کتاب بسیارخوبی از یک نویسنده  طلبه جوان  خوش ذوق یزدی ،که خاطرات یک معلم صبور ومبارزرا روایت می کند
        

          یادمه قبلا جایی خوندم:«کسی که کتاب میخواند هزاران زندگی را قبل مرگ تجربه می کند و کسی که نمیخواند، تنها یک زندگی را.» 
کتاب های زندگینامه‌ای اما بیشتر از هر کتاب دیگری این حس رو به من می‌دهند که یک زندگی دیگر را نفس میکشم و نگم از حال و هوام اگر آن کتاب زیبا باشه
 این کتاب از همین جنس کتاب هایی بود که گفتم 
 آقای اصغر بمانی،معلمی حقا هنرمند که خلاقانه ترکیبی دلچسب از هنر و تدریس ساختند، تدریس، نه به معنای آموزش صرف محتوای کتاب بلکه به همراه تدریس اخلاق و ادب. واقعا هم بخش هایی که هنر (مسابقه، تئاتر و..) و خلاقیت، دست به دست آقای بمانی می دادند تا نکته تربیتی را آموزش دهد جذابیت خاصی داشت✨
خلاصه بگم همه چیز داشت: زندگینامه، خاطرات جنگ، تئاتر،مسابقه، درس تربیتی، ایده‌هایی برای معلمین و معاونین پرورشی.
        

          کتاب روایتی است از زندگی و خاطرات اصغر بمانی، معلم، هنرمند و مربی پرورشی در یزد
کتاب از ابتدای زندگی ایشان که در سختی و فقر شدید بوده شروع می‌شود و رفته رفته به کارهای فرهنگی و تربیتی خلاقانه ایشان که عمدتا از جنس تئاتر و نمایش و قصه گویی بوده، نیز پرداخته می‌شود
همچنین خاطرات ایشان از حضور در جبهه نیز در کتاب بیان شده است
کتاب روایتی است اثرگذار و پر از الگو و نکته برای هرکس که مشغول کارهای تربیتی و آموزشی است
        

          مربیان تربیتی به گوش 👂 باشید که  هر که قدرررر از جذابیت کار تربیتی و این کتاب بگم کم گفتم 🥲 فرصتی باشه تکه های جذاب این کتاب رو به اشتراک میزارم 
        

          نقاط قوت: 
طنز بودن خاطرات ، بیان و لحن سرگرم کننده...و بسیار آموزنده و خلاق
نقاط ضعف: 
کمی ریز بود نوشته، اینطوری که میگفتی هر چی میخونم تموم نمیشه ، چرا؟چون به نظرم تعداد سطر های یک صفحه کمی بیش از کتاب های عادی بود. با فاصله های کم.

من معلم پرورشی نیستم (گرچه دوست دارم تجربه ش کنم ♡) اما به نظرم در هر جای آموزش و پرورش که هستید این رو بخونید.............
چقدر خوبه هر سال تقدیر بشه و معرفی بشن این طور معلمان... 
یک معلم خوب میتونه واقعا اثر گذار باشه ... یک جو ناامید کننده ای در بین معلمان هست که بچه های الان فرق دارند و ... اما به نظرم کار اون قدر ها سخت نیست... این کتاب رو که بخونید متوجه میشید با چه کار های کوچیکی، میتونید فضای کلاستون رو به‌تر کنید و دوست داشتنی تر...🌷🌱

روزی این یادداشت به روز میشه و از تجربیاتم مینویسم... شایدم پست گذاشتم💡💫

        

