بریده‌های کتاب نیلا

گاهی فکر میکنم که آیا زندگی ارزش این همه دویدن را دارد؟

هیچی مثل روز اولش نمی‌شه. چه یک ثانیه بگذره، چه صدسال. همه چی تغییر میکنه و عوض میشه. آدم ها هم مثل اقیانوس عوض میشن.

دلم برای دوران کودکی تنگ نمی‌شود، اما دلم برای لذت های کوچکی که داشتم تنگ میشود.

برای متاسف بودن همیشه خیلی دیره.

چیز زیادی از او نمی‌دانم. با این حال... احساس می‌کنم عمق وجودش را می‌شناسم. پای او که وسط می آید، سردرگمم و اصلا نمی‌دانم چه احساسی دارم.

جکی نبود که به ما گفت شصت درصد بدن انسان از آب تشکیل شده؟ خب، حالا میدانم بقیه ی آن را چه چیزی تشکیل می‌دهد. بقیه اش خاک است، بقیه اش خاکستر است، غصه و اندوه است...

شاید این بزرگ ترین مزیت زندگی قبل از زندگی کردن بود. وقتی در وهله ی اول حتی انتظار مردن را ندارید،هیچ زمانی را صرف غصه خوردن برای خود نمی‌کنید.

«قرار نیست امروز بمیرم.» « اما به این معنی نیست که آسیب نمی‌بینی یا دلت نمی شکنه.»

فکر می کنم یادم رفته بود چی میخواستم.

به کری فکر کردم، به اینکه چقدر شجاع بود و چقدر آسیب پذیر. به نقاب هایی فکر کردم که می‌پوشید تا وحشت و تنهایی درونش رو پنهان کند.

من در وجودم رویاهای شیرینی برای زجر و شکنجه خودم کشف کردم.

بستگان و اقوام؟ آن ها کلمات را درست می‌گویند ولی کلمات درست و مناسب آن ها بیشتر شبیه اثر گلوله است.

آزادی هیچ حسی را در من بیدار نمی‌کند. چون در دنیای واقعی معنای آزادی این است که باید تن به تألیف بدهید، حتی اگر داستانتان مفت نیرزد.

فقط وقتی خوب به خاطرمان بسپاریم که روزی می‌میریم، ارزش واقعی زندگی را درک میکنیم.

رسیدن به هر چیزی بهایی دارد.

_ولی آدمها را که نمیشود تغییر داد. امکان ندارد. بنابراین نگرانی فایده ای ندارد. _آدم برای احساساتش احتیاج به دلیل ندارد.

گرچه ما همه آن مغازه ها را (( کتاب فروشی)) می‌نامیم، هرکدام عطر و طعم متمایز خودش را دارد.

حالا به وضوح میدانستم که من مثل، پدر، مادر، برادر یا خواهرم نیستم، من خودم بودم و اعمال آنها مال من نبود.