بریده‌های کتاب نرگس فلاح بردبار

نماز زمانی شروع به رشد دادن انسان می‌کند، که انسان از آن لذت نبرد. نماز زمانی چرک روح آدم را می‌گیرد، که لبهٔ زبر نماز روح تو را بسابد.

خدا سر بعضی ها را انقدر شلوغ می‌کند که وقت نکنند با خدا مناجات کنند.

ارزش و اعتبار درست بودن و ماندن هم تنها و تنها در همین است که علیرغم شرایط، درست باشیم و بمانیم، نه با اجبار و تهدید و توسری و شلاق

این که هر انسانی، در اعماق خود، رضاخانی دارد، مشکل اساسی بشریت نیست. مشکل از آنجایی آغاز می‌شود که انسان، عاشق و شیفته‌ی رضاخان خویش بشود و کل دستگاه عقل و روح خود را، رضامندانه و با لذتی شهوانی به او واپسپارد...

در دنیای ما هنوز کسانی هستند که با آهنِ سرخِ شقاوت، روحِ دردمندِ انسان را، آهسته آهسته و با لذتی دیوانه می‌سوزانند و در عین حال فریاد می‌کشند: زنده باد آزادی!

دهان من قفس است و جنایت، پرنده ای وحشی، چون این دریچه کوچک باز شد، نگهبانی این پرنده با من نیست.

به قول خودشان می گفتند:«عسلک بازی نکنید.» دیدید بچه ها می‌آیند گِل بازی می‌کنند؟ می‌گفت از این کارها نکنید. به فکر کارهای بزرگ باشید و جلو بروید من حمایت می‌کنم(دکترحسین بهاروند)

آن‌وقت با جنگ و گرسنگی از پا در نمی‌آمدیم؟ _نه حنگ نه گرسنگی! ولی از خوف جنگ و گرسنگی شاید! آنها(صهیونیست ها) مرد جنگیدن نیستند ولی ترساندن از جنگ و گرسنگی را خوب بلدند.

فکر می‌کنیم هدف اصلی امام از همان ابتدا مبارزه به اسرائیل بوده؛ اسرائیل نه به عنوان یک جانور وحشی غاصب که بخشی از سرزمین اسلام را بلعیده، بلکه اسرائیل به مثابه چاه متعفن جوشانی که فسادش فزاینده است و «به تدریج» فسادش تمام سیاره ما را خواهد گرفت. چنان که هم‌اکنون هم جهان هم جهان تا سینه در این تعفن فرو رفته است.

داستان فریفتن انسان، داستان غریبی است. چیزی از درون انسان گم می شود و انسان هیچ‌گاه به یاد نمی‌آورد که چه چیز را گم کرده است و از آن رعب آورتر اینکه اساساً به خاطر نمی‌آورد که چیزی را گم کرده است. یک گم کردگی فراموش شده.

امواج زمان با ما آن کاری را می کنند که امواج دریا با یک دسته خاشاک بی وزن می کنند

ایمان، در هوای صاف و زمین آرام محک نمی‌خورد

هنر ابزار بُرنده و پل لغزنده ای است. اگر در دست نا اهلش بیفتد او را زمین می زند.

بچه های مینی بوس دوم داشتند اواز می خواندند و دست می زدند. ترانه بدی هم نمی خواندند اما همین که من رفتم بالا ساکت شدند و صداهایشان قطع شد. تعجب کردم. گفتم:«چه شد؟ چرا نمیخوانید؟» هیچ کس جواب نداد جو اصلا خوب نبود. رفتم اخر مینی بوس و شروع کردم به خواندن و دست زدن. یکی از بچه ها گفت:«ا اقا، شما هم بلدید؟» خندیدم و گفتم:«بله، طوری که نیست.» کم کم یخ بچه ها باز شد و با من همراهی کردند

متاسفانه ما مربی هایی داشتیم که تعصبی برخورد می کردند؛ با یقه های بسته، ریش های بلند و نوار اهنگران. از اول تا اخر سفر یا دعا بود یا سینه زنی، این برخورد دافعه ایجاد میکرد. بچه ها از سفر خسته می شدند و بهشان خوش نمیگذشت. من با این کار ها مخالف بودم

حماسه بی زن و زن بی حماسه بی معناست که مرد بی مدد عشق در جهان تنهاست

گفتم:«برادر یک کلاغ سیاه هم تو آسمون پر بزنه، یک کلاغ سیاهه! اگر این بچه به درد دین خورد از خدامونه، باعث سربلندی ماست. حتی اگر سیاهی لشکر باشه ما راضی هستیم. دور امام نباید خلوت باشه

شب ها که روی بام می خوابیم با آسمان و سرو، عالمی دارم. سرو مثل غول بزرگی است که با باد، نرم می جنبد، سرش را به ستاره ها می زند و پاهایش به زمین چسبیده

آغ بابا صدایم می کند: _هوشو بیا از خرما های مادرت بخور نمی آیم خودم زیر درخت، خرمایی پیدا کرده ام فوتش می کنم و می گذارم توی دهانم. چه قدر شیرین است. انگار مادرم دهانم را می بوسد