بریده‌های کتاب آیلار

شاید نورهای صبح، نوزادانی هستند که در کودکی مرده باشند، آمده اند قدر زندگی به ما بگویند.

اوسکار، من و تو شبیه هم هستیم. تنهاییم و محکوم به این که دوست بداریم و امید به نجات نداشته باشیم...

اما من احساس می کردم که خولین در گذشته ها زندگی می کنه و درمیان خاطراتش زندانی شده. خولین درون خودش زندگی می کرد، با کتاب هاش و درون اون ها. زندان راحتی که ساخته ی دست خودش بود و خودش هم تزیینش کرده بود.

من و همسالانم جوانی نکرده پیر می شویم. گفتم: آینده پاداش این مشقتها را خواهد داد. گفت: سالهایی که از دستمان رفته چه کسی به ما پس می دهد؟ نگاهی به من انداخت و گفت: من یک زندگی بیشتر ندارم.

غرق در خیال فرداییم وقتی فردایی در کار نیست غرق در اندیشه ی شکوه پیروزی وقتی به راستی آن را نمی خواهیم غرق در اندیشه ی روزی تازه ایم وقتی روز تازه همین امروز است از جنگ می گریزیم وقتی باید با آن بجنگیم.

رهسپار جنگل شدم به این امید که اندیشمندانه زندگی کنم، میخواستم زندگی ام ژرف و معنادار باشد و تمام عصاره ی حیات را فرو برم! تا ریشه کن کنم هر آنچه را که زندگی بخش نیست و نمیخواهم که لحظه ی مرگ دریابم که زندگی نکرده ام.

اگر میدانستم بعد از تمام آن درد ها تورا میتوانم داشته باشم، قطعا با اراده آهنین تری تحملشان میکردم.

ماهکم، صبر من از فاصله ها لبریزست روح من بند تلنگر زدنی ناچیزست خون من مملو ژنهای جنون آمیزست نازنین،قهر نکن! می شکنم، پاییزست!

_برای چه خودتان را گرفتار من کرده اید. +تصمیم گرفته ام خوبتان کنم. _من که مریض نیستم. +اما نمی خواهید زندگی کنید.

از خاکستر خشمش موجودی جدید متولد شد، موجودی که خودش را از زغال و گرد سوخته ساخته بود. احساسی بین وحشت و تردید، بین آشفتگی و منطق.

پدرش را به یاد نمی آورد. اما گاهی به یاد اوردن به خاطر خودت نیست، بعضی اوقات این کار را میکنی تا لبخندی بر لب فردی دیگر بنشانی. دروغ های این چنینی مجازند.

دکتر ژرار اعتقاد داشت که هیچ نژاد و قوم و ملت و فردی را نمی توان آزاد تلقی کرد؛ هرچند که بندگی مراتب متفاوتی دارد؛ بعضی ها کمتر از دیگران در اسارت اند.

سال های سال چشم به راه من می مانند و به مرور ناراحتی خیالشان کم می شود تا اینکه به کلی در قلبشان بمیرم. بدون اینکه اصلا متوجه باشند.

همه ی حیوانات باهم برابرند،اما برخی حیوانات برتر از دیگران هستند