          در زندگی همواره مجبور به انتخابیم و این انتخاب‌ها هستند که سرگذشت، مسیر و سرنوشت ما را رقم می‌زنند. اینکه در هر فرصت از بین گزینه‌های موجود کدام را انتخاب کنیم هم به اندیشه و جهان‌بینی ما بستگی دارد.
دنیایی که امروز در آن زندگی می‌کنیم مسحور مدرنیته است و به تاثر آن جهان‌بینی غالب مردمان این زمانه مقهور عناصر مادی و دیدگاه منفعت‌گرایانه‌ی آن است. به همین خاطر و با صد افسوس امروزه معیار بیشتر انسان‌ها برای سنجش هر چیز نسبت آن با مادیات شده است!
این مقدمه‌ی نسبتا طولانی نیاز بود تا به این‌جا برسیم که چرا امروزه معلمی، آموزش، پرورش و از این دست مفاهیم در ذهن بسیاری از مردم جامعه‌ی ما (و حتی دولتمردان) اهمیت و در بعضی موارد حتی ارزش و احترامِ پیشین را ندارد؛ منفعت مادی کم و یا حتی هیچی که در امر آموزش‌وپرورش و به‌خصوص برای عنصر اصلی فرایند تعلیم‌وتربیت یعنی معلم وجود دارد باعث شده تا نگاه‌ها به آموزش‌وپرورش و معلم به عنوان پیشرانه‌ی تعالی و پیشرفت کشور از صدر به ذیل بیفتد.
در چنین زمانه‌ای اما هستند افرادی که اهمیت معلم در جامعه را درک می‌کنند و می‌دانند که آموزش‌وپرورش به عنوان مهم‌ترین ابزار جامعه‌پذیری و بازتولید اجتماعی ضامن بقا یا فنای یک ملت در طولانی مدت است.
مهم‌ترینِ این اشخاص در سیاستمداران، رهبر معظم انقلاب است. اهمیتی که ایشان برای امر آموزش‌وپرورش قائل‌اند بر کسی پوشیده نیست. یکی از مهم‌ترین مصادیق آن هم دیدار سالانه‌ با معلمان و فرهنگیان و تاکید بر موارد مختلف برای هر چه کاراتر کردن این ساز و کار است.
یکی از مواردی که ایشان در دیدار اردیبهشت‌ماه سال ۱۴۰۴ با فرهنگیان عنوان کردند بالا بردن شغل معلمی در نگاه جامعه به‌خصوص جوانان است. ایشان به رغم تمامی موارد مادی و مالی برای ارتقای جایگاه معلمی، مسئله‌ی دیگری هم مطرح کردند که قابل توجه است و آن تهیه‌ی کتاب، فیلم، سریال و دیگر محصولات فرهنگی برای این کار است. تا امروز کارهایی در این زمینه صورت گرفته اما خب خودمانیم!‌ کارهای چندان باکیفیتی نبوده یا کم بوده‌اند. یکی از این موارد همین مجموعه کتبی است که نشر راه‌یار در رابطه با معلمین پرورشی و امور تربیتی (به‌خصوص در دهه‌ی ۶۰)‌ چاپ کرده و خب در درجه‌ی اول صرف اقدام برای انجام چنین کاری شایسته‌ی تحسین است.

اما کمی روراست‌تر صحبت کنیم و برسیم به نقد کتاب «برپا»! کتاب معلوم نیست برای چه مخاطبی نوشته شده، من که قرار است معلم باشم حتی جذب خواندن این کتاب نشدم و بیش از ۶ ماه طول کشید تا خردخرد آن را به پایان برسانم، چه برسد به مخاطب عام و به خصوص جوان/نوجوان! تقریبا نصف کتاب بی‌ارتباط با هدفی‌ست که خواننده برای آن به سراغش آمده و خاطراتی از کودکی، خانواده، مدرسه، جبهه‌رفتن و... آقای بمانی می‌خوانیم! منکر این موضوع نمی‌شوم که برای پرداختن به یک شخصیت نیاز به داشتن یک پیش‌زمینه از او هست اما خب چرا این همه و انقدر منبسط؟! می‌شد تقریبا ۱۰۰ صفحه‌ی اول کتاب را در ۴۰ الی ۵۰ صفحه خلاصه کرد.
نیمه‌ی دوم کتاب که به سال‌های کاری آقای بمانی می‌پردازد هم آن‌طور که باید و شاید من مخاطب را جذب نمی‌کند چرا که بسیار درگیرِ ریز جزئیات اعم از اسامی مدارس، اشخاص و انبوهی از دیگر اطلاعات بی‌ربط شده است! می‌شد کمی روان‌تر نوشت.
در کل اما زندگی آقای بمانی و به خصوص زندگی حرفه‌ای او قابل اعتنا است و خواندن درباره‌ی او می‌تواند کمک‌کننده باشد اما اشکال اصلی کتاب بیش‌گویی‌ست. یک موضوع هم که همواره در حین خواندن برایم مورد سوال بود این است که چرا از قالب روایت برای تعریف سرگذشت ایشان استفاده شده و نه رمان! به نظرم خواندن رمانی با محوریت زندگی آقای بمانی که خود اهل ادبیات و نوشتن هستند هم می‌توانست بسیار جذاب‌تر باشد.

