بریده‌های کتاب فروغ شفیعی کیا

چیزی قبلۀ جان است که جان عاشق آن است.

باید عاشق باشی تا بدانی عشق چگونه قدرت می‌آفریند. عاشق که شوی، یکپارچه قدرتی. ناتوان‌ترین‌ها وقتی عاشق می‌شوند یکشبه توانی می‌یابند که پهلوانان نامی، عمری در پی کسب آن‌اند.

تو که احساس ضعف می‌کنی از آن روست که قدرت جمع را برتر از قدرت کسی می‌دانی که خالق جمع است. تو تنها به خویشتنِ ناتوانت چشم دوخته‌ای و از دیدن قدرت بی‌انتهای او غافل مانده‌ای. بنده که باشی همیشه بند دلت بستۀ یار قدَرقدرتِ ماست. آن وقت هیچ گاه احساس ضعف نخواهی کرد دیوانه‌ها به قدرت یارشان و پوچی دشمنانش ایمان دارند.

می‌کنند انکار تنها «یک» خدا را کافران کفر هم آیینه‌دار معنی توحید ماست

به جز آیینه چیزی نیست این دنیا، به این معنا اگر زیباست یعنی باید از خود قدردان باشی

آنکه در صلح است با خود، با جهان در جنگ نیست کاش می‌آموخت انسان با خودش سازش کند

کشتنِ یک دروغ، بسیار سخت‌تر از شکستن یک سپاه است.

دستم رطوبت باران دارد چشمم رطوبت اشک این‌سو آب، آن‌سو آب ما عجب دلاورانی هستیم که تشنه می‌میریم!

ما به وحدت نیازمندیم، همان‌گونه که به آب و عشق.

و در حقیقت علی همچون قوانین فطرت است که جاودانه می‌مانند.

مسیحی دوان دوان آمد به مسجدالنبی. گفتند از مسجد بیرون برو این‌جا جای مسلمانان است. گفت:دیشب خواب دیدم پیامبر شما را و مسیح را. مسیح گفت مسلمان شو، شدم. حالا آمده‌ام خدمت نزدیک‌ترین شما به پیامبرتان تا مسلمان شوم. همه حسین را نشان دادند. مرد خوابش را برای حسین گفت. حسین پسرش علی را صدا زد. مرد علی را که دید گفت:خودش است. پیامبر است. خودش را انداخت روی پای علی و گفت:سلام رسول خدا!