خیلی عالیه..واقعا برام جذاب بود .
        

          معرکه است
        

          من اوایلی که شروع کردم به خواندن کتب عین.صاد، اعتقاد داشتم باید با رشد و صراط شروع کرد.
اما بعد از خواندن این کتاب فهمیدم، اول باید آیه های سبز را خواند، با نثر و تفکرات عین.صاد آشنا شد سپس به مطالعه تخصصی رو آورد.
این کتاب به طور مشخص می‌تواند نشان دهد که عین.صاد چگونه نثر و تفکراتی را دارد که از مجموعه تمام کتاب های ایشان علی‌الخصوص کتاب مسئولیت و سازندگی بهره گرفته شده است.
نکته مهم این است که کتاب مسئولیت و سازندگی، اولین کتاب و کامل‌ترین کتاب عین‌.صاد است.
کتاب به دلیل اینکه موضوعاتش پیوسته نیست، مناسب افرادی‌ست که تازه روی به اینگونه کتب آورده‌اند.
هر یک تا سه صفحه، یک داستان از یکی از کتب ایشان را بیان می‌کند. 
و نشر لیلة‌القدر، باید بسیار بسیار مورد تشکر واقع گردد که در کنار مفهوم و کاربرد مناسب، صفحه آرایی درجه یکی را داشت.
        

          محتوا برای کسانی که حوصله خواندن متن را برای چند بار ندارند اصلا توصیه نمیشه 
در مقایسه با داستان راستان بسیار متفاوت و عمیق تر و سنگین تر از لحاظ محتوایی هستش ولی داستان راستان اشارات مستقیم و مفاهیم در دسترس رو ارائه میده ولی این کتاب برای هر داستانش میشه کلی به فکر فرو رفت و به مفاهیم داستان ها و حرف ها و خاطره های استاد اشارات فکر زیادی کرد 
        

          به نظرم این نخستین باری است که از عین صاد می‌نویسم، از عین صادِ عزیزِ دوست‌داشتنی.
۱۵-۱۶ ساله بودم که با عین صاد آشنا شدم. یکی از دوستان قدیمی عین صاد، معلم دینی ما بود.
ارتباطی قلبی-عاطفی با عین صاد داشتم، قم که می‌رفتم یکی از پاتوق‌هایم مزار عین صاد در گلزار شهدای قم بود. مدت‌ها کنار قبر سفید رنگ‌اش می‌نشستم و درد و دل می‌کردم. بعدها با برادر زاده‌اش هم رفاقت نزدیکی پیدا کردم. سال‌ها عین صاد اول شخص فکری-معنوی زندگی‌ام بود.
کم کم با کتاب‌های عین صاد هم آشنا شدم. درست یادم نیست چند تا را خواندم، اما کم نخواندم. 
بیش از همه‌، از کتاب‌ آیه‌های سبز و کتاب‌های دیگری که درباره‌ی خاطراتش بود خوشم آمد و هنوز می‌آید.
آن زمان گمان می‌کردم عین صاد بسیار عمیق است و از آب و خاکی دگر است. اما به مرور زمان نظرم عوض شد.
عین صاد انسان محققی نبود، خیلی هم اهل مطالعه نبود، سلوک عرفانی به آن معنای خاص‌اش نیز نداشته است، اما قلم روانی داشت و بی‌پیرایه می‌نوشت. خوش‌ذوق بود و اهل درد، اما نه عمیق...
هنوز هم از مطالعه‌ی کتابِ خاطراتش لذت می‌برم. از انسان‌هایی بود که بنظرم رفتارشان پندآموزتر از افکارشان است. ‌

آن سال‌ها عین صاد اینقدر معروف نبود. کتاب‌‌هایش چندان پرتیراژ نبود، برای سالگرد هایش ۱۵-۲۰ نفر بیشتر سر خاکش نمی‌آمدند. نمی‌دانم یکدفعه چه شد که عِده و عُده پیدا شدند و اینقدر طرفدار پیدا کرد.
عزیزی می‌گفت که ماجرأت نداریم دیگه در قم عین صاد رو نقد کنیم!!!


پ.ن: چند کتاب از مرحوم عین صاد هنوز در کتابخانه‌ام دارم. اگر کسی از دوستان ساکن تهران خواست تقدیم می‌شود.
        

          اولین چیزی که موقع خوندن کتاب به ذهنم اومد این بود که چقدر استاد صفایی در همه چیز و همه اتفاقات تفکر میکردند و به دنبال معنایی براش بودن و ساده عبور نمیکردن 
سیر داستان های کتاب به صورت کلی مرتب و بر اساس مراحل رشد و حرکت بود و جلو میرفت مثلا در داستان های ابتدایی از ضرورت حرکت گفته میشد و در داستان های آخر از نحوه حرکت گفته شده بود.

        

           صفائی حائری حرفهایش را از جهانی بالاتر برای زمین نوشته؛ "آیه های سبز" از یک نگاه خلاصه کتاب‌های استاد بود. بخش‌هایش کوتاه کوتاه بود و خسته کننده نبود اما پس از خواندن بخش کوچکش طولانی باید فکر میکردیم، این تخصص عین. صاد است، همین؛ 
        

          یکی از بهترین کتاب هایی که تا بحال خوندم.
فوق‌العاده آموزنده. 
        

          روزمره هایی ناب از انسانی که مشهور آسمان بود؛ همو که با یک جمله اش عاقبت بسیاری را تغییر داد
        

          اگر پول داشتم، 1000 جلد از این کتاب کم نظیر رو به تربیتی ها، فرهنگی ها، مبلغان، نویسنده گان و... میرسوندم...

#آیه_های_سبز
#عین_صاد

        

          نکته‌ها و داستان‌های تربیتی این کتاب واقعاً خواندنی و درس‌آموز هستند
یک بار حاج آقای عالی این کتاب را با خود به هیئت میثاق آوردند و بالای منبر گفتند:
پیشنهاد کتاب برای مطالعه: آیه‌های سبز

کتاب #آیه‌های_سبز خاطرات آقای علی صفایی (ع.ص) را نه یک‌بار، نه دو بار، بارها بخوانید! 

حاجی #عالی
۹ مرداد ۱۳۹۷