در کل کتاب ارزش خواندن (به صورت خردخرد و در وقت‌های مرده یا با گذشتن از صفحات کمتر مهم) دارد. امید که بیش‌از پیش کتبی با این محوریت نوشته شوند، هم کمی و هم کیفی!
        

          اگر دغدغه تربیتی دارید حتما بخوانیدش :)
یک روایت شیرین و جذاب از مربی خلاق و مثال زدنی در دهه های شصت و هفتاد.
الحق و الانصاف که خلاقیت مهم  ترین عنصر تربیتیه؛چیزی که این روزها بسیار کمیاب شده.
خدا زیاد کنه امثال اصغر بمانی هارو که ابتکارات و ایده هاش در دهه شصت هنوز هم جذاب و اثرگذاره.
فقط جای شرح بیشتر اوضاع خانواده و تربیت بچه هاش برای ما که عیال وار پای کاریم خالی بود.
        

          اقای بمانی نمونه ای از سنت شکنان در آموزش و پرورش است.
فردی که در دهه های آغازین انقلاب  با آن وضع مدارس با تئاتر و هنر خودش دانش آموزان را متحول میکرد ، و اکنون   مدارس ما از این فضا دور شده است، و چه قدر در عصر حاضر  کار های کلیشه ای پرورشی پر رونق است. اقای بمانی فردی بود که حرف جدیدی در امر تعلیم و تربیت می‌زد و با زبانی دیگر سخن می‌گفت، زبانی از جنس هنر، زبانی از جنس میل و اشتیاق و نه زور و قانون.
برای آنان که میخواهند در زمینه پرورشی و تربیت نمونه ای کم نظیر ببینند مطالعه این کتاب را توصیه می‌کنم .
        

          اگر در کارهای تربیتی هستید یا با نوجوان سر و کار دارید؛ اگر معلم پرورشی هستید و یا حتی مربی تئاتر و ادبیات نمایشی، خیلی توصیه به خواندش میکنم.

این کتاب دید من رو نسبت به ابزار قوی ای به نام تئاتر عوض کرد. 

نوشتار این کتاب هم روان و خوب بود. هرچند گاهی اوقات در مورد سیر زمانی وقایع، دچار گیجی میشدم. اما دقت در جزییات عالی بود.

تصویر جلد هم از  گزینه های دلنشین کتاب بود. 

در یک جمله، این کتاب برای فعالانِ این بخش، می‌تونه بسیار انگیزه بخش باشد.
        

          روایت زندگی یک مربی پرورشی 
روایی بودن  کتاب نقطه قوت اونه 
آموزش و نگات کلاس داری 
راه های جذب دانش آموز 
روایت های آموزنده و اخلاقی 
و ...
        

          یکی از اصول تربیتی: آن طوری که مخاطب می خواهد شروع کن
و آن طوری که خودت می خواهی به پایان ببر. 
        

          به نامِ خدای تربیت کننده ها..
"معاون پرورشی"وقتی این کلمه رو می شنویم ذهنمون به سمت معاونی میره که یا تو مدرسه نداشتیم یا اگرم داشتیم اوج کارش برگزاری سه شنبه های مهدوی یا در نهایت بردن بچه ها به سینما بود‌. این کتاب معنای واقعی معاون و مربی و معلم رو بهتون نشون میده.. با خوندنش دلتون می خواد به جای الان توی دهه شصت داخل یکی از مدارس یزد درس می خوندید،اینجوری قطعا الان یه هنرمند خوب می شدید!
زندگی خیلیا باید برامون درس باشه..
آقای بمانیم یکی از اون افراده.
زندگی که پر از اثر گذاری و اتفاقات جالبه!
کسی که با عاقبت به خیر کردن بقیه خودشم به عاقبت به خیری رسیده:)
        

          استادمون میگفت یکی از راه‌های افزایش خلاقیت در زمینه‌ی معلمی، مطالعه‌ی تجربیات معلمان دیگه است.
به این نیت شروع به خوندن کتاب کردم و چه نمونه‌ی مناسبی! شاید بشه گفت خلاق‌ترین معلمی که تا به امروز شناختم رو روایت میکنه.

کتاب برای من پر از حیرت و شگفتی بود و البته زندگینامه خود آقای بمانی و بخش ابتدایی کتاب که از کودکی سختش میگه درس‌ها داشت.   ماجراهایی که روایت میشه پر از ایده‌های جالبه که حتما به کار مربیان کودک‌نوجوان میاد.