزد او باز می‌گردیم.»

«عقل به آسانی خراب نمی‌شود. عشق اما خودش را ویران می‌کند. گنج ها و خزانه‌ها هم در میان ویرانه‌ها یافت می‌شود، پس هرچه هست در دلِ خراب است!»

«نمی‌دانم چرا آدمیزاد تمایل دارد وقتی چیزی را درک نمی‌کند بدی‌اش را بگوید.»

«انسان مدام باید مشغول کار باشد. سازندگی کند. وگرنه از درون پوک می‌شود. و بی‌کاری بدتر از تنهایی است.»

«خودتان او را بالا برده‌اید، و حالا پایین آوردنش خیلی سخت است.»

«...خوشبختی او با من خیلی فرق دارد.»

«من ایرانی‌ام، دلم برای مملکتم می‌سوزد. اما ببین چه وضعی شده که آدم راضی می‌شود بیایند بگیرند و از بدبختی نجاتش بدهند.»

«حسرت می‌خورد به چرخی که در شبانه‌روز حتما می‌گشت و او در هیچ کجای آن جا نداشت، به سکوت خو می‌گرفت و آن‌قدر بی‌حضور شده بود که همه فراموشش کرده بودند. انگار به دنیا آمده بود که تنها باشد.»

«پدر پرسید: دنبال چه می‌گردی؟ آیدین گفت: دنبال خودم.»

«آیدین گفت: توی این مملکت پیش از این که به سی سالگی برسیم تباه می‌شویم. تو یک جور، من یک جور.»